ျမန္မာျပည္တခြင္ ခရီးႏွင္

 ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ေနခ်ိန္ ကားစီး၊ ရထားစီရင္း လမ္းခရီးမွာ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့သမွ်ကို ျပန္ျပီးေဖာက္သယ္ခ် လိုက္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္တခြင္လို႔ ဆိုေပမဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္း လိုင္းကားစီးရတဲ့ အျဖစ္သနစ္ေတြကို အဓိကေရးခ်င္တာပါ။ မႏၱေလးခရီးစဥ္ကိုပါ ၾကံဳလို႔ထည့္ေရးလိုက္ ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က ေန႔စဥ္ ခရီးသြား ျပည္သူမ်ားရဲ႕ လက္ေတြ႔ခံဘ၀ ကိုယ္ေတြ႔ခံစားျပီး ျပန္လည္မွ်ေ၀ လိုက္ပါတယ္။ 

 

ခရီးလမ္း အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ေရးဟာ အမ်ားျပည္သူေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀အတြက္ အေရးပါတဲ့ က႑တခု ျဖစ္ပါတယ္။ ခရီးလမ္းအဆင္ေျပမွဳ ဆိုရာမွာ အခ်ိန္လည္းမွန္၊ အႏၱရာယ္ကင္းျပီး၊ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေန႔စဥ္အလုပ္သြား ေက်ာင္းသြားရတဲ့သူေတြ သက္ေတာင့္သက္သာရွိျပီး၊ အႏၱရာယ္ကင္းေစခ်င္ ပါတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ အဲဒီလိုျဖစ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ၾကာေလေ၀းေလ ျဖစ္ေနပါတယ္။ မနက္ေစာေစာထ အလုပ္ကိုသြား၊ လမ္းမွာကားကၾကပ္ လမ္းကပိတ္၊ စိတ္ရွဳပ္ စိတ္ပ်က္ရ။ တေနကုန္ အလုပ္လုပ္ျပီး ညေနေရာက္ေတာ့ ၾကပ္ညွပ္ေနတဲ့ ကားကိုစီးျပီးျပန္ရ။ စိတ္ပန္း လူပန္းရတဲ့အထဲ ကားထဲမွာ အနံ႔႔ေပါင္းစံု။ တေန႔ရတဲ့ ၀င္ေငြနဲ႔မတန္ေအာင္ စိတ္အင္အား လူအင္အားေတြ ဆံုးရွဳံးေနပါတယ္။ ဖုန္ေပါတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ ကားစီးရင္း ဖုန္ရွဳ။ မွတ္တိုင္မွာ ကားေစာင့္ရင္းလည္း ဖုန္ေတြက ႏွာေခါင္းထဲ၀င္၊ မ်က္လံုးထဲ၀င္။ ညစ္ညမ္းတဲ့ေလနဲ႔ ဖုန္ေတြကို ေန႔စဥ္ရွဳ ေနရတာ က်န္းမာေရးထိခိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္မ ရန္ကုန္ေျမကို စနင္းခဲ့တာ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ကတည္းကပါ။ ဟိုတုန္းကလိုင္းကားစီးတယ္။ ခုလည္း လိုင္းကားပဲ စီးပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ လိုင္းေပါင္းစံုရွိတဲ့ ရန္ကုန္မွာ ကၽြန္မ မစီးဖူးတဲ့ ယာဥ္လိုင္း မရွိသေလာက္ပါ။ ရြာကို ျပန္တဲ့အခါ ဒဂုန္ဧရာ အေ၀းေျပး၀င္းကို သြားဖို႔ဆိုရင္ မထသ (၃၂)၊ (၃၆)၊ ေရႊဧည့္သည္ (၂)ကို စီးရပါတယ္။ သက္တမ္းၾကာျမင့္ျပီး၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း မရပ္မနားေမာင္းခဲ့တဲ့ ကားေတြကို အစားထိုးျခင္း ျပဳျပင္ျခင္း ရွိပံုမေပၚ။ ေရႊဧည့္သည္ ကားေပၚမွာဆို ထိုင္ခံုေတြက စုတ္ျပတ္ေနပါတယ္။ အဲဒီထိုင္ခံု အစုတ္ေတြေပၚ ထိုင္စီးရတာ စိတ္ထဲ မအီမလည္ ျဖစ္မိပါတယ္။ လိုင္းကားစီးတဲ့သူေတြက ထိုင္ခံုအစုတ္ေတြနဲ႔ပဲ တန္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ လူကိုလူလို တန္ဖိုးထားတတ္တဲ့ အက်င့္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ လိုင္းကားစီးရတဲ့ လူေတြရဲ႕ဘ၀က ႏွစ္ျပားေတာင္ မတန္သလို ခံစားရပါတယ္။

အခ်ိဳ႕ကားေတြမွာ စာတန္းတစ္ခု ေရးထားတာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ မိမိစည္းစိမ္ ဥစၥာႏွင့္ မာနကို အိမ္တြင္ထားခဲ့ပါ။ ယခုစီးလာေသာယဥ္မွာ ယဥ္စီးခပံုေသ (၂၀၀)က်ပ္ ျဖစ္သည္ ဆိုတဲ့စာ ျဖစ္ပါတယ္။ စပယ္ယာရဲ႕ စကားကိုနာခံ ရမယ္၊ စပယ္ယာ ရိုင္းသမွ်ကို သီးခံနိဳင္ရမယ္လုိ႔ ဆိုလိုျခင္းလားမသိ။ ပံုေသ၂၀၀က်ပ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ လိုင္းကားစီးတဲ့သူေတြကို ၂၀၀က်ပ္တန္ေတြလို႔ သေဘာထား လိုက္သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ လိုင္းကားေပၚမွာ ထိုင္ခံုရ သည္ျဖစ္ေစ၊ မတ္တတ္စီး သည္ျဖစ္ေစ သတိအေနအထား ရွိမွျဖစ္ပါတယ္။ ကားကိုအရွိန္ျပင္းျပင္း ေမာင္းေနရာက အခ်ိန္မေရြး ဘရိတ္အုပ္နိဳင္တာမို႔ သတိမထားရင္ ရိုင္ထိုးလဲက်သြား နိဳင္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔ရမယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား ရန္ကုန္ျမိဳ႕က လိုင္းကားေပၚမွာ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ဣေျႏၵရရ ေနလို႔မရပါ။ ကားဘရိတ္အုပ္တဲ့အခါ အရွိန္းမထိန္းနိဳင္ရင္ အနားက အမ်ိဳးသား တေယာက္ေယာက္နဲ႔ ထိမိတိုက္မိ နိဳင္ပါတယ္။ မနက္အလုပ္သြားခ်ိန္နဲ႔ ညေနအလုပ္ျပန္ခ်ိန္ေတြဆို ၾကပ္ပိတ္ေနတဲ့ကားေပၚ စီးလိုက္ရတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ေယာက်္ားေတြၾကားမွာ ပူးကပ္ညွပ္ျပီး လိုက္ရတာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာပါ။၂၀၀ က်ပ္တန္ ကားစီးတာ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့လို႔ ေျဖသိမ့္ရမလို။

ကားေတြမတရားၾကပ္တဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ ယာဥ္စီးကမ္းလိုက္နာမွဳက စံခ်ိန္တင္ေလာက္ပါတယ္။ ယာဥ္စည္းကမ္းသည္ ယဥ္ေမာင္းသူမ်ားႏွင့္ လံုး၀မသက္ဆိုင္ပါလို႔ ေၾကျငာခ်က္ ထုတ္ထားသည့္အလား။ ဘ၀အာမခံခ်က္ မရွိတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ ခရီးသြား ျပည္သူမ်ားရဲ႕ အသက္တစ္ေခ်ာင္းဟာလည္း အာမခံခ်က္မရွိတာ တုန္လွဳပ္ေခ်ာက္ျခား စရာပါ။ အႏၱရာယ္ကို အေလးမထား၊ အျပိဳင္အဆိုင္ အလုအယက္ ေမာင္းၾကတယ္။ လမ္းေျပာင္းျပန္ ေမာင္းၾကတယ္။ ကားေတြေကြ႔ခ်င္သလို ေကြ႔ၾကတယ္။ (၄၃) ကားကို စီးလာတဲ့ တစ္ေခါက္တုန္းက သည္းထိတ္ရင္ဖိုစရာ အျဖစ္ၾကံဳခဲ့ ပါေသးတယ္။ ဘတ္စ္ကားက အရွိန္နဲ႔ေမာင္းလာတုန္း ဘယ္အျခမ္းက ကားတစ္စီးက ညာအျခမ္းကို ရုတ္တရက္ၾကီး ေကြ႔ခ်လိုက္ပါတယ္။ (၄၃)ဘတ္စ္ကား ယာဥ္ေမာင္းက ဘရိတ္အုပ္ဖို႔ အခ်ိန္မမွီေတာ့တဲ့အတြက္ ေကြ႔လာတဲ့ကားကို ကၽြမ္းက်င္စြာ ေရွာင္ေမာင္းလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္မွာ ကပ္လိုက္လာတဲ့ ကားသာရွိရင္ က်ိန္းေသ တိုက္မိျပီ။ အသက္အႏၱရာယ္ၾကံဳဖို႔ အေၾကာင္းမပါေသးလို႔ ကၽြန္မတို႔  ခရီးသယ္တစု ေဘးကင္းခဲ့ပါတယ္။ 

ကားေတြဒီေလာက္ရွဳပ္တဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕က လမ္းမေတြမွာ ဆိုက္ကားနဲ႔ စက္ဘီးေတြနင္းၾကတာ အႏၱရာယ္မ်ား ပါတယ္။ ၀မ္းေရးအတြက္ အႏၱရာယ္ကို အမွဳမထားနိဳင္ပဲ ဆိုက္ကားနင္းျပီး ေငြရွာရတာကို အျပစ္တင္ဖို႔ခက္ ပါတယ္။ ထို႔အတူပဲ ကားခ၊ဆိုက္ကားခ သက္သာျပီး၊ လိုရာခရီးေရာက္ေအာင္ အပင္ပန္းခံ စက္ဘီးနင္းၾကတာကို ကန္႔သတ္တားျမစ္မယ္ဆိုရင္ တရားမွ်တပါ့မလား။ ညွာတာေထာက္ထားသျဖင့္ ခြင့္ျပဳထား၍လားမသိ။ ကားၾကီးကားငယ္ေတြ ရွဳပ္ယွက္ခပ္ေနတဲ့ လမ္းေပၚမွာ စက္ဘီးေတြ၊ ဆိုက္ကားေတြကို ျမင္ေနရတာ စိတ္မသက္သာလွပါ။ လိုင္းကားစီးရင္ အျမင္မေတာ္တာေတြ ျမင္ေန ၾကားေနရလို႔ တခါတေလ မ်က္လံုးစံုမွတ္ျပီး၊ ရတနာသံုးပါးကို အာရံုျပဳေနလိုက္ပါတယ္။ မေတာ္တဆ ယာဥ္တိုက္မိရင္ သက္သာရာ ရလိုရျငား၊ ေသေလာက္တဲ့ ဒဏ္ရာရရင္လည္း ဘ၀ကူး ေကာင္းလို ေကာင္းျငား ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ တဲ့သေဘာပါ။

ရန္ကုန္မွာ ကားေတြေပါသလို မႏၱေလးမွာ ဆိုင္ကယ္ေတြ ေပါပါတယ္။ စက္ဘီးအစား ဆိုင္ကယ္ေတြသံုး လာၾကတယ္။ ဟိုတုန္းက စက္ဘီးစီးကၽြမ္းက်င္တဲ့ မႏၱေလးသူေတြ ခုေတာ့ ဆိုင္ကယ္စီး ကၽြမ္းေနၾကပါျပီ။ ရန္ကုန္မွာလို လိုင္းကားမေပါေတာ့ ဘယ္သြားသြား ဆိုင္ကယ္နဲ႕ သြားၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းၾကတာ စည္းကမ္းတက် မဟုတ္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေနာက္က လိုက္စီးရတာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ယဥ္စည္းကမ္း လမ္းစည္းကမ္းေတြကို မလိုက္နာၾကတဲ့ အေၾကာင္းရင္း မ်ားစြာထဲမွာ ထိေရာက္စြာ အေရးမယူနိဳင္တာက အဓိက အေၾကာင္းရင္း တခုျဖစ္ပါတယ္။ လိုရင္တစ္မ်ိဳး၊ မလုိရင္တမ်ိဳး၊ ေငြေပးလိုက္ရင္ အားလံုးအဆင္ေျပေစတဲ့ စနစ္က်င့္သံုးေနသေရြ႔  စည္းကမ္းလိုက္နာ ေဘးကင္းကြာ ဆိုတဲ့အတိုင္း ဘယ္ေသာအခါမွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါ။ 

ရန္ကုန္-မႏၱေလး အျမန္လမ္းေပၚမွာ ယဥ္တိမ္းေမွာက္တဲ့ သတင္းေတြ မၾကာခဏ ၾကားေနရလို႔ ညကားမစီးပဲ ေန႔ကားစီးျပီး မႏၱေလးကို သြားပါတယ္။ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ ဘုရားရွိခိုး၊ ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔ျပီး မနက္ (၉)နာရီ ကားနဲ႔ ရန္ကုန္ကထြက္တာ ညေန (၅)နာရီမွာ မႏၱေလးကို ေရာက္ပါတယ္။ တေနကုန္ ကားစီးရတာ ေတာ္ေတာ္ေညာင္း ပါတယ္။ ကၽြန္မ ခရီးသြားရင္ မိုးရြာတာနဲ႔ သိပ္အက်ိဳးေပး ပါတယ္။ ဇန္န၀ါရီလ မႏၱေလးမွာ မိုးေတြရြာလို႔ အရမ္းခ်မ္းပါတယ္။ မိုးထဲေလထဲ လည္ရတာ အဆင္သိပ္ မေျပေပမဲ့ ေမျမိဳ႕နဲ႔ အင္း၀ကို ေရာက္ေအာင္ လည္ခဲ့ပါတယ္။ အင္း၀ျမိဳ႕ေဟာင္းကို ေရာက္ခဲ့တာ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ ပါတယ္။ မိုးေတြရြာလို႔ ဗြက္ေပါက္ေနတဲ့လမ္းကို ျမင္းလွည္းစီးျပီး လည္ခဲ့ပါတယ္။ ခရီးသြားျခင္းကို ကၽြန္မ ၀ါသနာပါေပမဲ့ ေငြကုန္မ်ားတာမို႔ သြားခ်င္တဲ့ေနရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မေရာက္ျဖစ္ေသးပါ။ ေနာက္မွ သြားတာေပါ့လို႔ပဲ ေတးမွတ္ထားလိုက္ပါတယ္။

မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ကို အျပန္မွာ ရထားစီးျပီးျပန္ခဲ့ ပါတယ္။ အင္မတန္ခုန္ေသာ ျမန္မာ့မီးရထားကို ညလံုးေပါက္စီးျပီး ျပန္ခဲ့မိတာ ေနာင္တရမိပါတယ္။ ေငြတေသာင္းက်ပ္ေပးရတဲ့ အထက္တန္းတြဲမွာ စီးခဲ့တာ နည္းနည္းေလးမွ သက္ေတာင့္ သက္သာမရွိ။ ေက်ာင္းတုန္းက ရန္ကုန္ကေန ေတာင္ငူအထိ ရထားတေခါက္ စီးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ငယ္လည္းငယ္ေသး၊ ရိုးရိုးတန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အဖြဲ႔လိုက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးစီးခဲ့တာ။ ခရီးကလည္း တိုတယ္ဆိုေတာ့ ရထားခုန္တာကို စိတ္မပ်က္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ရထားေတြ အခုေလာက္အေျခအေန မဆိုးေသးတာလည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သူမ်ားတိုင္းျပည္က ရထားကို မစီးဘူးေသးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ရထားစီးရတာ ရြာမွာႏြားလွည္း စီးရတာထက္ အမ်ားၾကီးသာသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ၂၀၁၅ မွာ ကၽြန္မစီးမိတဲ့ ျမန္မာ့မီးရထားကေတာ့ အသံဆူညံလြန္းျပီး၊ လူတကိုယ္လံုး ေျမာက္တက္သြားမတတ္ကို ရထားက ခုန္ပါတယ္။ စကၤာပူနဲ႔ မေလးရွားမွာ ေျမေပၚေျမေအာက္ ရထားေတြ မခုန္ပါဘူး။ လူၾကပ္တဲ့ ရံုးသြားခ်ိန္နဲ႔ ရံုးျပန္ခ်ိန္ မဟုတ္ရင္ ရထားစီးရတာ တကယ္ကို သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိပါတယ္။ 

ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလးလို ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာ ခရီးသြားရတာ သက္ေတာင့္သက္သာ မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ ေ၀းလံ ေခါင္ပါးတဲ့ နယ္ေတြမွာ ဘယ္လိုရွိမလဲ မွန္းဆၾကည့္နိဳင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဧရာ၀တီတိုင္း ေဒသက ရြာေတြမွာ ေက်ာက္စရစ္လမ္းေတြကို အခု ကတၱရာခင္း ေနၾကပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီး ေပးေတာ့မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ လမ္းမီးေတြေပးဖို႔ လမ္းေဘးသစ္ပင္ေတြကို ခုတ္ရွင္းေနၾကျပီ။ ၂၀၁၅ကို ေရာက္လာျပီေလ။ ၾကံဳလို႔ ငယ္က်ိဳးငယ္နာ ေဖာ္ခ်င္တာေလး ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔နယ္က ကားလမ္းေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို လုပ္အားေပးစနစ္နဲ႔ ေဖာက္ခဲ့ၾကတာ။ ရြာသားေတြရဲ႕ ေခၽြးနဲ႔ေဖာက္ခဲ့တာ။ ကၽြန္မ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူ အရြယ္တုန္းက ရြာကလူေတြ လုပ္အားေပးသြားၾကရတာ ျပန္ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္။ ဒီလမ္းေတြ ကတၱရာလမ္းျဖစ္လာတာ ေက်းဇူးတင္စရာ ျဖစ္လာျပီလို႔ ဆိုရမလား။ ကတၱရာလမ္းေတြ ႏွစ္ရွည္ခံ၊ အႏၱရာယ္ကင္းလို႔ လွ်ပ္စစ္မီး မွန္ပါေစလို႔ေတာ့ ဆုေတာင္းေပး ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ အေျခခံလူတန္းစားေတြရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပဖို႔ေတာင္ ေဆာင္ရြက္မေပး နိဳင္ေသးတာ၊ တျပည္လံုး အတိုင္းအတာထိ ခရီးသြားလာေရး အဆင္ေျပ အႏၱရာယ္ကင္းဖို႔ေတာ့ အမ်ားၾကီး လိုပါေသးတယ္။ ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္ေလတိုင္းေ၀း ဆိုသလို၊ လိုင္းကားစီးျပီး အလုပ္သြား၊ ရတဲ့လစာနဲ႔ ေလာက္ေအာင္သံုးျပီး ကၽြန္မ ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္ေနဖို႔ မျဖစ္နိဳင္ေသးပါ။ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္အတြက္ ဘာမွျပန္လုပ္ မေပးနိဳင္တာကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေပမဲ့၊ တိုင္းျပည္ကို ဆင္းရဲတြင္းထဲ ေရာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့သူေတြထဲ ကၽြန္မ မပါတဲ့အတြက္ စိတ္ကိုေျဖလို႔ ရပါတယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ ျပန္လာခဲ့မွာပါ။ ျမန္မာျပည္တခြင္ ေနရာႏွံ႔ေအာင္ ခရီးေတြ သြားအံုးမွာပါ။ က်န္းမာတုန္း၊ အလုပ္လုပ္နိဳင္တုန္း အရြယ္မွာ ျပန္လာနိဳင္ပါေစ လို႔သာ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ

စံပယ္ျဖဴ