ဒီႏွစ္သၾကၤန္

တစ္ႏွစ္ကူးသြားျပန္လည္း မေလးရွားမွာ ေသာင္တင္ေနဆဲမို႔ မေလးရွားမွာ သၾကၤန္နဲ႔ ႏွစ္သစ္ဆင္ႏႊဲ ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေလးကို အမွတ္တရ ျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္။ သၾကၤန္အၾကိဳေန႔မွာ ပီတလင္းဂ်ာယာက ရတနာယာမ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက သၾကၤန္ကို သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ သြားခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဘုရားကန္ေတာ့၊ ဆရာေတာ္ကို ႏွဳတ္ဆက္ဦးခ်ျပီး၊ မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔စားပါတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးစားျပီးေတာ့ ေရႊရင္ေအးကို အားေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ မနက္ဆယ္နာရီမွာ ဆရာေတာ္တရားေဟာ ပါတယ္။

ဆရာေတာ္က သၾကၤန္မွာ လူစံုတုန္း (အထူးသျဖင့္ သၾကၤန္မွာ ေပ်ာ္ခ်င္တဲ့လူငယ္ေတြ စုစုရံုးရံုးရွိၾကတုန္း) အေရးၾကီးဆံုး တရားအဆံုးအမေတြကို လိုရင္တိုရွင္းနဲ႔ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။ စည္းကမ္း ရွိျပီး ယဥ္ေက်းမွဳကို ထိန္းသိမ္းျခင္းျဖင့္ အမိ်ဳးဘာသာကို ေစာင့္ေရွာက္ၾကဖို႔ ဆံုးမပါတယ္။ သီလလံုျပီး၊ ကိုယ္က်င့္ေကာင္းေအာင္ ေစာင့္ထိန္းျခင္းျဖင့္ သာသနာေတာ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အေလးအနက္ ဆံုးမပါ တယ္။  ဗုဒၵဘာသာျမန္မာျပည္ကို တကယ္ခ်စ္ၾကသူေတြ ဆရာေတာ္ဆံုးမတဲ့အတိုင္း ေနနိဳင္ၾကျပီဆို လံုေလာက္ပါတယ္။ အဲဒီလိုေနၾကရင္ ကမၻာတည္သေရြ႕ ျမန္မာျပည္ဟာ ဗုဒၶဘာသာေတြ အမ်ားစုေနတဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္ေနမွာပါ။ တျခားဘယ္ဘာသာ၀င္ကိုမွ ပုတ္ခတ္ေျပာဆိုေနဖို႔ မလိုပါဘူး။ လူမ်ိဳးဘာသာမေရြး လူသတၱ၀ါအားလံုးကို ကၽြန္မတို႔ ေမတၱာထားရမယ္ မဟုတ္လား။ ျမန္မာျပည္ၾကီးကို တကယ္ျငိမ္းခ်မ္း ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ လူတိုင္းကို ခ်စ္နိဳင္ေအာင္ ကၽြန္မတို႔ ၾကိဳးစားရမွာပါ။ ရန္လိုမုန္းတီးမွဳေတြကို သၾကၤန္ေရနဲ႔ ေဆးေၾကာပစ္နိဳင္ၾကပါေစ။ ႏွစ္သစ္မွာ စိတ္သစ္ အျမင္သစ္ေတြရလို႔၊ မတူညီကြဲျပားၾကသူေတြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရွိၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။

တရားနာ ေရစက္ခ်ျပီးေတာ့ ဘုန္းၾကီးဆြမ္းကပ္ ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေန႔လည္စာ စားၾကပါတယ္။ သၾကၤန္းပိုး၀င္ ေနၾကသူေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးစြာ ေရကစားေနၾကပါတယ္။ ကြာလာလမ္ပူက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ ျမန္မာျပည္မွာလို က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း မရွိေတာ့ သူတို႔ေတြ ရတဲ့ေနရာက်ဥး္က်ဥ္းမွာ ပြဲျဖစ္ေအာင္ ကစားရပါတယ္။ အဆိုအကေတြေဖ်ာ္ေျဖဖို႔ မ႑ခပ္တန္တန္ေလးကိုလည္း ေဆာက္ထား ပါေသးတယ္။ ေမ်ာက္ရွံဳးေအာင္ ေရေဆာ့ေနၾကေပမဲ့ မိုက္မိုက္ရိုင္းရိုင္း မဟုတ္ၾကတာ စိတ္ခ်မ္းသာရ ပါတယ္။ သူတို႔ေရကစားေနၾကတာကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္မ၀င္ကစား ခ်င္စိတ္ေတာင္ျဖစ္မိပါတယ္။
အ၀တ္ေရစိုနဲ႔ အိမ္ျပန္ဖို႔ မျဖစ္နိဳင္လို႔ ထိုင္ပဲၾကည္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေရကစားတဲ့သူေတြ ေပ်ာ္ေနတာကို ျမင္ေနရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းပါတယ္။ မ႑ေပၚမွာေတာ့ အဆိုအကေတြနဲ႔ ပြဲျဖစ္ေနပါတယ္။ သံခ်ပ္ထိုးတဲ့ အစီအစဥ္လည္း ပါပါတယ္။

သၾကၤန္ေရာက္ျပန္ျပီ

 ပိေတာက္ပန္းေတြ ပြင့္ေနျပီ... သၾကၤန္ေရာက္ ျပန္ျပီေရာ ....

ရင္ထဲကအလြမ္းေတြ ပိေတာက္ပန္းလို ေ၀ေ၀ဆာဆာ ဖူးပြင့္ေနတုန္းပဲ အတူးရယ္..

ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ေပမဲ့ ရင္ထဲက အလြမ္းဒဏ္ရာက မေပ်ာက္နိဳင္ေသးဘူး...

ဥၾသငွက္တြန္သံၾကားရင္ အလြမ္းဒဏ္ရာက ပိုပိုနာလာတယ္။

ငယ္ကကၽြမ္းတဲ့ ငယ္ကၽြမ္း၊ အသဲႏွလံုးကို ပံုအပ္ျပီး ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္းဦးသူမို႔ ဘယ္လိုမွ မေမ့နိဳင္ဘူး လို႔ဆိုရင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ျပံဳးေနမယ္လို႔ ေအာက္ေမ့မိတယ္ အတူး..

ငါ့အနားမွာ တျခားေယာက္ ရွိမေနတာကိုလဲ နင္ေက်နပ္တယ္ မဟုတ္လား..

နင့္ကို လြမ္းေနရတဲ့ ဘ၀ကိုပဲ ငါေက်နပ္ပါတယ္ အတူး..

အတူးဆိုတဲ့ ခပ္ဆိုးဆိုး ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ခဲ့မိတဲ့အတြက္ ငါဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တရ မရဘူး။

ဒါေပမဲ့..အတူးကို လူလိမၼာေလးတစ္ေယာက္အ ျဖစ္ သက္ဆိုးရွည္ေအာင္ မထိန္းနိဳင္ခဲ့တာ ကိုေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ငါတကယ္ ညံ့တဲ့သူပါ။

xxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxx  xxxxxxxxxxxxxxxx

အျဖစ္အပ်က္ေတြက ငါ့ရဲ႕အာရုဏ္မွာ မေန႔တေန႔ကလို ျမင္ေယာင္ေနတုန္း....။

ငယ္ငယ္က တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကစားအတူ၊ ေက်ာင္းသြားလည္း အတူတူ။

ေက်ာင္းသြားရင္ နင့္စက္ဘီးေနာက္က လိုက္ရတာ ငါသိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။

သၾကၤန္မွာ အတူေပ်ာ္ခဲ့တာေတြကို အမွတ္ရဆံုးပဲ အတူးေရ..

အမွတ္ရဆို သၾကၤန္နဲ႔ ငါက ဖြားဘက္ေတာ္။ ငါက သၾကၤန္မွာေမြးတဲ့ သၾကၤန္သမီးပ်ိဳ။ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီမွာ သၾကၤန္က်တဲ့ တန္ခူးလကို အခ်စ္ဆံုး။

နင္ကေတာ့ ေပ်ာ္ခ်င္ ကဲခ်င္လို႔ သၾကၤန္ကို ခ်စ္တာေနာ္ အတူး..အဲဒါေၾကာင့္ေပါ့..

ငယ္ငယ္တုန္းဆို ငယ္ေသးလို႔မို႔ နင္ဆိုးခဲ့တယ္။  ၾကီးလာျပန္ေတာ့လည္း အဖတ္ဆယ္မရေအာင္ နင္ဆိုးခဲ့ ေပြခဲ့တယ္။ အဲဒီေလာက္ဆိုးတဲ့ နင့္ကို ဘာေၾကာင့္ခ်စ္ခဲ့သလဲဆိုရင္ ခ်စ္လို႔ကို ခ်စ္တာ။

တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ရိုးရာသၾကၤန္ပြဲေတြ ခုလိုသရုပ္မပ်က္ေသးတာ မွတ္မွိေနေသးတယ္။ သၾကၤန္ မ႑မွာ ေရးကစားရင္း မုန္႔လံုးေရေပၚ လုပ္စားၾကတယ္။

နင္ေလ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဇာတိျပခဲ့ တာေနာ္။ ေရေလာင္းရင္ ေကာင္းေကာင္း မေလာင္းခ်င္ ဘူး။ ခြက္ေစာင္းခုပ္တယ္။ ေအးစက္ေနတဲ့ ေရခဲေရနဲ႔ ေလာင္းတယ္။ ေျပာစကားကို ဘယ္ေတာ့မွ နားမေထာင္ဘူး။

ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ေရာက္လာေတာ့ နင္လတ္လ်ားလတ္လ်ား လုပ္ခ်င္လာတယ္ေနာ္။ ေက်ာင္းေျပးရင္ မေခၚေတာ့ဘူး၊ ေဆးလိပ္နဲ႔ အရက္ေသာက္ရင္ ေသခန္းျပတ္ဆိုလို႔  နင္ျငိမ္သြားခဲ့ တယ္။ နင္ငါ့ကို ၾကိတ္ပိုးေနတဲ့အခ်ိန္မို႔ ငါ့စကားေအာင္ခဲ့တယ္။

ငယ္ငယ္ေလးထဲက ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတဲ့ တို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ရင္မွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာက ေစာေစာစီးစီး ေမြးဖြားလာခဲ့တယ္ေနာ္။ စူးရဲတဲ့ နင့္ရဲ႕အၾကည့္ေတြကို ရင္ဆိုင္ရတိုင္း ငါ့ရင္မွာ ပူသလို ေႏြးသလိုၾကီး။

ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္ရင္ အေျဖေပးမယ္လို႔ ကတိေပးခဲ့လို႔ နင္စားၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ စာရင္းထြက္တဲ့ေန႔မွာ နင့္ကိုငါ အေျဖေပးခဲ့တယ္ေနာ္။ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခါစေတာ့ ႏွစ္ဦးသား မိုးမျမင္ ေလမျမင္။ 
အခ်စ္ဦးေပးတဲ့ အနမ္းေတြ ပါးျပင္မွာ ခုထိေႏြးေနတုန္းပဲ အတူးရယ္..

အျဖဴေရာင္ ဂရုဏာ

ဂရုဏာဆိုတာ တစံုတဦး ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္တဲ့အခါ စိတ္ႏွလံုးတုန္လွဳပ္ျခင္း၊ စာနာသနားျခင္းလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနသူကို ကူညီေဖးမျခင္းဟာ ဂရုဏာလုပ္ငန္းကို ကာယကံေျမာက္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆးရံုေတြမွာ ေစတနာအျပည့္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြဟာ ဂရုဏာလုပ္ငန္းကို ကာယကံေျမာက္ လုပ္ေဆာင္ေနသူေတြမို႔ ရင္နဲ႔အမွ် ဂရုဏာ ျဖစ္စရာေတြကို မ်ားစြာၾကံဳေတြ႔ ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ လုပ္သက္တေလွ်ာက္မွာ ၾကံဳခဲ့တာေတြ အမ်ားၾကီထဲက မေလးရွားမွာဆံုခဲ့တဲ့ ျမန္မာလူနာ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သတိတရ ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္မ ကြာလာလမ္ပူက တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္တုန္းက သူနာျပဳေက်ာင္းသူေတြနဲ႔အတူ ေဆးရံုကို ရံဖန္ရံခါ လိုက္ရပါတယ္။ ပူထရာဂ်ာယာေဆးရံု (Putrajaya Hospital)နဲ႔ ဆာဒန္းေဆးရံု (Hospital Serdang)ကို ကၽြန္မသြားခဲ့ပါတယ္။ ပူထရာဂ်ာယာေဆးရံုက မေလးရွားနိဳင္ငံရဲ႕ ပထမတန္းစား ေဆးရံုျဖစ္လို႔ မေလးရွားနိဳင္ငံသား လူနာေတြကို အမ်ားဆံုးေတြ႔ရပါတယ္။ ဆာဒန္းေဆးရံုကို သြားရင္ေတာ့ ျမန္မာလူနာေတြကို မၾကာခဏေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ခြဲစိပ္ကုသေဆာင္မွာ ေက်ာ့ဆိုတဲ့မိန္းကေလး တေယာက္ကို ဆံုရဖူးပါတယ္။ ဧည့္ခ်ိန္မဟုတ္ရင္ သူ႔ခင္မ်ာတေယာက္ထဲ။ ဘာသာစကားမတတ္ေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြကို ေျပာခ်င္တာမေျပာတတ္နဲ႔မို႔ ေတာ္ေတာ္ အားငယ္ေနရွာတယ္။ ကၽြန္မ ေဆးရံုသြားတဲ့ေန႔နဲ႔ၾကံဳရင္ လိုအပ္တာေမးေပး၊ စကားျပန္လုပ္ေပး တာေလာက္ေတာ့ ကူညီေပးခဲ့ပါတယ္။ တခါတေလ ဗမာစကား ေကာင္းေကာင္း မေျပာတတ္တဲ့ ခ်င္းလူနာေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ ကၽြန္မ ဘာသာျပန္လုပ္ေပးရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး အခက္ေတြ႔ပါတယ္။ မေလးရွားမွာ အေနၾကာတဲ့ ဗမာလူနာေတြဆိုရင္ အဂၤလိပ္လို မေျပာတတ္ေပမဲ့ မေလးစကား ေျပာတတ္ေတာ့ အဆင္ေျပၾကပါတယ္။

အရိုးကုသေဆာင္မွာဆံုခဲ့တဲ့ ျမန္မာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ကေတာ့ နာက်င္စရာေကာင္းလွ ပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္း လွ်ပ္စစ္ၾကိဳးေခြ လက္ေမာင္းေပၚျပဳတ္က်လို႔ လက္တစ္ဖက္ျဖတ္ လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မ ေဆးရံုသြားတဲ့ေန႔မွာ ဒဏ္ရာရထားတဲ့လက္ရဲ႕ တံေတာင္ဆစ္ေအာက္ပိုင္းက မည္းျပီးပ်က္စီး ေနပါျပီ။ လွ်ပ္စစ္ၾကိဳးေလာင္တဲ့ဒဏ္ရာက အင္မတန္နာ ပါတယ္။ နာက်င္တဲ့မွဳကို ၾကိတ္မွိတ္ခံရင္း မွိန္းရွာပါတယ္။

ရြာဖ်ားက သူေဌးကုန္း

လယ္ယာေျမေတြ ေပါမ်ားတဲ့ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသမွာ ကၽြန္မၾကီးျပင္းခဲ့ပါတယ္။ ရြာရဲ႕အေရွ႕ပိုင္း ကၽြန္မတို႔ ေနတဲ့အစုကို  အေရွ႕စုလို႔ေခၚပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အေရွ႕စုေလးရဲ႕ အစြန္အဖ်ားမွာ သူေဌးကုန္းေလး ရွိပါတယ္။ အိမ္ေျခတစ္ဆယ္ ေလာက္ရွိပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မသတိရလြမ္းမိတဲ့ သူေဌးကုန္းက လူေတြအေၾကာင္းကို စာမ်က္ႏွာေပၚ အကၡရာတင္လိုက္ခ်င္ ပါတယ္။

သူေဌးကုန္းေလးက ရြာအစြန္အဖ်ားမွာရွိတာမို႔ ရြာကလူေတြက ရြာဖ်ားလို႔ပဲ ေခၚေ၀ၚသမုတ္ပါတယ္။ ရြာဖ်ားက လူတစ္စုဟာ ဆင္းရဲနံုျခာလြန္းလို႔ အေမက သူေဌးကုန္းလို႔ အမည္ေပးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထမင္းကို မနက္တစ္နပ္၊ ညေနတစ္ႏွပ္ ပံုမွန္ေအာင္စားေနရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြဟာ သူေဌးကုန္းကလူေတြအတြက္ လွပေသာေန႔ရက္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ အသက္ေမြးၾကတဲ့ အလုပ္ေတြကေတာ့ ၾကံဳရာ က်ပန္း၊ ကပ္ပါးအလုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မိုးရာသီစပါးစိဳက္ခ်ိန္ဆိုရင္ အမ်ိဳးသားေတြက လယ္ရွင္ေတြဆီမွာ သူရင္းငွား၊ ေန႔စားနဲ႔ ပ်ိဳးႏွဳတ္တဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ၾကျပီး၊ အမိ်ဳးသမီးေတြက ေကာက္စိုက္ၾကပါတယ္။ လယ္စိုက္ခ်ိန္ဟာ သူေဌးကုန္းကလူေတြ ထမင္းႏွပ္မွန္ေအာင္ စားရတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။

အပယ္ခံပန္း၏ ရင္တြင္းျဖစ္

ရိပ္မြန္ဓမၼာရံုမွ ဆရာေတာ္ တရားေဟာသံကို ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ၾကားေနရသည္။ တရားသံက ကၽြန္မ ႏွလံုးသားကို ျငိမ္သက္ေအးခ်မ္းေစပါသည္။ တရားဓမၼျဖင့္သာ လူသတၱ၀ါတို႔၏တို႔အား တည္ျငိမ္ေအာင္၊ ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ စြမ္းေဆာင္နိဳင္သည္ဟု ဆရာေတာ္မိန္႔ၾကားမွဳကို နွစ္သက္လြန္းသျဖင့္ မ်က္ရည္ပင္ လည္ရပါသည္။
မွန္လွပါအရွင္ ဘုရား။

အေမႏွင့္ အထီးက်န္စြာ ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကၽြန္မတသက္ သည္လိုတရားမ်ိဳး တၾကိမ္တခါမွ မနားဖူးခဲ့ပါ။ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေသာ အေမသည္ တရားလည္းမနာ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလည္း သြားေလ့မရွိ။ ကၽြန္မတို႔ေနေသာ အိမ္ရာအတြင္းရွိ ရိပ္မြန္ဓမၼာရံုသည္ ကၽြန္မတို႔ သားအမိအတြက္ မတန္မရာ ေနရာ ျဖစ္ေနသည္။ ရိပ္မြန္ဓမၼာရံုမွ ႏွစ္စဥ္က်င္းပေသာ ၀ါဆိုအလွဴ၊ ကထိန္အလွဴမ်ားကို သဒၶါစိတ္ေပၚလို႔ သြားမိရင္ေတာင္ ကၽြန္မတို႔ သားအမိကို အေရးလုပ္ေခၚေျပာမည့္သူ ရွိမည္မထင္။

အေမသြားေသာ ေနရာမ်ားမွာ ေရွာ့ပင္းစင္တာ၊ ေခတ္မွီဗ်ဴတီစလြန္း။ ထိုေနရာမ်ားကသာ အေမ့ကို ပ်ဴငွာစြာ ၾကိဳဆိုဳၾကသည္။ အေမေရွ႕ဆက္ရပ္တည္ရန္  လွပေက်ာ့ရွင္း ေနဖို႔လိုသည္။

အေမသည္ တသက္လံုးလွေနပါ မည္လား။

အေမအိုလာ လို႔အလွေတြ ပ်က္ယြင္းလာတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔ သားအမိ ဘယ္လိုစခန္းသြား ရပါမည္လဲ။

ကၽြန္မဘ၀ေရွ႕ေရးအတြက္ အေမ ဘာေတြစဥ္းစားထားသလဲ ကၽြန္မသိလိုပါသည္။
တစ္လကို တစ္ၾကိမ္ ႏွစ္ၾကိမ္ေရာက္လာ တတ္ေသာ အေဖဆိုသည့္ လူၾကီးကို ကၽြန္မ မခင္တြယ္ပါ။
အငယ္အေနွာင္း မ်ားေသာ အေဖ့ကို တဏွာရူးၾကီးလို႔ စိတ္က ျပစ္မွားေနမိသျဖင့္ ေန႔စဥ္အျပစ္မ်ား ရေနသည္။

သားအမိျဖစ္ေနေသာ္လည္း ကၽြန္မက အေမ့လို ပါရမီမပါေပ။

ကၽြန္မရုပ္ရည္ အေတာ္အတန္ ၾကည့္ေကာင္း ေသာ္လည္း အလွျပင္ေသာ အလုပ္ကို ကၽြန္မ ၀ါသနာမပါ။

အပယ္ခံ ပန္းတပြင့္ လွေနလို႔လည္း တင့္တယ္ လာမည္မဟုတ္။

အခ်ိဳ႔ေယာက်္ားမ်ား၏ အၾကည့္မ်ားကို ကၽြန္မ ရြံမုန္းမိပါသည္။

အေမႏွင့္ အေဖတို႔၏ သမီးျဖစ္ရသည့္အတြက္ ေယာက်္ားမ်ားက ကၽြန္မကို ျမတ္နိဳးတန္ဖိုး ထားစရာ မိန္းကေလးလို႔ မျမင္ၾကေတာ့။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ေသာ ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား အသက္ၾကီးလာေလ အစရွာမရေတာ့ေလ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔ နာက်င္ခဲ့ရေသာ ငယ္ဘ၀ ေန႔ရက္ကိုလည္း မေမ့နိဳင္ခဲ့ပါ။

ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က အျခားကေလးမ်ားနည္းတူ ေပ်ာ္ရႊင္လြတ္လပ္စြာ ကစားခြင့္မရခဲ့ပါ။

ညေနေရာက္လွ်င္ ကေလးမ်ားအားလံုး အိမ္ရာေျမကြက္လပ္သို႔ ဆင္း၍ကစားၾကသည္။

ကၽြန္မလည္း သူတို႔ႏွင့္အတူ သြားဆင္းကစားခဲ့ ပါသည္။ ကၽြန္မသြားကစားျပီဆိုရင္  အျခားကေလးေတြကို မိဘမ်ားက ျပန္ေခၚသြား ၾကသည္။

သူတို႔မိဘမ်ားက ကၽြန္မႏွင့္အတူ မကစားေစလိုေသာေၾကာင့္ ျပန္ေခၚသြားၾက ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

တိတ္တိတ္ပုန္း မယားငယ္ရဲ႕ သမီးဟာ ဂုဏ္သေရရွိ လူၾကီးလူေကာင္း သားသမီးေတြနဲ႔ အတူကစားဖို႔ မတူမတန္ဘူးလား။

မသိနားမလည္တဲ့ အရြယ္ကတည္းက သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ရင္မွာအျမစ္တြယ္ ေနခဲ့ပါသည္။

အလွမ်က္ႏွာ ခ်ိဳေသာအျပံဳး

အလွတရားဆိုတာ ရွာေဖြၾကည့္တတ္ရင္ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိေနပါတယ္။ ေလာကၾကီးဘယ္ေလာက္ လွေနေန အလွတရားကိုခံစားတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားမရွိရင္ ရွိရွိသမွ်အရာအားလံုးဟာ အၾကည္းတန္ေန ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရာမွာမေနရတဲ့ ကၽြန္မတို႔လို အေ၀းေရာက္ေနသူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ အနာတရေတြ မ်ားလြန္းေတာ့ အလွတရားကို ခံစားတတ္တဲ့ ဓာတ္သဘာ၀ေတြ တေျဖးေျဖးယုတ္ေလ်ာ့ လာၾကပါတယ္။ တကယ့္အလွကို လွတယ္လို႔မထင္ေတာ့ပဲ၊ မလွတာေတြကို အလွၾကီးလွတယ္ ခမ္းနားထည္၀ါတယ္လို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္လာၾကပါတယ္။

ရွင္ဘုရင္ၾကီး ဖြဲစားသည္

စာမေရးတာၾကာေတာ့ တစ္ခုခုေရးခ်င္စိတ္ ျဖစ္တာနဲ႔ ရွင္ဘုရင္ၾကီး ဖြဲစားတဲ့ ပံုျပင္အေၾကာင္း ေရးဖို႔စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ပါ။ တကယ္အျဖစ္မွန္လား၊ ဒ႑ာရီ ပံုျပင္လားေတာ့ မသိပါ။ အမွန္တရားဆိုတာ ဖံုးကြယ္ထားလို႔ မရစေကာင္းဘူးဆိုတာကို ဒီပံုျပင္ကေန သင္ခန္းစာရခဲ့ ပါတယ္။
တခါတုန္းက ရွင္ဘုရင္တစ္ပါးဟာ မွဴးမတ္ေတြနဲ႔အတူ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ ပါတယ္။ တေနရာ ေရာက္ေတာ့ ဘုရင္က ဖြဲႏုေတြကိုေတြ႔ျပီး ဘာမွန္းမသိလို႔ လက္နဲ႔တို႔ျပီး လ်က္ၾကည့္ ပါတယ္။

မေလးရွားနိဳင္ငံ၊ ကြာလာလမ္ပူျမိဳ႕တြင္က်င္းပေသာ ဆ႒မအၾကိမ္ေျမာက္ စာေပေဟာေျပာပြဲမွတ္တမ္း

မေလးရွားနိဳင္ငံ၊ ကြာလာလမ္ပူျမိဳ႕တြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ ဆ႒မအၾကိမ္ေျမာက္ စာေပေဟာေျပာပြဲ အခမ္းအနားကို ၂၀၁၃ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ (၁)ရက္ေန႔တြင္ SM ကုန္တိုက္ခန္းမ၌ က်င္းပခဲ့သည္။ အခမ္းအနားတြင္ ဆရာဦးသက္ေဆြမွ အဖြင့္အမွာစကားေျပာၾကားျပီး၊ စာေရးဆရာမ မစႏၵာမွ ၀တၳဳတပုဒ္ကို ဖန္တီးျခင္း ေခါင္းစဥ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ စာေရးဆရာ ေက်ာ္ရင္ျမင့္မွ ဘ၀ဇာတ္ခံုေပၚက ေခတ္သစ္ပံုျပင္ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ စာေရးဆရာ ခင္ေမာင္ညိဳ (ေဘာဂေဗဒ)မွ အေျပာင္းအလဲအား ရွာၾကည့္ျခင္းႏွင့္ ေဘးမွရပ္ၾကည့္သူ၏ အျမင္ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္လည္းေကာင္း  ေဟာေျပာခဲ့ၾကသည္။

စာေရးဆရာမ မစႏၵာမွ ၀တၳဳတပုဒ္ကို ဖန္တီးျခင္း ေခါင္းစဥ္ကို ပထမဆံုးေဟာေျပာခဲ့သည္။ စာေရးဆရာ (၃)မ်ိဳး ရွိသည္။ အခ်ိဳ႕စာေရးဆရာမ်ားသည္ အေျပာေကာင္းသည္၊ စာေရးမေကာင္း၊ အခ်ိဳ႕က စာေရး ေကာင္းသည္ အေျပာမေကာင္း၊ အခ်ိဳ႕က အေျပာလည္းေကာင္း အေရးလည္းေကာင္း ၾကသည္။ စာေရးဆရာ (၃)မ်ိဳးရွိသကဲ့သို႔ စာအမ်ိဳးအစားလည္း (၃)မ်ိဳးရွိသည္။ ပထမတမ်ိဳးမွာ ကြမ္းေရႏွင့္တူေသာ အေပ်ာ္ဖတ္ စာမ်ား ျဖစ္သည္။ ကြမ္းကို အေတာ္အတန္ ၀ါးျပီးလွ်င္ ကြမ္းရည္မ်ားကို ေထြးျပစ္ရသည္။ ၾကာၾကာဆက္၍ ၀ါးျပီးလွ်င္ ကြမ္းဖတ္အားလံုးကို ေထြးထုတ္ျပစ္ရသည္။ အေပ်ာ္ဖတ္သက္သက္ျဖစ္ေသာ စာမ်ားသည္ အရည္လည္းမရ အဖတ္လည္းမရသျဖင့္ ကြမ္းရည္တူေသာ စာျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဒုတိယ စာအမ်ိဳးအစားမွာ ၾကံရည္ႏွင့္တူေသာ စာျဖစ္သည္။ ၾကံကို အရည္ညွစ္လွ်င္ အဖတ္ကိုျပစ္ရျပီး၊ အရသာ ရွိေသာ ၾကံရည္ကိုေသာက္ရသည္။ ၀တၳဳသည္ ၾကံရည္နွင့္တူေသာ စာျဖစ္သည္။ အသိုင္းအ      ၀ိုင္းႏွင့္ ေရးဖြဲ႔ထားေသာ ၀တၳဳတပုဒ္တြင္ မလိုအပ္သည္မ်ားကိုဖယ္၍ ၾကံရည္ႏွင့္တူေသာ အႏွစ္သာရရွိသည့္ စာမ်ား မွတ္သားစရာက်န္သည္။ တတိယစာ အမ်ိဳးအစားမွာ နိဳ႕မလိုင္ႏွင့္တူေသာ စာျဖစ္သည္။ ထိုစာမ်ိဳးသည္ အရည္ေရာ အဖတ္ပါရေသာ အာဟာရျပည့္၀သည္ စာေပျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။

၀တၳဳေရးျခင္းကို ငါးဖမ္းျခင္းႏွင့္ နိဳင္းျပခဲ့သည္။ ၀တၳဳတိုေရးျခင္းသည္ မွိန္းႏွင့္ထိုး၍ ငါးဖမ္းျခင္းႏွင့္တူသည္။ ငါးကိုေစာင့္၍ ခ်က္ေကာင္းမိေအာင္ မွိန္းႏွင့္ထိုးနိဳင္မွ ငါးတေကာင္ရသည္။ ထို႔နည္းတူပင္ ၀တၳဳတိုေရးသူ သည္ ငါးရေအာင္ ထိထိမိိမိေရးနိဳင္ရသည္။ ၀တၳဳရွည္ေရးျခင္းသည္  ပိုက္ကြန္ျဖင့္ ငါးဖမ္းျခင္းျဖစ္သည္။ ပိုက္ကြန္ျဖင့္ ငါးဖမ္းလွ်င္ အေကာင္ေရမ်ားစြာ ရသကဲ့သို႔ ၀တၳဳရွည္ေရးသားျခင္းျဖင့္ စာေရးသူေပးလိုေသာ မက္ေဆ့မ်ားကို မ်ားမ်ားေပးနိဳင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း တခါတရံ ေရသာက်ယ္၍ ငါးမရတာမိ်ဳး ျဖစ္နိဳင္သည္။ စာေရးမည္ဆိုလွ်င္ မိမိပိုင္နိဳင္ေသာ အေၾကာင္းအရာကို ထိထိမိမိေရးနိဳင္ပါလွ်င္ ငါးမ်ားမ်ား ရနိဳင္သည္။ ၀တၳဳေရးျခင္းသည္ ရင္ထဲမွစကားကို စာျဖင့္ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ စာေရးသူနွင့္သိေသာ လူမ်ားအေၾကာင္းကို အျခားသူမ်ားသိေအာင္ စာေရးေျပာျခင္း၊ မွ်ေ၀ခံစားနိဳင္ေအာင္ ေရးျခင္းျဖစ္သျဖင့္ အတင္းေျပာျခင္း ဟုဆိုနိဳင္ သည္။ စာေရး၍အတင္းေျပာျခင္း၊ မိမိသိေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အမ်ားသိေအာင္ေရးျခင္း၌ ရသပါ ေအာင္ေရးရသည္။ ေတြးရပါသည္။ အေတြးမွန္မွ အေရးမွန္မည္ဟု ဆိုပါသည္။

စာေရးရာတြင္ မိမိကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ၾကံဳရေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အေျခခံ၍ေရးမွသာ ထိထိမိမိ ေရးသားနိဳင္ေၾကာင္းကို ဆရာမ မစႏၵာက သူမ၏ ဆ႒ဂံ၀တၳဳ ေရးျဖစ္ခဲ့ပံုႏွင့္ ဥပမာေပး ေဟာေျပာခဲ့သည္။ မစႏၵာသည္ စာစေရး၍ နံမည္ရခါစ အခ်ိန္တြင္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္မ်ား၏ ဘ၀အေၾကာင္းကို ၀တၳဳ ေရးခ်င္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္၀န္ေဆာင္ဖူးသည့္ အေတြ႔အၾကံဳမရွိသျဖင့္ ေရး၍မရခဲ့။ ေဆးေက်ာင္းသူမ်ားႏွင့္အတူ ေမြးခန္းသို႔လိုက္၍ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္မ်ား ကေလးေမြးသည္ကို သြားၾကည့္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မီးဖြားသည့္ မိခင္မ်ားအေၾကာင္း မေရးနိဳင္ခဲ့ပါ။ ဆရာမ မစႏၵာကိုယ္တိုင္ အိမ္ေထာင္က် ကေလးေမြးျပီး၊ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား စံုလာေသာအခ်ိန္ေရာက္မွ ကိုယ္၀န္ ေဆာင္မိခင္ဘ၀ကို သရုပ္ေဖာ္ထားသည့္ ဆ႒ဂံ ၀တၳဳကို ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္တကယ္သိေသာ အေၾကာင္းအရာကို ေရးသင့္ေၾကာင္းႏွင့္ မသိေသာအေၾကာင္းအရာကို ေရးလွ်င္ မပီျပင္နိဳင္ေၾကာင္း ေဟာေျပာအၾကံေပး ပါသည္။

ဆရာမ မစႏၵာမွ သူမေရးခဲ့ေသာ ၀တၳဳအခ်ိဳ႕အေၾကာင္း မွတ္သားစရာမ်ားကို ေဟာေျပာခဲ႔ျပီး၊ ေငြတာရီ ေရးစပ္ခဲ့ေသာ သာသည့္ေျမသို႔ ကဗ်ာေနာက္ဆံုးပိုဒ္ျဖစ္သည့္
သူ႔ေျမမွာ ျဖဴျပာပြင့္ရင္ျဖင့္
ငါ့ေျမမွာ နီ၀ါတင့္ရမေပါ့
အခြင့္အခါ ေမွ်ာ္လို႔
ဥယ်ာဥ္ေတာ္ သာယာေရးကိုလ
ရွဳျမင္ေမွ်ာ္ ခါခါေတြးပါလို႔
မေႏွးပင္ အားအင္ထုတ္လို႔ရယ္
ေပါင္းႏုတ္ဖို႔ခဲ။ ကိုရြတ္ဆို၍