ကေလးဘ၀တုန္းက ကၽြန္မနဲ႔ အရင္းနီးခဲ့ဆံုးပန္းက ခေရပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ အေဖ့ရြာမွာ ခေရပင္မရွိပါဘူး။ အေမ့ရြာက အဖြားတို႔အိမ္နားမွာ ခေရပင္ၾကီးရွိပါတယ္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္လို႔ အေမ့ရြာကိုအလည္ျပန္ရင္ မနက္တိုင္း ကစားေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔အတူ ခေရပန္းေကာက္ၾက ပါတယ္။ ေျမေပၚမွာ ျပန္႔ၾကဲေနတဲ့ ခေရပန္းေတြကိုေကာက္ျပီး ခေရကံုးသီ ခဲ့တာေတြကို ကၽြန္မ ျပန္လြမ္းမိပါတယ္။ ေျမေပၚမွာ ေကာက္စရာခေရပြင့္ေတြ မက်န္ေတာ့ရင္ အပင္ေပၚကေၾကြလာမဲ့ ခေရပန္းေတြကို ေစာင့္ဖမ္းၾက ပါတယ္။ အပင္ေပၚကေၾကြျပီး ေလယူရာ၀ဲက်လာတဲ့ ခေရတပြင့္ကိုဖမ္းမိရင္ ကစားပြဲတခုကို အနိဳင္ရသလို ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူး ခဲ့ၾက ပါတယ္။ ဒီလို အပူအပင္ကင္းျပီး ခိ်ဳဆိမ့္တ
ဲ့ ကေလးဘ၀ကပံုရိပ္ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေတြးမိတိုင္း လြမ္းတသသ ျဖစ္ရပါတယ္။
ခေရပြင့္ေလးေတြဟာ ခ်စ္စရာေကာင္းသလို႔ ခေရပန္းရနံ႔ကလည္း စိတ္ႏွလံုးကို ၾကည္နဴးလန္းဆန္းေစပါတယ္။ ခေရဆိုတာ ေျမမွာခေပမဲ့ ႏြမ္းေျခာက္သြားတဲ့အထိ ရနံ႔ျပယ္မသြားတဲ့အတြက္ သစၥာရွိတယ္လို႔ ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာေတြက တင္စားစပ္ဆို ၾကတာကို ကၽြန္မသေဘာက် ခဲ့ပါတယ္။ ခေရကိုခ်စ္တဲ့ ကၽြန္မ ခေရလိုသစၥာရွိရမယ္ ဆိုတဲ့အသိတခု စြဲသြားေအာင္ စာေပေတြက စြမ္းေဆာင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီထက္ပိုျပီး ကၽြန္မဆက္ေတြးမိပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြဟာ ပန္းကေလးေတြနဲ႔ တူတယ္ဆိုရင္ မိန္းကေလးတို႔ ဣေျႏၵကို ပန္းရနံ႔ေလးေတြနဲ႔ ခိုင္းႏွိဳင္းခ်င္ပါတယ္။ ေျမမွာခရရွာတဲ့ခေရလို ဘ၀အက်ိဴးေပး နိမ့္က်ေပမဲ့ ဣေျႏၵသိကၡာ ကို ျမတ္နိဳးထိန္းသိမ္း တတ္တဲ့မိန္းကေလးေတြကို ခေရပန္းနဲ႔ တင္စားရပါမယ္။ ဆင္းရဲနိမ့္က်ေပမဲ့ ခေရလုိဂုဏ္သတၱိရွိတဲ့ မိန္းကေလးေတြဟာ ရွိရွိသမွ်ပန္းေတြထဲမွာ အဖိုးတန္ဆံုးပန္းေတြလို႔ မွတ္ယူသင့္ပါတယ္။
ခေရလိုရနံ႕ေမႊးျပီး၊ တည္ျငိမ္ေသာ အလွပန္းက ျဖဴစင္ေသာ စံပါယ္ပန္းပါ။ အရင္တုန္းက ကၽြန္မတို႔ျခံထဲမွာ အေမစိုက္ထားတဲ့ စံပယ္ရံုရွိပါတယ္။ စိတ္ကူးေကာင္းတဲ့ အေမက စံပယ္ရံုကို ေရခ်ိဴးတဲ့ေနရာနားမွာ စိုက္ထားပါတယ္။ ေရေလာင္းစရာမလိုပဲ စံပယ္ရံုက ေရအျမဲရေနေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ စံပယ္ပန္းပြင့္ပါတယ္။ ညေနမွာ ငံုေနတဲ့စံပယ္ဖူးေတြ ေနာက္တေန႔မိုးလင္းရင္ ေဖြးေနေအာင္ ပြင့္ေနတာကို ျမင္ရတာ အင္မတန္စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ရိုးတံရွည္တဲ့ စံပယ္ေတြကို ဘုရားကပ္၊ ရိုးတံတိုတဲ့စံပယ္ ေတြကိုေတာ့ ပန္ခ်င္တဲ့သူေတြကို ေ၀ေပးခဲ့ရတာကို ျပန္ေတြးမိတိုင္းလည္း ၾကည္နဴးစိတ္ျဖစ္ရ ပါတယ္။ သင္းပ်ံ႕တဲ့ရနံ႔နဲ႔ လိုက္ေအာင္ ျဖဴစင္တဲ့စံပယ္ပန္းကို ကၽြန္မႏွစ္သက္ျမတ္နိဳးပါတယ္။ အရြက္စိမ္းနဲ႔ လိုက္ဖက္တဲ့ စံပယ္ပန္းျဖဴျဖဴဟာ ကၽြန္မ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္ က်က္သေရရွိတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးလို၊ ေက်ာင္းသူကေလးလို ျမင္ေနမိပါတယ္။ တည္ျငိမ္ျပီး သိကၡာရွိတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို စံပယ္ပန္းနဲ႔ တင္စားမိပါတယ္။
`စံပယ္..စံပယ္..ျဖဴစင္ၾကယ္...မထည္၀ါတယ္.....အခူးခက္ဆူးလည္း မရွိဘူးကြယ္...` ဆိုတဲ့သီခ်င္းထဲမွာ ကၽြန္မႏွစ္သက္တဲ့ စံပယ္ပန္းရဲ႕ဂုဏ္ကိုဖြဲ႔ဆိုထားတာကို သေဘာက်မိပါတယ္။ အနဳပညာရွင္ေတြ တကယ္လည္း တတ္နိဳင္ၾကပါတယ္။ မထည္၀ါေသာ္ လည္း ျဖဴစင္ေသာ စံပယ္ပန္းရဲ႕ဂုဏ္ကို ေဖာ္က်ဳးသီဆိုထားတဲ့ ဒီသီခ်င္းေၾကာင့္ ျဖဴစင္ျခင္း ရိုးသားျခင္း ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို ကၽြန္မ တန္ဖိုးထားတတ္ ခဲ့ပါတယ္။ အျပင္စီးမဂၢဇင္းမွာ စာေရးမယ္စိတ္ကူးေတာ့ ကေလာင္နံမည္ ဘယ္လုိေပးရင္ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားလိုက္တာ အေမ့စံပယ္ရံုကို သတိရလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မႏွစ္သက္တဲ့ အျဖဴေရာင္စံပယ္ပန္း နံမည္ကိုယူသံုးဖို႔ စိတ္ကူးရ လိုက္ပါတယ္။ ယူထားတဲ့နံမည္နဲ႔ လိုက္ရဲ႕လားလို႔ေတာ့ သံသယျဖစ္မိ ပါတယ္။ မလိုက္ဖက္ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ပကာသနကင္းျပီး ျဖဴစင္ရိုးရွင္းတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးကို ကၽြန္မတကယ္ႏွစ္သက္ ပါတယ္။
စံပယ္ျပီးေတာ့ ႏွင္းဆီအေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္က ႏွင္းဆီပန္းကို မၾကိဳက္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ မၾကိဳက္လဲဆို တာေသခ်ာမသိေပမဲ့ စာေတြကဗ်ာေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမွဳေၾကာင့္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ႏွင္းဆီရဲ႕ဆူးေတြ အလွမာန္ေတြအေၾကာင္း မေကာင္း ေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ စာေတြကဗ်ာေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မႏွင္းဆီကို မျမတ္နိဳးတတ္ခဲ့ ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အလွၾကိဳက္တတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ လွေသာႏွင္းဆီပန္းကို ကၽြန္မၾကိဳက္တတ္သြား ပါတယ္။ အလွေသြးၾကြယ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြကို အားက်စိတ္ျဖစ္မိသလို ႏွင္းဆီရဲ႕ အလွကို ကၽြန္မသေဘာက် မိခဲ့ပါတယ္။ ေရဒီယိုမွာ မၾကာခဏလႊင့္တဲ့ ညီမေလးစံပယ္နဲ႔ မမႏွင္းဆီ သီခ်င္းကိုနားေထာင္ျပီး ႏွင္းဆီရဲ႕ဆူးေတြကို သေဘာက်မိသလို ျဖစ္လာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕စာဆို ေတြက ႏွင္းဆီရဲ႕ဆူးေတြကို အေကာင္းျမင္ၾကပါတယ္။ သူ႔ဖာသာရွိေနတဲ့ ႏွင္းဆီဆူးေတြက ဘယ္သူ႔ကုိမွ မထိပါးဘူး။ မိမိကိုထိပါး လာရင္သာ ျပန္စူးတတ္တာမို႔ မတရားေစာ္ကား လိုသူေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ ဆူးေတြနဲ႔ ျခံရံထားတာလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ အျမတ္တနိဳးနဲ႔ ညင္သာယုယစြာ ကိုင္တြယ္ဆြတ္ယူမယ္ဆိုရင္ ဆူးမစူးေအာင္ ေရွာင္နိဳင္တယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မဆက္ေတြး ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ မာယာပရိယာယ္အျပည့္နဲ႔ ယုယၾကင္နာဟန္ ေဆာင္ကာ အသာအယာခူးယူျပီး ေၾကမြသြားေအာင္ နင္းေခ်လိုက္ရင္ ဆူးေတြကႏွင္းဆီကို ကာကြယ္ေပးနိဳင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေျပာၾကြယ္တဲ့ ေလာကအလယ္မွာ ႏွင္းဆီလို လွတဲ့မိန္းကေလးေတြ သတိနဲ႔ဥာဏ္ပညာ ရွိဖို႔လိုပါတယ္။ ဆူးေတြရံထားတာထက္ ဣေျႏၵနဲ႔ ကာကြယ္တာက ပိုျပီးလံုျခံဳတယ္လို႔ ကၽြန္မသံုးသပ္မိ ပါတယ္။
တင့္တယ္လွပတဲ့
ႏွင္းဆီရဲ႕အလွကိုေတာ့ ကၽြန္မ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ လွတာျမင္ရင္ ႏွစ္သက္တတ္တဲ့ လူ႔သဘာ၀အတိုင္း
ႏွင္းဆီပန္းကို ျမင္ရရင္ကၽြန္မ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာေနတုန္းကဆိုရင္ ဂႏၶမာအျဖဴႏွစ္ပြင့္နဲ႔
ႏွင္းဆီပန္းေရာင္းသံုးပြင့္ ေရာျပီး ဘုရားပန္းကပ္ရတာကို အလြန္သေဘာက် ႏွစ္ျခိဳက္ခဲ့ပါတယ္။
ကြာလာလမ္ပူမွာေတာ့ ေစ်းၾကီးတဲ့ႏွင္းဆီပန္းကို ၀ယ္ျပီး ဘုရားပန္းမလွဴနိဳင္တာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိ
ပါတယ္။ ပန္းခင္းေတြ ပန္းဆိုင္ေတြမွာ ႏွင္းဆီပန္းေတြကို ျမင္ရင္ေတာ့ တစိမ့္စိမ့္ ရွဳေငးမိပါတယ္။လွေသာႏွင္းဆီေတြ
ေမႊးရနံ႔ေလးရွိေနရင္ ပိုျပီးျပည့္စံုသြားမယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြရဲ႕
ရနံ႔က ခေရပန္း စံပယ္ပန္း ရနံ႔ေတြလို သင္းပ်ံ႕ေနတာမိ်ဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဣေျႏၵခ်င္း မတူဘူးလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ပန္းဆိုရင္
ရနံ႔ေမႊးမွ ပနံသင့္သလုိ မိန္းကေလးမွန္ရင္ ဣေျႏၵသိကၡာရွိမွ တန္ဖိုးရွိပါတယ္။ ခုေခတ္ၾကီးထဲမွာ
ဒီလိုအေတြးအေခၚမ်ိဳး ေခတ္ေနာက္က်ေနျပီဆိုရင္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို ဘယ္လိုပံုစံသြင္းမလဲ
ဆိုတာကို စဥ္းစားရမွာပါ။ ေမႊးေသာပန္းရဲ႕ မ်ိဳးေစ့ကေနမွ ေမႊးေသာအလွပန္းေတြ ေပါက္ဖြားလာနိဳင္တာပါ။
ဒီပန္းေတြ အလွက်က္သေရတိုးေအာင္ ဥယ်ဥ္မွဴးေတြက ျပဳစုပိ်ဳးေထာင္ေပး ၾကရပါမယ္။ အနာဂတ္
မိခင္ေလာင္းမ်ား၊ ဥယ်ဥ္မွဴးေလာင္းလ်ာမ်ားက ပန္းရနံ႔ေတြကို မႏွစ္သက္တတ္ဘူး၊ မလိုအပ္ဘူးလို႔
ယူဆ ၾကရင္ေတာ့ ကမၻာေျမေပၚမွာ ပန္းရနံ႔ေတြ ဆိပ္သုဥ္းလာေတာ့ မွာပါ။ ပန္းခ်စ္သူမ်ား ေမႊးေသာပန္းေတြကို
ခ်စ္ျမတ္နိဳးၾကျပီး၊ ဥယ်ဥ္မွဴးမ်ား ေမႊးေသာအလွ ပန္းေတြပိ်ဳးနိဳင္ၾကပါေစလို႔သာ ဆႏၵျပဳမိပါတယ္။အျပင္စီးမဂၢဇင္း၊ ဇူလိုင္လ ၂၀၁၂။
No comments:
Post a Comment