အလင္းေရာင္ဆာေသာ ပန္းကေလးမ်ား

ပန္းေတြပြင့္ဖို႔ ေရနဲ႔ေျမဆီ အာဟာရလိုတယ္။ ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ အလင္းေရာင္ ေကာင္ေကာင္းရဖို႔လိုတယ္။ အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေနရင္ ပန္းေတြအစြမ္းကုန္ လန္းခြင့္မရနိဳင္ပါ။ အလင္းေရာင္မွိန္တဲ့ ေလာကအလယ္မွာ ဘ၀အတြက္ ရုန္းကန္ရင္း ပညာအလင္းေရာင္ကို လိုခ်င္တပ္မက္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေလးေတြရဲ႕အတြက္ ရင္နင့္ေအာင္ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြကို ဒီစာေရးျပီး ဖြင့္အန္လိုက္မိ ပါတယ္။ ေ၀ဒနာေတြကို ကဗ်ာအလကၤာ ေျမာက္ေအာင္ မဖန္တီးတတ္လို႔ စာလံုးေတြအျဖစ္နဲ႔ပဲ စီကံုးလိုက္ပါတယ္။

 

တကယ္ေတာ့ ေ၀ဒနာေတြကို စုထားၾကာျပီ။ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ေရႊကရင္တစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်က္တင္းလုပ္ရင္း ခံစားခ်က္ေတြ စုပံုလာလို႔ စာေရးျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီ ကရင္ေလးက ကၽြန္မဘေလာ့မွာ စာလာဖတ္ရင္း၊ ကရင္အခ်င္းခ်င္းမို႔ Gmail မွာ မိတ္ဆက္ျပီး ခင္သြားၾကတာ။ ျမန္မာေတြကို ေရႊျမန္မာလို႔ဆိုေတာ့၊ ကရင္ေတြကို ကၽြန္မက ေရႊကရင္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ အေရာင္တင္လိုက္တာပါ။ ရိုးသားေသာ၊ သစၥာရွိေသာ ကရင္ေတြရဲ႕ဘ၀က ေရႊေရာင္လို ၀င္းမေနၾကပါဘူး။ ကရင္အမ်ားစု ခပ္မွိန္မွိန္ အလင္းေရာင္ေအာက္ မွာ ဆူးခင္းလမ္းကို ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ ေလွ်ာက္ၾကရသူေတြပါ။ အျခားတိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ျပည္တြင္းျပည္ပက ျမန္မာေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကလည္း အတူတူပါပဲေလ။

ကၽြန္မ ၁၉၉၅မွာ က်ံဳေပ်ာ္ျမိဳ႕မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္တန္းအတူတူေအာင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ   ႏွစ္ဆယ္ရာခိုင္နွဳန္းေလာက္ပဲ ေဒးတကၠသိုလ္တက္နိဳင္ၾကတယ္။ က်န္တဲ့ ရွစ္ရာနွဳန္းက အေ၀းသင္ တကၠသိုလ္ ပဲတက္နိဳင္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ အေ၀းသင္ပညာေရး စနစ္က သိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ။ ၁၉၉၆ အေရးအခင္းမွာ တကၠသိုလ္ေတြ ႏွစ္ရွည္ပိတ္လိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ကၽြန္မက သူနာျပဳတကၠသိုလ္ တက္တာဆိုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀မွာ ေက်ာင္းျပီးသြားတယ္။ ဘ၀လမ္းေပၚကို လက္ေတြ႔ေရာက္လာ ခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္တန္းတုန္းက ကၽြန္မတို႔အားလံုး ရည္းမွန္းၾကီးျပီး၊ ေရႊေရာင္အိမ္မက္ ကိုယ္စီရွိခဲ့ၾကသူေတြပါ။ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အလင္းေရာင္မရွိလို႔ လမ္းစေပ်ာက္ခဲ့သူေတြ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္။ ျမန္မာျပည္ တကၠသိုလ္ပညာေရးကို အ၀ီစိေရာက္ေအာင္ ဆြဲခ်ခဲ့ၾကတာ စိတ္နာစရာ အေကာင္းဆံုးပဲ။

ျမန္မာျပည္က လက္ရွိတကၠသိုလ္ေတြကို မတက္နိဳင္တဲ့သူေတြကလည္း တစ္ပံုၾကီး။ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး၊ တကၠသိုလ္မတက္ပဲ မေလးရွားေရာက္လာသူေတြ အမ်ားၾကီး။ သူတို႔ေတြ အခြင့္အေရးရရင္ ပညာဆက္သင္ ခ်င္ၾကတယ္။ နိဳင္ငံျခားမွာ ပညာသင္နိဳင္ဖို႔ ဆိုတာလည္းမလြယ္ဘူး။ ပညာသင္ေထာက္းပံ့ေၾကးကို လူတိုင္း ရဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ခ်က္တင္းထုိင္ရင္း ခင္သြားတယ္ဆိုတဲ့ ကရင္က ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး၊ ပညာဆက္သင္ ခ်င္ေပမဲ့ မတက္နိဳင္လို႔ မေလးရွားကို ေရာက္လာတာ။ အလုပ္လုပ္လို႔ရတဲ့ေငြကို မိဘ၊ညီညီမေတြကို ပို႔ေပးေနရတယ္။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ဘယ္လိုေငြစုနိဳင္မလဲ။ ကၽြန္မ သူ႔ကို ဘယ္လိုကူညီေပးရမွန္း မသိဘူး။ အခ်ိန္ရရင္ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာပညာကို အင္တာနက္ကေန ေလ့လာပါလို႔ အၾကံေပးရတယ္။ အဂၤလိပ္စာရိုက္ျပီး ခ်က္တင္းထိုင္တာ၊ သူအဂၤလိပ္ မညံ့ဘူး။ ညံ့ေနတာက ကံဇာတာ။

ပညာသင္ခ်င္တဲ့ သူေတြဆို ကၽြန္မက သိပ္ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ျမန္မာျပည္မွာ မတက္ခဲ့ရတဲ့ သူနာျပဳမဟာသိပၸံဘြဲ႔ကို မေလးရွားမွာ ရေအာင္တက္တယ္။ တျခားနိဳင္ငံေတြမွာတက္ရင္ ေက်ာင္းစားရိတ္ မတတ္နိဳင္လို႔ မေလးရွားမွာပဲ တက္တာပါ။ ေက်ာင္းစရိတ္ အေလာက္မငနဲ႔ ဘြဲ႔လြန္ျပီးေအာင္ တက္မယ္လို႔ မ်က္စိမွတ္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ေငြလိုတဲ့အခါ ဟိုေခ်းဒီေခ်းေပါ့။ တကယ္ပါ၊ ေငြေၾကးမျပည့္စံုပဲ ပညာသင္ရတာ အင္မတန္ စိတ္ဖိစီးမွဳ မ်ားပါတယ္။ မေလးရွားမွာ လုပ္သက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ရွိတဲ့ သူနာျပဳတိုင္း ကိုယ္ပိုင္အိမ္နဲ႔ကားနဲ႔  ေနနိဳင္ၾကတယ္။ ကၽြန္မန႔ဲ ဘြဲ႔လြန္ အတူတူတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး ကားေမာင္းျပီး ေက်ာင္းတက္ၾကတယ္။ လိုင္းကားစီးျပီး လက္ခ်ာတက္တဲ့ ကၽြန္မကို ညေနျပန္ရင္ အိမ္ျပန္ပို႔ေပးၾကတယ္။ သူတို႔ ကၽြန္မအေပၚ ဂရုဏာျဖစ္ၾကတယ္ဆိုတာကို ႏွဳတ္ကမေျပာေပမဲ့ ကၽြန္မသိတယ္။

သတိရလို႔ ၾကားျဖတ္ေျပာခ်င္တာ ရွိေသးတယ္။ စကၤာပူမွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးရွိလို႔ အလည္ တစ္ေခါက္ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆုံျပီး ညေနစာ စားၾကပါတယ္။ ဆိုင္က စားပြဲထိုးေတြက ျမန္မာေက်ာင္းသားေလးေတြ။ ေက်ာင္းအားခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္လုပ္ၾကတာ။ စားပြဲထိုးအလုပ္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္လုပ္ေနၾကတဲ့ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြက လန္းဆန္းေနတာပဲ။ လန္းဆန္းဆို သူတို႔မွာ ေရႊေရာင္အနာဂတ္ေတြ ကိုယ္စီရွိေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းျပီးရင္ စိတ္ၾကိဳက္အလုပ္ကို လုပ္နိဳင္ေတာ့ မွာ။ မေလးရွားက တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္ေတြတိုင္းမွာ ျမန္မာစားပြဲထိုးေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြ မလန္းနိဳင္ၾကဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ အေ၀းသင္ဘြဲ႔ရခဲ့တဲ့ သူေတြ။ ပညာသင္ တပိုင္းတစနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ခ့ဲ သူေတြ။ ပညာသင္ခ်င္လွ်က္နဲ႔ ပန္းကန္ေဆးေနရသူေတြ။ ေရႊေရာင္အိပ္မက္ ေပ်ာက္ဆံုးေနရသူေတြ။ 

လူတိုင္းမွာ ဘ၀ကို ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ ၾကိဳးစားခ်င္တဲ့ ဆႏၵအာသီသ ရွိၾကတယ္လို႔ သီအိုရစ္ Edward L. Deci နဲ႔ Richard M. Ryan ကဆိုပါတယ္။ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္လိုတဲ့ ဆႏၵျပည့္၀ေစဖို႔ အေထာက္အပံ့ေကာင္း လိုအပ္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ အေျခခံအေထာက္အပံ့ မရၾကတဲ့အခါ လူေတြဘ၀ကို အရွံဳးေပး တတ္ၾကတယ္၊ ဘ၀မွာ ေက်နပ္မွဳမရဘူးလို႔ တင္ျပထားပါတယ္။အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြ (Basic needs) မျပည့္စံုၾကလို႔ ျမန္မာေတြ ဘ၀အရည္အေသြးေတြ က်ဆင္းေနၾကျခင္းက သက္ေသျပေနပါတယ္။ မျပည့္စံု ျခင္းဟာ ဘ၀တက္လမ္းကို ေႏွးေကြးေစတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုပါ။ အခက္အခဲ မုန္တိုင္းျပင္းလြန္းလို႔ က်ရွံဳးခဲ့တဲ့ လူေတြကို ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ အထင္မေသးဘူး။ မုန္တိုင္းၾကမ္း ကို ၾကံ႔ၾကံ႔ခံရင္ဆိုင္ျပီး၊ ေအာင္ျမင္လာသူေတြကိုေတာ့ ေလးေလးစားစား အေလးျပဳ ဦးညြတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျပီးအေလးျပဳနိဳင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနဆဲပါ။ 

မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြအတြက္ ပညာအလင္းေရာင္ ေကာင္းေကာင္းရေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ဘာမွမတတ္ နိဳင္ဘူး။ စကားလံုးေတြနဲ႔ အားေပးရံုေလာက္ပဲ တတ္နိဳင္တယ္။ အေျခအေနအရ တကၠသိုလ္ပညာ မသင္ရ သူေတြ အသိပညာနဲ႔ ဘ၀ပညာေတြ သင္ၾကေစခ်င္တယ္။ စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္ပါ။ စာေပဗဟုသုေတြက ဘ၀ကို ပံုေဖာ္ေပးပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာန႔ဲ ကြန္ျပဴတာကို ဆယ္တန္းမေအာင္၊ ဘြဲ႔မရလည္း သင္လို႔ရတယ္။ ျမန္မာျပည္ ခုထက္ပိုပြင့္လင္းလာတဲ့အခါ အဂၤလိပ္စကား ေျပာနိဳင္ရင္ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္း ပညာတစ္ခုခု တတ္ထားရင္လည္း ရပ္တည္ဖို႔ပိုလြယ္တယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ပညာ၊ လူေနမွဳအနဳပညာေတြက အတန္းပညာထက္ ပိုနက္နဲတယ္။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိတဲ့ ဘ၀အေျခအေနကို လက္ခံနိဳင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေနၾကရမယ္။

အေျခအေနေပးလို႔ ေအးခ်မ္းစြာ ပညာသင္ခြင့္ရတဲ့ ေမာင္ညီမေတြကိုလည္း ကၽြန္မက ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ ပါတယ္။ အခ်ိန္ရွိခိုက္ လံု႔လစိုက္ျပီး၊ ပညာကိုၾကိဳးၾကိဳးစားစား သင္ယူေစခ်င္ပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြ၊ေငြေတြ ကုန္သြားတာနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ ပညာရေအာင္ယူဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ မိမိတို႔ စိတ္၀င္စားတဲ့ ဘာသာရပ္ကို တစိုက္မတ္မတ္ သင္ယူၾကျပီး၊ ကၽြမ္းက်င္လာတဲ့အခါ ပညာအလင္းေတြ ျပန္ျပီးျဖန္႔ေ၀ ေစခ်င္တယ္။ ပညာသင္ခြင့္မရတဲ့ ညီေနာင္မ်ားရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို တာ၀န္ယူေစခ်င္တယ္။ 

ကၽြန္မတို႔ ပညာသင္ၾကတာ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ မွ်ေ၀ဖို႔ပါ။ ပညာျဖင့္ ျငိမ္းခ်မ္းသာယာတဲ့ ေလာကကို ဖန္တီးတည္ေဆာက္ ၾကဖို႔ပါ။ ဘ၀ရပ္တည္ဖို႔၊ ေနရာေကာင္းတခုရဖို႔အတြက္ ပညာသင္တယ္ဆိုရင္ အင္မတန္ က်ဥ္းေျမာင္းပါတယ္။ အလင္းေရာင္ကို ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေတြကို အလင္းေရာင္ေပးနိဳင္မွ ကၽြန္မတို႔ ခ်စ္တဲ့ ေရာင္စံုပန္းေတြ လန္းဆန္းလို႔ ကမၻာေျမၾကီး သာယာလွပ နိဳင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ေမွာင္ေနတဲ့ ေနရာေတြကို အလင္းေရာင္ေပးနိဳင္သူ၊ ေရာင္စံုအလွပန္းေတြ ပ်ိဳးနိဳင္သူျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္မတို႔ ၾကိဳးစားၾကရေအာင္ပါ။

စာဖတ္သူမ်ားကို ေလးစားလွ်က္..

စံပယ္ျဖဴ

၀၁၊၀၅၊၂၀၁၃။