ရင္ခြင္မဲ့ ဘ၀မ်ား

ေလာကမွာ တရားအရိပ္ျပီးရင္ မိဘေမတၱာရိပ္ထက္ လံုျခံဳတဲ့အရိပ္ မရွိနိဳင္ဘူးဆိုတာ လူတိုင္းလက္ခံထားတဲ့ အမွန္တရားပါ။ မိခင္ေတြကသာ သားသမီးေတြကို အသက္ေပးျပီး ေစာင့္ေရွာက္ၾကသလို၊ ဖခင္ေတြက သားသမီးေတြကို ဘ၀တခုလံုးေပးဆပ္ျပီး ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ ၾကသူေတြပါ။ မိဘအရိပ္နဲ႔ကင္းကြာျပီး ရင္ခြင္မဲ့ဘ၀နဲ႔ ၾကီးျပင္းရတဲ့သူေတြ ဘ၀ကိုဘယ္လုိ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကမွာပါလိမ့္။

ကၽြန္မ သူနာျပဴတကၠသိုလ္တက္တုန္းက ေရႊဂံုတိုင္ မိဘမဲ့ကေလးထိန္းေက်ာင္းကို ေလ့လာေရးသြားခဲ့ ရပါတယ္။ အသက္ (၅)ႏွစ္ေအာက္ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ လူမွဳ၀န္းထမ္းဦးစီဌာန လက္ေအာက္က ဌာနတခုျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေရာက္သြားေတာ့ ဌာနအၾကီးအကဲနဲ႕ ၀န္ထမ္းအခ်ိဳ႕က ကေလးထိန္းေက်ာင္းရဲ႕ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြနဲ႕ ကၽြန္မတို႔ သိခ်င္တာေတြကို ရွင္းျပေပးပါတယ္။သူတို႔ရွင္းျပတာေတြ နားေထာင္ျပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြနဲ႔ေတြ႔ရ ပါတယ္။ဆင္တူ၀တ္စံုေတြနဲ႔ ကေလးငယ္ေတြ ကၽြန္မတို႔ကို အေျပးအလႊား ဆီးၾကိဳဖက္တြယ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြ ယုယခ်ီပိုးခံခ်င္လို႔ ေျပးဖက္လာၾကတာပါ။ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းတစုလည္း တေယာက္ကို ကေလးႏွစ္ေယာက္စီ ခ်ီထားၾကပါတယ္။ ၾကာၾကာမခ်ီနိဳင္ေတာ့ ၾကမ္းျပင္မွာ တင္ပလင္ေခြထိုင္ျပီး၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေပါင္တဖက္စီေပၚ တင္ထားၾကပါတယ္။ ၾကင္နာယုယမွဳကို အငန္းမရ လိုခ်င္မြတ္သိပ္ေနရွာတဲ့ ရင္ခြင့္မဲ့ကေလးေတြကို ျမင္ရတာ ေၾကကြဲစရာေကာင္းပါတယ္။

ကေလးထိန္းေက်ာင္းမွာ ကေလးတခ်ိဳ႕က မိႏွစ္ပါးလံုး ကြယ္လြန္သြားၾကျပီး ေစာင့္ေရွာက္မဲ့သူ မရွိလို႔ လာပို႔ထားၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေဆးရံုမွာကေလးေမြးျပီး မိခင္ေဆးရံုကဆင္းေျပးလို႔ ထားခဲ့တဲ့ေမြးကင္းစကေလးကို သက္ဆိုင္ရာက လာအပ္ထားတဲ့ ကေလးေတြပါ။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ လမ္းေဘးမွာ စြန္႔ပစ္ခံရလို႔ တာ၀န္ရွိတဲ့ လူမွဳ ၀န္ထမ္းကို လာအပ္ထားတဲ့ ကေလးေတြပါ။ ကေလးထိန္းေက်ာင္းကို ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ကေလးေတြထဲမွာ ကံေကာင္းတဲ့ ကေလးအနည္းစုကိုေတာ႔ ေမြးစားခ်င္တဲ့လူေတြက ေခၚယူေမြးစားသြားၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ကေလးထိန္းဌာနမွာ ၾကီးျပင္းရတဲ့ ကေလးေတြဟာ ေနစရာနဲ႔ စားစရာ၀တ္စရာ ရၾကလို႔ ရုပ္ပိုင္းရာလံုျခံဳမွဳ ရၾကပါလိမ့္ မယ္။ မိဘေမတာၱရိပ္ေအာက္မွာ ၾကီးျပင္းရတဲ့လူေတြလို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာလံုျခံဳမွဳ မရၾကတဲ့အတြက္ သူတို႔ဘ၀မွာ ဟာေနတဲ့ကြက္လပ္က ဘယ္အရာေတြနဲ႔မွ အစားထိုးျဖည့္စြက္လို႔ ျပည့္မသြားနိဳင္ပါဘူး။ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြ တိုးတက္ ေနတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာ  မိဘမဲ့ကေလးဦးေရ ပုိလို႔မ်ားလာပါတယ္။ AIDSေရာဂါေၾကာင့္ မိဘနွစ္ပါး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ကြယ္လြန္ရျပီး၊ ကေလးေတြ မိဘမဲ့ဘ၀ေရာက္ ရတာေတြလည္းအမ်ားၾကီးပါ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တာ၀န္မယူနိဳင္၊ ဖခင္အမည္ မေဖာ္နိဳင္လို႔ စြန္႔ပစ္ခံရတဲ့ ကေလးေတြပါ။ လူေတြေမတၱာနဲ႔ သစၥာတရားကို တန္ဖိုးထားၾကျပီး၊ ကိုယ္က်င့္ သီလေတြ ေစာင့္ထိန္းၾကရင္ AIDSလိုကူးစက္ေရာဂါေတြ၊ ေမြးကင္းစကေလးေတြ စြန္႔ပစ္ခံရတာေတြ ပေပ်ာက္သြားမွာပါ။

အေဖအေမ မရွိေတာ့တဲ့ တူတူမေလးေယာက္နဲ႔ ကၽြန္မက တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေနေတာ့ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ပိုျပီးစာနာ မိပါတယ္။ မိဘေမတၱာရိပ္ေအာက္မွာ ၾကီးျပင္းခြင့္မရတဲ့ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ မျပည့္ေသာအိုးေတြလိုပါပဲ။ ရြာမွာ ဆင္းရဲတဲ့ကေလးေတြ ေက်ာင္းမတက္ရပဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္ေတြလုပ္ၾကရ ပါတယ္။ ကၽြန္မတူတူမေတြက ေက်ာင္း တက္ခြင့္ရၾကတာမို႔ ရြာကလူေတြက သူတို႔ကိုကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ သူတို႔ ကိုယ္သူတို႔ ကံေကာင္းတယ္လို႔ မထင္မွတ္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း သူတို႔ကို ကံေကာင္းတယ္လို႔ မယူဆပါဘူး။ ကၽြန္မက အေဒၚတေယာက္အေနနဲ႕ သူတို႔ရဲ႕မိခင္ေနရာမွာ အစားထိုးေပးတဲ့အေနနဲ႔ အနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးသင့္ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ ကေလး (၄) ေယာက္နဲ႔ အတူေနျပီး သူတို႔ပညာသင္စရိတ္ရေအာင္ ေငြရွာနိဳင္တဲ့ အရည္ အခ်င္း ကၽြန္မမွာမရွိေတာ့ သူတို႔ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေတြကို လစ္လ်ဴရွဳထားရပါတယ္။ အေရးၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ပညာေရးကိုပဲ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေေတြ ၾကိဳးစားျပီးျဖည့္ဆည္း ေပးေနရပါတယ္။

အေမနဲ႔အေဖ အသက္ရွင္စဥ္က ျပည့္စံုေအာင္ မေထာက္ပံ့နိဳင္ခဲ့တာကို ကၽြန္မေတြးမိတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ပါတယ္။ တာ၀န္မေက်ခဲ့တာကို ျပန္ေပးဆပ္ဖို႔ရန္ အေမတို႔အေဖ စိတ္ခ်မသြားတဲ့ မိဘမဲ့ေျမးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ ကၽြန္မမွာ တာ၀န္အရွိဆံုး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္လံုးကို ဘြဲ႔ရတဲ့ထိပညာသင္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးခ်င္ပါတယ္ဆိုျပီး ခရစ္ယာန္အသင္းေတာ္တခုက ရြာေရာက္ေအာင္လာေခၚ ပါတယ္။ အတိတ္ကံ ၀ဋ္ေၾကြးေတြကို အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ခံစားေနရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ တ၊ူတူမေလးေတြ ဗုဒၶဘာသာအဆံုးအမနဲ႔ ကင္းကြာတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ လူလားေျမာက္ရမွာကို လက္မခံနိဳင္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မျငင္းခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ သူတို႔ကို ျပည့္စံုေအာင္ မပံ့ပိုးနိဳင္ရင္ နီးစပ္ရာအကူအညီနဲ႔ ပညာစံုျပီး သူတို႔ဘ၀ကို ရပ္တည္နိဳင္တဲ့ အခ်ိန္ထိၾကိဳးစားျပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုဆံုးျဖတ္နိဳင္တဲ့အတြက္ ေတာင္ျမိဳ႕မဟာဂႏၶာရံု ဆရာေတာ္အရွင္ ဇနကဘိ၀ံသရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ကို ရွိခိုးဦးခိုက္မိပါတယ္။

ကၽြန္မငယ္ငယ္က မိရိုးဖလာဗုဒၶဘာသာ အဆင့္သာရွိျပီး၊ ေတာင္ျမိဳ႕ဆရာေတာ္ေရးတဲ့ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္ စာအုပ္ကိုဖတ္ ရလို႔ ရတနာသံုးပါးကို ခိုင္ျမဲစြာယံုၾကည္ခဲ့ပါတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္က သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္ေတြဟာ အသက္ ေသြးေတြစေတးျပီး ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သာသနာေတာ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူခဲ့ၾကတယ္။ ေတာင္ျမိဳ႕ဆရာေတာ္ဘုရား ကလည္း ျမန္မာျပည္အနာဂတ္ သာသနာအတြက္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ  ပင္ပန္းဆင္းရဲခံျပီး ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြဖတ္၊ တရားေတြနာျပီး သာသနာေတာ္ကို ယံုၾကည္စြာ ၾကည္ညိဳမွီခိုခြင့္ ရခဲ့တဲ့ကၽြန္မ အေနနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာေသြးပါျပီးေနတဲ့ ကေလး(၄)ေယာက္ကို ဗုဒၶဘာသာစစ္စစ္ ေတြျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးျခင္းျဖင့္ သာသနာကိုကာကြယ္ ေစာင့္ထိန္းသင့္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာစစ္စစ္ပါလို႔ ခံယူထားသူတိုင္း သာသနာကို အသက္နဲ႔ထပ္တူ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ သင့္တယ္မဟုတ္ပါလား။

ေအာင္ျမင္မွဳဆိုတာ ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိေသးတဲ့ ကၽြန္မဘ၀မွာ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါ ခဲ့ပါဘူး။ ဒီကေလးေတြ ပညာစံုလို႔ သူတို႔ဘ၀ကိုယ္တိုင္ ရပ္တည္နိဳင္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ကၽြန္မဘ၀မွာ တစံုတရာေအာင္ျမင္ မွဳ ရခဲ့တယ္လို႔ မွတ္ယူရမွာပါ။ တခါတေလ စိတ္အားလူအားရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ကေလးေတြအေၾကာင္းေတြးမိရင္ သူတို႔ ဘ၀ေလးေတြကို ကၽြန္မဂရုဏာျဖစ္မိ ပါတယ္။ လူတိုင္းအျပစ္အနာအဆာ မကင္းနိဳင္ၾကသလို ကေလးေတြလည္း အျပစ္နဲ႔ မကင္းနိဳင္ၾကပါဘူး။ မလိမ္မိုးမလိမ္မာ သားသမီးေတြကို မိဘေတြကသာ အျမဲခြင့္လြတ္တတ္ၾကသလို၊ အျပစ္ကိုကာကြယ္ ေပးၾကပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ တူတူမေလးေတြမွာေတာ့ ကာကြယ္ရပ္တည္ေပးမဲ့သူ မရွိၾကေတာ့၊ အျပစ္တခုလုပ္မိတာနဲ႔ သူမ်ားတံေတြးခြက္ထဲ ပက္လက္ေမ်ာရမဲ့ အျဖစ္ေတြပါ။ ကၽြန္မငယ္ငယ္ ျမီးေကာင္ေပါက္အရြယ္ကဆိုရင္ အေဖကမားမား မတ္မတ္၊ အကိုေမာင္ေတြၾကားမွာ ဣေျႏၵရရ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတာမို႔ ရြာမွာဘယ္သူကမွ မထီမဲ့ျမင္မျပဳရဲ ၾကပါဘူး။ အကာ အကြယ္မဲ့စြာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မတူမေလးေတြရဲ႕ ဘ၀အေၾကာင္းကို ေတြးမိတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕မိဘနွစ္ပါးမရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ မိဘမဲ့ကေလးေတြရဲ႕ ဘ၀ကိုပိုျပီး စာနာတတ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းျပီး လို႔ ဘ၀ရပ္တည္နိဳင္တဲ့အခ်ိန္ထိ မိဘႏွစ္ပါးလံုး သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနခဲ့တာေတာင္ အေဖအေမ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း ဘ၀ကဟာေနသလို ခံစားရပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာၾကံဳလို႔ ၀မ္းသာအားရေျပာျပစရာ အေမမရွိ၊ အဆင္မေျပအားငယ္ေနခ်ိန္မွာ အားေပးႏွစ္သိမ့္မဲ့ အေဖမရွိတဲ့ ဘ၀အေျခအေနမိ်ဳးကို ကိုယ္တိုင္ခံစားဖူးမွ အျပည့္အ၀နားလည္နိဳင္ ပါလိမ့္မယ္။ ဘ၀လမ္းကို ဘယ္လိုေလွ်ာက္ရမယ္ဆိုတာ မသိေသးတဲ့ ငယ္ရြယ္နဳနယ္တဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ဘ၀မွာ မိဘႏွစ္ပါးမရွိျခင္းဟာ အၾကီးမားဆံုးေသာ ဆံုးရွံဳးမွဳၾကီးပါပဲ။

မိဘမဲ့ဘ၀ေတြကို ေရနဲငါးလို၊ ေရးေ၀းၾကာလို စပ္ဆိုၾကတာကို ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာေတာ့ အတိအက်ထပ္တူက်တဲ့ ဥပမာ အလကၤာေတြလို႔ ျမင္ပါတယ္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လံုျခံဳမွဳမရၾကတဲ့ ရင္ခြင္မဲ့ကေလးေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ အားငယ္စိတ္၊ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ အျမစ္တြယ္ေန တတ္ပါတယ္။ သိမ္ငယ္စိတ္ဓာတ္ခံ ရွိထားတဲ့သူတို႔အေပၚ အထင္အျမင္ေသးစြာ ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံတဲ့အခါ ျပန္လွန္တုန္႔ျပန္မွဳေတြဟာ အဖ်က္သေဘာေဆာင္ ေနတတ္ပါတယ္။ ေလာကၾကီးကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ျပီး၊ ရန္လိုစိတ္ အနိဳင္ရလိုစိတ္ေတြ ျဖစ္လာနိဳင္ပါတယ္။ သိပ္အစြန္းေရာက္သြားရင္ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးစိတ္ေတြ ၀င္လာျပီး ေလာကကို ေကာင္းက်ိဳးမေပးသူ၊ ရာဇ၀တ္မွဳ က်ဴးလြန္သူေတြ ျဖစ္လာနိဳင္ပါတယ္။ ဒီသေဘာေလးေတြကို နားလည္ျပီး၊ စာနာစိတ္အျပည့္နဲ႔ ျပဳျပင္ေစာင့္ေရွာက္ ေပးၾကမယ္ဆိုရင္ လူေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္လာနိဳင္ပါတယ္။

ဘ၀ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ေပ်ာ္စရာ လြမ္းေမာစရာ ဇာတ္စံုကေနရတဲ့ ကၽြန္မတို႔ေတြ မိစံုဖစံုနဲ႔ၾကီးျပင္းခဲ့ရတယ္ဆိုရင္ ကံေကာင္း ျခင္းတမ်ိဳးကို ပိုင္ဆိုင္ၾကတယ္လို႔ မွတ္ယူရမွာပါ။ ကံမေကာင္းရွာၾကတဲ့ ရင္ခြင္မဲ့ကေလးေတြကိုေတာ့ ညွာတာေထာက္ ထား ဂရုဏာပြားၾကျပီး၊  တတ္နိဳင္သေလာက္ ကူညီပံ့ပိုးသင့္ပါတယ္။ မိမိရဲ႕ပေရာဂေၾကာင့္ ကေလးတေယာက္ မိဘမဲ့ဘ၀ ေရာက္မသြားေစဖို႔ကိုလည္း သတိထားေရွာင္ၾကဥ္သင့္ ပါတယ္။ ပြင့္ေသာပန္းေတြ အေၾကြမေစာေစဖို႔နဲ႔၊ ေရေ၀းပန္းေတြ ႏြမ္းမသြားေစဖို႔ ၀ိုင္း၀န္းကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကစို႔လို႔ ဂရုဏာစိတ္နဲ႔ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ

စံပယ္ျဖဴ

 အျပင္စီးမဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၁၂ တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည္။