ဥယ်ာဥ္မွဴး၏ အေတြးစုမ်ား..

 

`ေတာင္.... ေတာင္...ေတာင္ေတာင္..ေတာင္`

`ေဟး..ေဟး...........`

ေက်ာင္းဆင္းသံေခ်ာင္းေခါက္သံၾကား လို႔ေက်ာင္းသားေတြ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကတယ္။ ဒီေန႔ ေသာၾကာေန႔ဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြပိုေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဒီေန႔အတြက္ သင္ခန္းစာျပီးသြားျပီမို႔ စာသင္ရပ္လိုက္ျပီး..... 

 `သားတို႔သမီးတို႔ေရ.. စေနတနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ စာစာစီစာကံုးေရးခိုင္းထားတာ သတိရတယ္ေနာ္`

`သတိရပါတယ္ဆရာမ၊ ကၽြနု္ပ္ဧ။္ရည္မွန္းခ်က္ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာစီစာကံုးေရးလာ ရပါမယ္ဆရာမ`

`ေအးဟုတ္တယ္.. တနလၤာေန႔မွာအားလံုးစံု ရမယ္ေနာ္`

`ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာမ`

`ေနာက္ျပီး.. ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဘာေတြလုပ္ဖို႔ ဆရာမမွာထားေသးလဲ သားတို႔သမီးတို႔`

Those days I don’t want to forget

I was brought up from a village of Myanmar; the way of life there is very simple and ordinary. I attended primary and secondary school at my village. We got to enjoy three months holiday every year, from March to May.

My father and mother were raised from different villages, and we were living in my father’s village. Two villages of my father and mother are very far, and we visited to my mother’s village during summer holiday. It had been a great time for us to see our grandparents, cousins and all other relatives of my mother.

Those days in 1980s, bull-carts were the only popular vehicles for the rural families to travel around. Bicycle was another choice of vehicle, but it could carry only two persons not the whole family. Therefore, we travelled from my father’s village to my mother’s village by bull-cart which could accommodate seven family members of us and some goods. Two pitiful bulls had to carry the heavy cart occupied by seven persons and the stuff which is brought to give presents for our grandparents and relatives.

ခေရ စံပယ္ ႏွင္းဆီ

ေရာင္စံုအလွပန္းမ်ိဳးစံုထဲက ခေရ စံပယ္ ႏွင္းဆီတို႔နဲ႕ ကၽြန္မရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေရးဖြဲ႕လိုပါတယ္။ ပန္းခ်စ္သူတိုင္း၊ ဥယ်ဥ္မွဴးတိုင္း ဒီပန္းသံုးမ်ိဴးလံုးကို ႏွစ္သက္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ႏြမ္းေျခာက္သြားတဲ့ အထိရနံ႔မျပယ္တဲ့ ခေရကို ကၽြန္မခ်စ္ ပါတယ္။ ျဖဴစင္ျပီးရနံ႔သင္းတဲ့ စံပယ္ကိုလည္း ႏွစ္သက္ျမတ္နိဳးပါတယ္။ ႏွင္းဆီကိုေတာ့ လွလို႔ၾကိဳက္ပါတယ္။

ကေလးဘ၀တုန္းက ကၽြန္မနဲ႔ အရင္းနီးခဲ့ဆံုးပန္းက ခေရပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ အေဖ့ရြာမွာ ခေရပင္မရွိပါဘူး။ အေမ့ရြာက အဖြားတို႔အိမ္နားမွာ ခေရပင္ၾကီးရွိပါတယ္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္လို႔ အေမ့ရြာကိုအလည္ျပန္ရင္ မနက္တိုင္း ကစားေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔အတူ ခေရပန္းေကာက္ၾက ပါတယ္။ ေျမေပၚမွာ ျပန္႔ၾကဲေနတဲ့ ခေရပန္းေတြကိုေကာက္ျပီး ခေရကံုးသီ ခဲ့တာေတြကို ကၽြန္မ ျပန္လြမ္းမိပါတယ္။ ေျမေပၚမွာ ေကာက္စရာခေရပြင့္ေတြ မက်န္ေတာ့ရင္ အပင္ေပၚကေၾကြလာမဲ့ ခေရပန္းေတြကို ေစာင့္ဖမ္းၾက ပါတယ္။ အပင္ေပၚကေၾကြျပီး ေလယူရာ၀ဲက်လာတဲ့ ခေရတပြင့္ကိုဖမ္းမိရင္ ကစားပြဲတခုကို အနိဳင္ရသလို ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူး ခဲ့ၾက ပါတယ္။ ဒီလို အပူအပင္ကင္းျပီး ခိ်ဳဆိမ့္တ

အမ်ိဳးခ်စ္ေသာ အာဖရိကန္မ်ား

အာဖရိကန္ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ပံုကို ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္က ျမန္မာဖတ္စာအုပ္ထဲမွာ ကပၸလီလူမ်ိဳးဆိုျပီး ေတြ႔ဖူးခဲ့ ပါတယ္။ အသားမဲမဲ ႏွဳတ္ခမ္းလန္ျပီး အလြန္အက်ည္းတန္တယ္လို႔ပဲ စိတ္ထဲမွတ္လိုက္မိ ပါတယ္။ ဒီလိုလူသားမ်ိဳးႏြယ္ ဟာလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ မေတြးမိခဲ့တာအမွန္ပါ။ အာဖရိကတိုက္ဖြား လူမ်ားနဲ႔ ကၽြန္မ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ရလိမ့္ မယ္လို႔ ထင္မွတ္မထားခဲ့ပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္မထားပဲ သူတို႔ေတြနဲ႔ (၂)ႏွစ္ၾကာ ထိေတြ႔ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြက ကၽြန္မအတြက္ အမွတ္ရစရာေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။

စရင္ဘန္း(Seremban)မွာ (၂)ႏွစ္ အလုပ္လုပ္ျပီးေတာ့ ကြာလာလမ္ပူ၊ ခ်ရတ္(စ္)က UCSI တကၠသိုလ္မွာ ကၽြန္မ အလုပ္ရခဲ့ပါတယ္။ သူနာျပဳေက်ာင္းသူေတြကို လက္ေတြ႔သင္ၾကား ၾကီးၾကပ္ရတဲ့ Clinical Instructor အလုပ္ကို (၂)ႏွစ္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ မေလးရွားနိဳင္ငံသား ေတြအျပင္ ထိုင္း၊တရုတ္၊ဗီယက္နမ္၊ အီရန္နဲ႔ ေဘာ့စ၀ါးနား၊နိဳင္ဂ်ီးရီးယား၊ကင္ညာစတဲ့ အာဖရိကန္နိဳင္ငံက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ပါပါတယ္။ နိဳင္ငံတကာကလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ တမူထူးျခားတဲ့ အာဖရိကန္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ အေၾကာင္းကို ......

သင့္ေက်ာက္ကပ္ကို ကာကြယ္ပါ

စရန္ဘန္း (Seremban) ျမိဳ႕က မာ၀ါေက်ာက္ကပ္ေဆးေသာဌာန (Mawar Haemodialysis Center) မွာလုပ္ခဲ့တုန္းက အေတြ႔အၾကံဳ တခ်ိဳ႕ကို ေရးသားေဖာ္ျပလိုပါတယ္။ ေက်ာက္ေရာဂါ လူနာေတြအေၾကာင္း လည္းသိရ၊ မိမိတို႔ရဲ႕ ေက်ာက္ကပ္ကို ေရာဂါမရေအာင္ ကာကြယ္ဖို႔လည္း သတိရသြားေစဖို႔ပါ။ မေလးရွားကို ပထမအၾကိမ္လာေတာ့ စရန္ဘန္း မွာ (၂)ႏွစ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေပ်ာ္ခဲ့သလားလို႔ေမးရင္ေတာ့ ခ်ိဳေသာခါးေသာ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားနဲ႔အတူ ဘ၀ေပး အသိတခ်ိဳ႕ ရလိုက္တယ္လို႔ ေျဖခ်င္ပါတယ္။

ပံုမွန္အားျဖင့္ လူတိုင္းမွာ ေက်ာက္ကပ္(၂)ခု ရွိတယ္ဆိုတာ သိၾကမွာပါ။ ေက်ာက္ကပ္တစ္လံုး မေကာင္းရင္ က်န္တဲ့တစ္လံုးနဲ႔ အသက္ရွင္နိဳင္ပါတယ္။ (၂)ခုလံုး ပ်က္စီးသြားရင္ေတာ့ ေက်ာက္ကပ္အစားထိုးျခင္း သို႔မဟုတ္ ေက်ာက္ကပ္ေဆးျခင္း (Dialysis) ျဖင့္သာ အသက္ရွင္နိဳင္ပါတယ္။ ေက်ာက္ကပ္အစားထိုးဖို႔ ဆိုတာအလွဴရွင္ရွိဖို႔လိုျပီး၊ ေငြကုန္မ်ားတာေၾကာင့္ လူနာအမ်ားစုဟာ တစ္ပတ္ကို(၃)ၾကိမ္ ေက်ာက္ကပ္ ေဆးျပီး အသက္ရွင္ေနၾကရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အျပင္ေဆးခန္းမွာ ေက်ာက္ကပ္တခါေဆးရင္ က်ပ္ ၅၀၀၀၀ (၂၀၀၇ခုႏွစ္တုန္းကပါ)၊ တပတ္ (၃)ၾကိမ္ဆိုရင္ တစ္သိန္းခြဲ၊ တစ္လကို ၆သိန္း၊ အျခားစရိတ္ ေတြနဲ႔ေပါင္းလိုက္ရင္ ၇သိန္း ၈သိန္းေလာက္ လစဥ္ကုန္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ခ်မ္းသာတဲ့ေက်ာက္ ကပ္ေရာဂါသည္ေတြပဲ အသက္ရွင္ဖို႔အခြင့္အေရး ရွိၾကပါတယ္။ပိုက္ဆံမရွိရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနရံုပဲရွိပါတယ္။ အစိုးရေဆးရံုၾကီးေတြမွာ ေက်ာက္ကပ္ေဆးရင္ စရိတ္သက္သာေပမဲ့ စက္အေရ အတြက္လံုေလာက္ေအာင္ မရွိပါဘူး။ ေက်ာက္ကပ္ေဆးဖို႔ မတတ္နိဳင္တဲ့အတြက္ ေ၀ဒနာကို အလူးအလဲ ခံရင္း.....

ျပည္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ နိဳင္ငံေရး အသိ

နိဳင္ငံေရး အသိဆိုလို႔ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ စကားလံုးေတြသံုးျပီး ေရးမလို႔မဟုတ္ပါဘူး။ နိဳင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္ သက္ရင္ ကၽြန္မက မူၾကိဳအဆင့္ေတာင္ မေရာက္ေသးပါဘူး။ အခုမွ တေရးလန္႔နိဳးျပီး အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေန တုန္း လို႔ဆိုရင္ပိုမွန္ပါတယ္။ ကၽြန္မျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ လူမွဳပတ္၀န္းက်င္အၾကာင္းနဲ႔ ကၽြန္မ တေရးနိဳးလာရတဲ့ အေၾကာင္းကိုပဲ ေျပာျပခ်င္တာပါ။

နိဳင္ငံေရး ဆိုတဲ့စကားကို ၈၈ အေရးအခင္းမွာစျပီး ရင္းႏွီးခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မ ေလးတန္းပဲရွိေသး တယ္။

ဆရာ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) ဧ။္ ေဒါင္း က တဲ့ ေန႔

ဘယ္ေတာမွာေနေန

ဘယ္ေျမကိုေျပာင္းေျပာင္း

အေရးအေၾကာင္းဆို

ေသြးမေျပာင္းရဘူး

ေရွးေဒါင္းတို႔ရဲ႕ သမိုင္းအစဥ္ ။

တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳး

ျပည္သူ႔အက်ိဳးဆို အၾကာင္းမေရြး

ေဒါင္းေသြးသည္ ေခါင္းမညြတ္

ေဒါင္းခြတ္ခဲ့ျပီရာဇ၀င္ ။

ျပည္သူေတြနဲ႔ ထာ၀ရလက္တြဲ

ျပည္သူထဲမွာအတူေန

အပူေ၀အတူမွ်

ဒုကၡအေထြေထြကလြတ္ေၾကာင္း

ခြပ္ေဒါင္းေဟ့ မာန္ေလ

ရန္ျမင္သမွ် ရင္ဆိုင္ေတြ႔ ။

စမ္းကေလးေတြေအး

ပန္းကေလးေတြေမႊး

ငွက္ကေလးေတြတးဆို

ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို သူတို႔ၾကိဳေတာ့

ျမိဳင္ယံညိဳ ဟို..ရိုးအေျခက

အိုးေ၀...အိုးေ၀...မဂၤလာသံအေပါင္းခရေအာင္

အဲဒီေန႔က...

ေဒါင္း က တဲ့ ေန႔ ။

ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)  

အျပင္စီးမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၃၊ မတ္လ ၂၀၁၂

တစ္ပါးသီလျဖင့္ ပြင့္ေသာပန္းတိုင္းလန္းေစခ်င္

ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႔ပတ္သက္ျပီး လူတိုင္းလိုလိုၾကားဖူးၾကမဲ့ အဆိုအမိန္႔ေလးကို ကၽြန္မထပ္ျပီးမွ်ေ၀ခ်င္ ပါတယ္။ (When wealth is lost, nothing is lost) ဓနဥစၥာေတြ ပ်က္စီးေပ်ာက္ဆံုးသြားရင္ ဘ၀မွာ ဘာမွမဆံုးရွံဳး သြားပါဘူးတဲ့။ ပစၥည္းဥစၥာဆိုတာ ျပန္ျပီးရွာေဖြစုေဆာင္းလို႔ ရပါတယ္။ (When health is lost, something is lost) က်န္းမာေရးခၽြတ္ယြင္းရင္ေတာ့ ဘ၀မွာတစံုတရာ ဆံုးရွံဳးလိုက္ရပါျပီတဲ့။ (When character is lost, everything is lost) ကိုယ္က်င့္သီလေတြ ပ်က္စီးကုန္ျပီဆိုရင္ေတာ့ ဘ၀မွာရွိသမွ် အရာအားလံုး ဆံုးရွံဴးသြားပါျပီတဲ့။ ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႔ ျပည့္စံုမွသာ အသက္ရွင္ရတာ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္လို႔ ပညာရွိေတြက ႏွလံုးသြင္းထားၾက ပါတယ္။

ကၽြန္မအရြယ္ေရာက္လို႔ လူ႔သဘာ၀နဲ႔ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို စူးစမ္းတတ္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ငါးပါးသီလလံု ျပီး ရိုးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့လူေတြ........