ျမန္မာျပည္မွာ အမွိဳက္ေကာက္
သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကၽြန္မ စဥ္းစားမိတာေတြကို စာတပုဒ္ေရးလိုက္ ပါတယ္။
သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕အလွကို အမွိဳက္ေတြက ဖံုးကြယ္ထားသလိုပဲ၊ ေလာကရဲ႕ တကယ့္အလွကို အလႊာေတြ၊
အေပၚယံ ပကာသနေတြဟာ ဖံုးကြယ္ထားၾကတယ္။ ျပည္သူေတြနဲ႔ တသားတည္းရွိတဲ့ အေမစုက အဲ့ဒီအလႊာေတြ
ပကာသနေတြကို ဖယ္ရွားလိုက္ျပီး၊ ေလာကအလွကို ဖြင့္ျပလိုက္တယ္။ မိမိကိုယ္ကို အမ်ားျပည္သူနဲ႔
တတန္းတည္းထားျပီး၊ နိဳင္ငံသားေတြရဲ႕ တာ၀န္ကို ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ လုပ္ေဆာင္ျပတယ္။ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ျပီး
ေနာက္လိုက္ငယ္သားေတြ လိုက္နာခ်င္ေအာင္ စံနမူနာေကာင္း ျပလိုက္တယ္။ အေမစုက သူ႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္မွဳ
အနဳပညာကို ပညာသားပါပါ ထုတ္သံုးလိုက္ပံုက သိပ္လွပါတယ္။
ကိုယ္တိုင္လည္း၀င္မပါ၊
သူမ်ားလုပ္တာကို အျပစ္ရွာ ေ၀ဖန္သူေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မက ဘာမွမေျပာလိုဘူး။ လူထုေခါင္းေဆာင္ရဲ႕
ညႊန္ၾကားမွဳကို အေပၚယံမဟုတ္ တကယ္၀ိုင္း၀န္းလုပ္ၾကတဲ့ သူေတြကို ခ်ီးက်ဳးပါတယ္။ တကယ္ကို
ေလးစားပါတယ္။ အမွိဳက္ေကာက္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာကို အစျပဳျပီး၊ စည္းကမ္းတက် အမွိဳက္ျပစ္တတ္တဲ့
အက်င့္ေတြရွိလာေအာင္ ပညာေပးစည္းရံုးမွဳေတြ ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္နိဳင္ရင္ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မွဳဆီကို
ဦးတည္ပါလိမ့္မယ္။ ျမင္မေကာင္းတဲ့ အမွိဳက္ပံုေတြ ေျမာင္းပုပ္ေတြ မရွိေတာ့ရင္ သဘာ၀အတိုင္းရွိေနတဲ့
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အလွကို ျပန္ျမင္ရေတာ့မွာ။ ပတ္၀န္းက်င္သန္႔ရွင္းလို႔ ကူးစက္ေရာဂါ အနၱရာယ္ေတြလည္း
ေလ်ာ့သြားေတာ့မယ္။ နိဳင္ငံသားေကာင္း ပီသာစြာ စည္းကမ္းရွိျခင္း၊ တာ၀န္သိတတ္ျခင္းစတဲ့
အရည္အေသြးေကာင္းေတြ ရွိလာပါလိမ့္မယ္။
ေခါင္လံုမွ တံစက္လံုမယ္၊
မိဘေကာင္းမွ သားသမီးေကာင္းမယ္လို႔ ငယ္ငယ္က အေမရိုက္သြင္း ေပးခဲ့တဲ့ အယူအဆက ကၽြန္မ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ
စြဲေနပါတယ္။ မိဘေကာင္း၊ ဆရာေကာင္းေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မ လူလားေျမာက္ခဲ့ ပါတယ္။ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္
ဆရာျဖစ္လာတဲ့အခါ၊ ဆရာေကာင္းမွ တပည့္ေကာင္း မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ကို စြဲကိုင္ထားပါတယ္။
မိဘေတြက သားသမီးေတြကို စံနမူနာေကာင္း ျပဖို႔လိုအပ္သလို၊
ဆရာသမားေတြက တပည့္ေတြကို စံနမူနာေကာင္းေတြ ျပရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထို႔အတူပဲ တိုင္းျပည္တျပည္မွာ
ေခါင္းေဆာင္က နိဳင္ငံသားေတြအတြက္ စံျပပုဂိၢဳလ္ ျဖစ္ရပါမယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမွ တိုင္းျပည္ေကာင္းမယ္ဆိုတာ ျငင္းလို႔မရတဲ့
အခ်က္ပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေခါင္းေဆာင္မေကာင္းလို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြ ဆင္းရဲတြင္း နက္ေနၾကတယ္။
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ရွိေနလွ်က္နဲ႔ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ မရတာကလည္း အင္မတန္ နစ္နာပါတယ္။
တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့
အၾကီးအကဲမ်ားနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားေတြဟာ ပေဒသရာဇ္ေခတ္က ရွင္ဘုရင္ မွဳးမတ္ေတြလို
ျပည္သူေတြနဲ႔ လူတန္းစားအလႊာ ျခားမေနသင့္ပါဘူး။ လူတန္းစား အလႊာျခားေနရင္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္မွဳနဲ႔
အျပန္အလွန္ နားလည္မွဳ မရွိၾကတဲ့အတြက္ ယံုၾကည္မွဳကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ျပည္သူနဲ႔
ေခါင္းေဆာင္ၾကားမွာ အလႊာမျခားတဲ့အခါ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းမွဳရွိတဲ့အတြက္ အျပန္အလွန္နားလည္မွဳကို
ရနိဳင္တယ္။ တဦးကိုတဦး နားလည္တဲ့အခါ၊ ယံုၾကည္မွဳေတြ ခိုင္ျမဲလာမယ္။ လူတေယာက္စီတိုင္းကို
မိမိကိုယ္နဲ႔ ထပ္တူ တန္ဖိုးထား တတ္လာမယ္။ ဒီမူကို က်င့္သံုးတဲ့ အေမစုနဲ႔ ျပည္သူေတြၾကားမွာ
အလႊာျခားမေနသည့္အတြက္ အျမင္ေတြၾကည္လင္ ပြင့္လင္းပါတယ္။
ကၽြန္မ ေက်ာင္းျပီးခါစက
ရန္ကုန္မွာ ဖြံ႔ျဖိဳးေရးသင္တန္း တခုတက္ဖူးပါတယ္။ သင္တန္းဆရာ ေဆြးေႏြးသြားတဲ့ အခ်က္တခုကို
သတိရမိပါတယ္။ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေရးကို လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ ေဖာ္နိဳင္ဖို႔ ျပည္သူလူထု ပါ၀င္လာေအာင္
စည္းရံုးနိဳင္ရပါမယ္။ ျပည္သူလုထုက စိတ္အားထက္သန္စြာ ပါ၀င္လာေစဖို႔ အမိန္႔အာဏာသံုးရင္
မေအာင္ျမင္နိဳင္ဘူး။ Live with them, talk to them လို႔ဆိုပါတယ္။ လူထုနဲ႔ အတူေန၊ သူတို႔အသံကို
နားေထာင္၊ ျပီးရင္သူတို႔နဲ႔ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးရင္း လူထုက နားလည္လက္ခံလာေအာင္ စည္းရံုးရမယ္လို႔
ဆိုပါတယ္။ လူထုနဲ႔ အတူေနတဲ့အခါ သူတို႔ရဲ႕ဘ၀၊ သူတို႔သေဘာထားကို ပိုျပီးနားလည္လာပါတယ္။
ျပည္သူ႔အသံကို အျမဲနားေထာင္ျပီး၊
ျပည္သူေတြနဲ႔ တသားတည္း ျဖစ္ေနတဲ့ အေမစုက ျပည္သူေတြရဲ႕ သေဘာထားကို နားလည္တယ္။ ေအာက္ေျခက
လူေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျမင္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ပံ့ပိုးကူညီေပးျပီး၊
စြမ္းေဆာင္ရည္ေတြ ျမင့္တင္ေပးဖို႔ အားထုတ္တယ္။ လူထုစြမ္းအားနဲ႔ တိုင္းျပည္ကို တည္ေဆာက္နိဳင္တယ္လို႔
ယံုၾကည္တယ္။ လူေတြရဲ႕ စိတ္သေဘာကို နားလည္တဲ့ အေမစုက ျပည္သူေတြကို ယံုတယ္လို႔ မၾကာခဏ
ေျပာတာကို ၾကားေနရတယ္။ ယံုၾကည္ခံရတဲ့အခါ လူေတြက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ပိုျပီးယံုၾကည္မွဳ ရွိလာပါတယ္။
ငါလည္း တေထာင့္ တေနရာက ၀င္ပါနိဳင္တယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္မ်ိဳး ရွိလာတယ္။ ယံုၾကည္ခံရတဲ့အခါ
တာ၀န္ယူလိုစိတ္လည္း ရွိလာပါတယ္။
