အဆင္မေျပမွဳမ်ားနဲ႔ ျမန္မာျပည္

ျမန္မာျပည္ကို (၅)လတိတိ ျပန္ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ စိတ္ဘ၀င္မက်စရာ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေပါင္းစုျပီး စာတပုဒ္ ခ်ေရးလိုက္ ပါတယ္။ ဘယ္အရာမဆို အဆင္ေျပသလို လုပ္ေနက်တဲ့အက်င့္၊ နားလည္မွဳနဲ႔ လုပ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ ဓေလ့ေတြ အရိုးစြဲေနတာ သူ႔ဟာသူေတာ့ အဆင္ေျပေနၾက ပါတယ္။ အရာရာတိုင္းကို စည္းကမ္းတက်၊ စနစ္တက် ျဖစ္ေစခ်င္သူေတြအတြက္ အဲဒီနားလည္မွဳ ဆိုတဲ့ဟာေတြက စိတ္ဘ၀င္မက် စရာပါ။ အေသးအမႊား ကိစၥေလးေတြလို႔ ထင္ရေပမဲ့ ျပဳျပင္သင့္တာေတြမို႔ ျမင္ေတြ႔ခဲ့သမွ်ကို ျပန္လည္မွ်ေ၀လိုက္ ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္တုန္း သက္တမ္းကုန္ ေနျပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ သူနာျပဳလိုင္စင္ကို သက္တမ္းတိုးဖို႔ သူနာျပဳ သားဖြားေကာင္စီမွာ ေဖာင္သြားယူျပီး၊ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ ရဲစခန္းေထာက္ခံစာပါ လိုအပ္တဲ့အတြက္ ရြာျပန္ေတာ့ က်ံဳေပ်ာ္ျမိဳ႕နယ္ ရဲစခန္းမွာ ေထာက္ခံစာ သြားယူပါတယ္။ ရဲစခန္းက လိုတာေတြ ေမးျပီး ေထာက္ခံစာကို အလြယ္တကူ ေပးလိုက္ပါတယ္။ တေထာင္က်ပ္ ေပးရမယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္မ အလြယ္တကူပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေငြတေထာင္က်ပ္ကို ရဲက သူ႔အကႌ်အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ တကယ္ဆို ေငြရေျပစာေလး ထုတ္ေပးရမယ္။ ေကာက္ယူထားတဲ့ ေငြတေထာင္က်ပ္က တိုင္းျပည္ ဘ႑ာ သို႔မဟုတ္ ဌာနဆိုင္ရာ အသံုးစရိတ္အတြက္ စားရင္၀င္သြားရမယ္ မဟုတ္လား။ ေထာက္ခံစာ တခါထုတ္ေပးရင္ ေငြတေထာင္၊ လူတရာ လာတဲ့အခါ ေငြတသိန္း၊ ဒီေငြေတြ ဌာနအသံုးစရိတ္ မျဖစ္ေတာ့ပဲ ဇီးသီးပန္းကန္ ေမွာက္က်သလို ဟိုလြင့္က် ဒီလြင့္က်။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒီလိုပဲ အဆင္ေျပေနတဲ့ ကိစၥေလးက ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဆင္မေျပပါ။ 

ဌာနဆိုင္ရာ အသီးသီးမွာ ဒီလိုအေသးအမႊားကစလို႔ ေငြေၾကးပမာဏ မ်ားစြာအထိ ေလ့လြင့္ေနလို႔ တတိုင္းျပည္လံုး မြဲျပာက် ေနတာကို သိၾကျပီးသားပါ။ ဇီးသီးထုတ္ ေပါက္က်တဲ့ အျဖစ္ကေလးတခုကိုလည္း ရယ္စရာအျဖစ္ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ မေလးရွားမွာ သိကၽြမ္းခဲ့တဲ့ ကရင္ေလးတေယာက္ သူ႔ရဲ႕ဆယ္တန္းေအာင္လက္မွတ္နဲ႔ အမွတ္စားရင္ကို နိဳၾတီျပန္ျပီး ပို႔ေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းလို႔ ကၽြန္မ အက်ိဳးေဆာင္ေပးလိုက္ ပါတယ္။ အမွတ္စာရင္း မူရင္း မရွိေတာ့လို႔ အာစီတူးက ဇြဲကပင္ေဆာင္မွာ သြားယူေပးရတယ္။ ေငြေလးရာက်ပ္ပဲ ေပးရတယ္။ ခ်က္ခ်င္းထုတ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေငြေလးရာက်တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မက ငါးရာတန္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေငြေကာက္တဲ့ ၀န္ထမ္းက အေၾကြတရာ မရွိဘူးလို႔ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက ေငြေလးရာက်ပ္ အေၾကြကို အိတ္ထဲမွာ ရွာျပီးေပးမယ္ လုပ္ေတာ့ ၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးက၊ မဟုတ္ဘူးအမ ကၽြန္မက တရာ မရွိတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားရာ သေဘာေပါက္ လိုက္ပါတယ္။ အမ္းရမဲ့ ေငြတရာကို မယူေတာ့နဲ႔လုိ႔ ဆိုလိုတာပါ။ အစိုးရဌာနေတြကို သြားရင္ သူတို႔သေဘာေတြကို ဘာသာျပန္တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ေငြတရာ ဘာမွမေျပာပေလာက္ဘူး ဆိုေပမဲ့ ဒါလည္း ေလလြင့္တမ်ိဳးပါ။ ေငြတရာက်ပ္ေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္ ေထာင္၊ေသာင္း၊ သိန္းဂဏန္းေတြ ျဖစ္လာတယ္ မဟုတ္လား။

အဆင္ေျပသလို လုပ္စားေနၾကရတဲ့ ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ ႏွလံုးထီ၊ သံုးလံုးထီေရာဂါဟာ ကင္ဆာလို႔ အျမစ္စြဲ ေနပါတယ္။ ေငြကို လြယ္လြယ္ရခ်င္ေတာ့ ႏွလံုးထီထိုး၊ ဒိုင္ခံၾကတာ လူနည္းစု ခ်မ္းသာသြားၾကျပီး၊ အမ်ားစုကေတာ့ မြဲသြားၾကပါတယ္။ ရွိတာေတြ အကုန္ေျပာင္လို႔ ေၾကြးပတ္လည္ ၀ိုင္းေနေပမဲ့ အျမစ္စြဲေနတဲ့ ေရာဂါက ေပ်ာက္မသြား ပါဘူး။ ၾကားက အျမတ္ထြက္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ျပည္သူ႔ရဲမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်ဲဒိုင္ခံတဲ့သူေတြ၊ ေကာ္မရွင္စားတဲ့ သူေတြက အဖမ္းမခံရေအာင္ ရဲေတြကို ဆက္ေၾကးအျမဲေပး ရပါတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္း ခ်ဲဒိုင္ခံတဲ့လူေတြ နည္းသြားတာေေၾကာင့္ ဆက္ေၾကးရတာ နည္းသြားတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရြာမွာ ဆက္ေၾကးလာယူတဲ့ ရဲတေယာက္က တြက္ေျခမကိုက္ေတာ့ဘူးလို႔ ညည္းတယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္မ စိတ္ပ်က္မိ ပါတယ္။ ရဲေတြ တြက္ေျခကိုက္ဖို႔ ကၽြန္မတုိ႔ ရြာသားေတြ  မြဲေဆးေဖာ္တဲ့ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ရမလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ 

ျမန္မာျပည္မွာ ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းကစလို႔ အထက္အရာရွိအဆင့္ထိ လုပ္ပိုင္ခြင့္အလိုက္ အၾကံအဖန္လုပ္ တိုလွ်ိဳေနၾကလို႔ ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္လည္း တက္တက္ေျပာင္မက အေၾကြးထူေနျပီ။ အစိုးရ၀န္ထမ္းလုပ္ရင္ အၾကံအဖန္ လုပ္တတ္မွ။ အျပင္စီးပြားေရးလုပ္ရင္ လည္သလို လုပ္စားတတ္မွ။ အဆင္ေျပသလို လုပ္စားေနရတဲ့ေခတ္မွာ အဆင္မေျပ ၾကသူမ်ားကေတာ့ သူမ်ားတိုင္ျပည္မွာ သြားလိုက္ျပန္လိုက္။ ကၽြန္မ ျပန္ေရာက္ခါစက အဆင္ေျပတဲ့ အလုပ္မ်ားရရင္ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ျပန္လုပ္ရင္ ေကာင္းနိဳး စိတ္ကူးမိပါေသးတယ္။ သူနာျပဳေတြအတြက္ ဘယ္တိုင္းျပည္မွာမဆို အလုပ္ကေပါ ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္သက္ရင့္ သူနာျပဳ တေယာက္ရဲ႔  အျမင့္ဆံုးလစာ (၅)သိန္း အလြန္ဆံုးပါ။ လစာ (၅)သိန္းနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ ျပန္လုပ္ဖို႔ အဆင္မေျပေသးဘူး လို႔ဆိုရင္ လြန္တယ္လို႔ မမွတ္ေစခ်င္ဘူး။ ရန္ကုန္မွာ အိမ္ပိုင္မရွိတဲ့ ကၽြန္မ အခန္းငွားေနရင္ အိမ္အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြမပါ (၁)သိန္းခြဲ၊ (၂)သိန္း ကုန္ပါမယ္။ စားစရိတ္ အေထြေထြ အသံုးစရိတ္ေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္ ရတဲ့လစာ ေျပာင္ျပီ။ လိုင္းကားစီးျပီး အလုပ္သြားမယ္ဆိုရင္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ယဥ္းေမာင္းသူေတြရဲ႕လက္ထဲ အသက္ေခ်ာင္းကို ပံုအပ္ထားမွ ျဖစ္မွာပါ။ 

ျမန္မာျပည္ နယ္အရပ္ရပ္က ဘြဲ႔ရပညာတတ္ မိန္းကေလးေတြ ရန္ကုန္မွာ ရတဲ့လစာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရင္း ၾကိဳးစားရပ္တည္ ေနၾကတာကို ကၽြန္မျမင္ပါတယ္။ က်ဥ္းၾကပ္တဲ့ အေဆာင္ခန္းေလးငွားေနရင္း လိုင္းကားတိုးစီးရင္း၊ ဘ၀ကို အဆင္ေျပသလို ရုန္းကန္ေနၾကတယ္။ အဲဒီလို ေန႔ရက္ေတြကို ကၽြန္မ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ျပီးျပီ။ ေလာကဓံ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတာ ကၽြန္မ ေမာေနျပီ။ ငယ္ရြယ္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဘ၀ခါးခါးကို ခံနိဳင္ရည္အားေတြ ရွိပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ လူေရာစိတ္ေရာ ပန္းေနျပီမို႔ ခါးသီးမွဳေတြကို ျပန္မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူမ်ားတိုင္းျပည္က အလုပ္ခန္႔စာကို လိုလိုခ်င္ခ်င္ လက္ခံပါတယ္။ အလုပ္ခန္႔စာ မရခင္ ရန္ကုန္မွာ ေနတဲ့ရက္ေတြၾကာလာလို႔၊ အသံုးစရိတ္ရေအာင္ နိဳင္ငံျခားက လာဖြင့္တဲ့ ေဆးခန္းတခုမွာ ခဏ၀င္လုပ္ပါတယ္။ တေန႔ကို USD 17 ေဒၚလာရပါတယ္။ မဆိုးဘူးလို႔ ဆိုရမွာပါ။ ရံုးခ်ိန္အလုပ္ ဆင္းရတာမို႔ လိုင္းကားစီးရတဲ့ ဒုကၡကို ေကာင္းေကာင္း သိသြားပါတယ္။ 

ရန္ကုန္မွာ လိုင္းကားစီးရင္း၊ ကားေစာင့္ရင္း အဆင္မျပတာေတြ ေတြ႔ျပီး ရယ္စရာ ေဒါသျဖစ္စရာေတြလည္း ရွိရဲ႕။ ျမန္မာနည္း ျမန္မာ့ဟန္ ယဥ္ေမာင္းစနစ္လို႔ ဆိုရမလား၊ အခ်ိဳးအေကြ႔နဲ႔ လမ္းဆံုေတြမွာ လက္ညိွဳးေလးေထာင္ အကိုေရ တစီးေလာက္လို႔ဆိုျပီး အတင္းတိုး၀င္ သြားၾကပါတယ္။ ေန႔စဥ္အလုပ္သြားတဲ့ အလုပ္သမား ၀န္ထမ္းေတြကို အလုပ္ရွင္အခ်ိဳ႕က ကားအၾကိဳအပို႔ ေပးပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြကို မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒို္င္နာကား၊ ဟိုင္းလပ္ကားေတြနဲ႔ ပို႔ေပးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က အမိုးမပါ ထိုင္ခံုတန္းမပါတဲ့ ထရပ္ကားေတြနဲ႔ ပို႔ေပးတယ္။ ဒီထက္ဆိုးတာက ကုန္တင္တဲ့ အလံုပိတ္ ကြန္တိန္နာ ကားေတြနဲ႔ ၾကိဳပို႔လုပ္ေပးၾက ပါတယ္။ အေနာက္ပိတ္ကို ဖြင့္ျပီး၊ ေလွာင္အိုက္ေနတဲ့ ကြန္တိန္နာကားေတြထဲမွာ အရယ္အေမာမပ်က္ လိုက္ပါသြားၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြကို ၾကည့္ျပီး၊ လူကိုလူလို႔ မျမင္တတ္ၾကတဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြကို ေဒါသျဖစ္မိပါတယ္။ သူဟာသူ အဆင္ေျပ ေက်နပ္ေနၾကတာကို ကၽြန္မက အိုးကမပူပဲ စေလာင္းက ပူေနသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ 

ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္ခါစက နိဳင္ငံျခားမွာလို ေငြလဲတဲ့ ဆိုင္ေတြရွိလာတာကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ သူမ်ားထက္ ထူးတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ ေငြလည္းစႏွစ္က သူမ်ားတိုင္းျပည္နဲ႔ မတူ။ ေဒၚလာေငြက ႏြမ္းေနရင္ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနရင္ ပံုမွန္ ေငြလည္းႏွဳန္းထက္ ေလွ်ာ့ေပးပါတယ္။ တရာတန္ဆို ေစ်းတမ်ိဳး၊ ဆယ္တန္က ေစ်းတမ်ိဳး၊ က်ပ္တန္က ေစ်းတမ်ိဳး။ ေငြလဲတဲ့ နိဳင္ငံျခားသားေတြ ဘယ္လိုေ၀ဖန္ၾကမယ္ေတာ့ မသိ။ ကၽြန္မစိတ္ထဲေတာ့ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ ေငြလဲစနစ္ကို ေတာ္ေတာ္ သေဘာမက်ပါ။ ေဒၚလာကို ေရႊလိုတန္ဖိုးထား ေနရတဲ့ ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ ျမန္မာက်ပ္ေငြေတြရဲ႕ ေဖာင္းပြမွဳက ၾကီးထြားလွ်က္ပဲ။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ဘဏ္စနစ္ေတြ သိပ္ေကာင္းသေလာက္ ျမန္မာျပည္က ဘဏ္ေတြမွာ ေငြထုတ္ေတြ ထမ္းပိုးရတုန္း။ ဘဏ္၀န္ထမ္းေတြ ေငြထုတ္ေတြ သယ္ရ၊ ေငြစကၠဴေတြ ေရရနဲ႔ သူတို႔အစား ကၽြန္မ စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။ 

လည္သလို လုပ္စားေနတဲ့ ျမန္မာျပည္က ေနရာဦးတဲ့ ၀န္ေဆာင္မွဳ အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ ရန္ကုန္က မေလးရွား သံရံုးမွာ ဗီဇာေလွ်ာက္ရင္ မနက္ (၉)နာရီကေန (၁၁)နာရီအတြင္း သံရံုးေရွ႕မွာ တန္းစီေစာင့္ျပီး၊ တံုကင္နံပါတ္ ယူရပါတယ္။ ကၽြန္မ ဗီဇာေလွ်ာက္တာ ဧပရာယ္လ ျဖစ္ေနေတာ့ သၾကၤန္ပိတ္ရက္မွာ စကၤာပူနဲ႔ မေလးရွားကို အလည္သြားဖို႔ ဗီဇာေလွ်ာက္တဲ့ သူေတြမ်ားပါတယ္။ မနက္အေစာၾကီးသြားတန္းစီမွ (၉) နာရီမွာ တံုကင္နံပါတ္ ရပါတယ္။ ကၽြန္မက (၈)နာရီေလာက္မွ ေရာက္သြားေတာ့ (၁၁)နာရီ ထိုးတဲ့အထိ တန္းစီးေစာင့္ ျပီးမွတံုကင္နံပါတ္ ရပါတယ္။ နံပါတ္ရျပီးေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ရတာ ညေန (၄)နာရီ အထိပါ။ အဲ့ဒီလို မေစာင့္နိဳင္ရင္ မနက္ (၂) နာရီေလာက္ ကတည္းက ၾကိဳျပီးေနရာဦးထားတဲ့ လူေတြကို ပိုက္ဆံေပးျပီး၊ ေနရာယူ လို႔ရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္လဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ တေသာင္းက်ပ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေငြတေသာင္း အကုန္မခံခ်င္လို႔ တန္ခူးလ ေနပူပူမွာ ဗန္ဒါပင္ရိပ္ခိုျပီး၊ သူမ်ားနည္းတူ တန္းစီးေစာင့္လိုက္ ပါတယ္။ တေနကုန္ အခ်ိန္ မေပးနိဳင္တဲ့ သူေတြေတာ့ ေနရာ၀ယ္ ၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါလည္း ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ ၀န္ေဆာင္မွဳ တမ်ိဳးလို႔ ဆိုရမလို။

အျမင္မေတာ္တာေတြ အဆင္မေျပတာေတြကို စာဖြဲ႔လို႔ေတာ့ မကုန္နိဳင္ပါ။ ဘယ္အရာမွ စနစ္တက် မျဖစ္တာေတြကို ဘ၀င္မက်ေပမဲ့ မ်က္စိမွိတ္ေနရတဲ့ အျဖစ္ကလည္း အဆင္မေျပျခင္း တခုပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနလို႔ အဆင္မေျပမဲ့ အတူတူ မေလးရွားနိဳင္ငံ ဆာဘားျပည္နယ္ကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဆားဘားျပည္နယ္ရဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ ကိုတာကင္နာဘာလူး (Kota Kinabalu) က အစိုးရတကၠသိုလ္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳ ပညာအရည္အခ်င္းနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ ေနရာတခုရ ပါတယ္။ အဲဒီေနရာ ေဒသမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခိုနားရအံုးမလဲဆိုတာ မသိ၊ အဆံုးမသိတဲ့ ခရီးကို ေျခဦးလွည့္ခဲ့ ပါတယ္။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကေန ေလယာဥ္ထြက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေငးၾကည့္ မိပါတယ္။ ဒီေျမမွာေမြး၊ ဒီေျမမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ျပီး၊ ဒီေျမမွာ ပညာသင္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးေတြကို မေမ့ပါဘူး။ ဒီေျမကို မခင္တြယ္လို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီေျမမွာ ေနဖို႔ အဆင္မေျပေသးလို႔ပါ။ အဆင္မေျပမွဳမ်ားနဲ႔ ျပည့္လွ်ံေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာဖို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ အေ၀းေရာက္ ျမန္မာေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပည့္၀ေစဖို႔ သဘာ၀တရားက ေဆာင္ၾကဥ္းေပးပါ လိမ့္မယ္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

စံပယ္ျဖဴ