ကၽြန္မတို႔ တာ၀န္ေက်ခဲ့ ၾကတယ္

သမိုင္းမွတ္တိုင္တခုျဖစ္တဲ့ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ကၽြန္မ အပါအ၀င္ တာ၀န္ေက်ခဲ့ၾကေသာ ျမန္မာနိဳင္ငံသား အားလံုးကို ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းစာတပုဒ္ ေရးလိုက္ပါတယ္။ ျပည္သူတေယာက္က ျပည္သူေတြကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့စာ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ျပီးဂုဏ္ျပဳစာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့သမိုင္းတေလွ်ာက္လံုးမွာ ျပည္သူေတြ တာ၀န္ေက်ခဲ့ၾကတယ္လို႔ နိဳင္ငံေရးသမားေတြ သံုးသပ္ၾကတဲ့အတိုင္း၊ ၂၀၁၅မွာ ျပည္သူတရပ္လံုးနဲ႔အတူ တာ၀န္ေက်ခြင့္ ရခဲ့တာကို ကၽြန္မ ေက်နပ္ပါတယ္၊၊ ေနာင္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး၊ အသဲၾကားက မဲျပားေတြကို ပံုေအာေပးခဲ့ၾကသူ အားလံုးကို ေလးစားဂုဏ္ယူပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ တသက္လံုးမွာ ဒီတၾကိမ္တည္း မဲေပးခြင္ ့ၾကံဳပါေသးတယ္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက ကၽြန္မ ၅တန္းပဲ ရွိေသးတယ္။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက မဲမေပးခဲ့ဘူး။ ဒီတၾကိမ္ေတာ့ အမိအရ မဲေပးခ်င္လြန္းလို႔။ ဆာဘားကေန ကြာလာလမ္ပူ၊ ကြာလာလမ္ပူကေန ရန္ကုန္၊ ေလယဥ္ခရီးစရိတ္ အကုန္ခံျပီး မဲျပန္ေပးခဲ့ ပါတယ္။ ပထမအၾကိမ္ မဲစာရင္းမွာ ကၽြန္မ နံမယ္မပါလို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ရတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း မဲထည့္ရင္း၊ နီးစပ္ရာ ေဆြမ်ိဳးေတြကို စည္းရံုးဖို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ဘာမွေျပာစရာ မလိုဘူး၊ အေမစု ဘက္ေတာ္သားေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေက်းလက္ေတာရြာက လူေတြအမ်ားစုဟာ ယံုၾကည္အားကိုးရေသာ အစိုးရနဲ႔ မၾကံဳဘူးေတာ့ အစိုးရကို မယံုခ်င္ၾကဘူး။ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ နိဳင္ငံေရးကို စိတ္မ၀င္းစား ၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေျပာင္းအလဲကို ျမင္ခ်င္လို႔ NLD ကို မဲေပးခဲ့ၾကတယ္။ နားလည္တဲ့လူေတြက အေမစုနဲ႔ အေမစုကို ၀န္းရံၾကသူေတြကို ယံုၾကည္လို႔ မဲေပးၾကတယ္။ 

ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္မွီ ကာလေတြမွာ NLD ေအာင္နိဳင္ေရးအတြက္ အခ်ိန္ကုန္ခံ၊ ဖုန္းေဘလ္ အကုန္ခံျပီး၊ နီးစပ္ရာ အခ်င္းခ်င္း မဲဆြယ္ၾကတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ ေဖ့စ္ဘြတ္ စာမ်က္ႏွာကေန ပညာေပးမဲဆြယ္ၾကတယ္။ ျမိဳ႕ေပၚက အျမင္က်ယ္သူေတြက ရြာက အသိေဆြမ်ိဳးေတြကို လွမ္းဆြယ္ၾကတယ္။ အနဳပညာရွင္ေတြ၊ စာေပပညာရွင္ေတြ အမ်ားစု ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ဖြင္႔ေပးခဲ့ ၾကတယ္။ ျပည္သူေတြကို အားကိုးျပီး နိဳင္ငံေရးလုပ္တဲ့ အေမအိုကိုယ္တိုင္ အပင္ပန္းခံျပီး၊ ျမန္မာျပည္အႏွံ႕ နယ္လွည့္ျပီး ေဟာေျပာစည္းရံုး ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိဳ႕ရြာေတြမွာ မဲထည့္နည္း ပညာေပးမွဳ အားနည္းပါတယ္။ နံဳျခာတဲ့ ရြာသားေတြ တံဆိပ္တံုးထုျပီး မဲေပးရေတာ့ ပယ္မဲျဖစ္သြားတာ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ မဲထည့္ပံုထည့္နည္းကို တအိမ္၀င္ တအိမ္ထြက္ လိုက္ျပေပးထားတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ရြာမွာေတာင္ ပယ္မဲေတြ ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ရြာက မဲရံုေတြမွာ ကိုယ္စားတံဆိပ္တံုး ထုေပးလို႔ ျပသနာတက္တာေတြ ရွိပါတယ္။

နံနက္ခင္းမ်ားကို ေက်ာ္လြန္၍ ဘ၀ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္၀ယ္

ငယ္ရြယ္နဳပ်ိဳတဲ့ ကေလးဘ၀၊ လူငယ္ဘ၀က နံနက္ခင္းလို လန္းဆန္းတဲ့ ဘ၀အစိတ္အပိုင္းဆိုရင္၊ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္က ဘ၀ရဲ့ မြန္းတည့္ခ်ိန္ ျဖစ္ပါလိ္မ့္မယ္။ ငယ္ငယ္က အသက္ေလးဆယ္မွာ ဘ၀ စတယ္ဆိုတာကို လက္မခံေပမဲ့ အသက္ကေလးရလာေတာ့ ဟုတ္သလိုလို။ အသက္ ၃၅ႏွစ္ေက်ာ္လို႔ ၄၀ နားကပ္လာရင္ လူ႕သက္တမ္း တ၀က္က်ိဳးျပီမို႔ ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ ၁၂ နာရီအခ်ိန္ကို ခ်ဥ္းကပ္လာျပီ။ ဒါေမမဲ့ ဘ၀ မစရေသး၊ စုန္လိုက္ ဆန္လိုက္နဲ႔ ဘယ္ကိုမွ ခရီးမေရာက္ေသးပဲ ေန႔တ၀က္က်ိဳးသြားကို သတိထားလိုက္ မိပါတယ္။ ကုန္ဆံုးခဲ့တဲ့ ဘ၀မနက္ခင္းေတြကို ျပန္ၾကည့္ရင္း၊ က်န္တဲ့ ေန႔တ၀က္ကို ဘယ္လို ေရွ႕ဆက္မလဲ စဥ္းစားရင္း စာတပုဒ္ ေရးလိုက္မိပါတယ္။

မိဘအရိပ္ခိုလံုခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ဘ၀ဟာ ေဆာင္းနံနက္ခင္းေတြလို ေအးခ်မ္းခဲ့ပါတယ္။ မိဘေတြ စား၀တ္ေနေရး ၾကပ္တည္းလို႔ စိတ္ညစ္ေနေပမဲ့ ကေလးပီပီ ပူပင္ရမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ မနက္မိုးလင္းရင္ လြယ္အိပ္ကိုလြယ္ ထမင္းဗူးသယ္ျပီး ေက်ာင္းကိုသြားလို႔ ေက်ာင္းေနေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ ပညာလိုခ်င္တဲ့ သားသမီးေတြအတြက္ အလုပ္သိပ္လုပ္တဲ့ လယ္သမား ကၽြန္မတို႔အေဖက လူတကာထက္ပိုျပီး ပင္ပန္းဆင္းရဲ ခံနိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ စည္းစနစ္က်ျပီး အိမ္ရွင္မေကာင္း ပီသတဲ့အေမရဲဲ႕ ထိန္းကြပ္မွဳေၾကာင့္ ကၽြန္မ ေကာင္းစြာလူလားေျမာက္ခဲ့ ပါတယ္။ စီးပြားေရး အဆင္မေျပတဲ့ၾကားက ကၽြန္မကို သူနာျပဳ တကၠသိုလ္ ေရာက္ေအာင္ပို႔ခဲ့ ပါတယ္။ ၁၉၉၆-၂၀၀၀ တုန္းက ပညာသင္စရိတ္ေတြ ခုေလာက္မမ်ားေပမဲ့ လယ္သမားတေယာက္အတြက္ ကၽြန္မရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြဟာ ၀န္ပိေစပါတယ္။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာလို ပညာသင္ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြရရင္ မိဘေတြ ၀န္ပိမွာမဟုတ္ဘူး။ သားသမီးေတြ ပညာေရးအတြက္ အေဖ အလုပ္ၾကိဳးစားခဲ့ေပမဲ့ လုပ္ရင္းျမဳပ္ရင္း၊ အေၾကြးသံသရာလည္ ခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မ ေက်ာင္းျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘ၀ရဲ႕ ေဆာင္းနံနက္ခင္းေတြဟာ ေႏြလို႔ပူတဲ့ ရာသီကို ေျပာင္းလာခဲ့ ပါတယ္။ အိမ္မွာလည္း အဆင္မေျပ၊ အစိုးရ၀န္ထမ္းအလုပ္ကို ဖက္တြယ္မိရက္သား ျဖစ္ေနေတာ့ လစာမေလာက္လို႔ အျပင္ေဆးခန္း ေျပးလုပ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို အရင္ကေရးျပီးသားမို႔ ထပ္မေရးေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အဆင္မေျပတဲ့ အေၾကာင္းေတြနဲ႕ အစိုးရ၀န္ထမ္းဘ၀အေပၚ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ မ်ားလာေတာ့ နိဳင္ငံျခားကိုထြက္ျပီး အလုပ္လုပ္ ခဲ့တယ္။ စကၤာပူသြားဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမဲ့ မေလးရွားနဲ႔ပဲ ေရစက္ပါခဲ့တယ္။ ေရာက္စက ေတာ္ေတာ္ေလး မေပ်ာ္ေပမဲ့ ၾကာေတာ့လည္း ေနသားက်သြား ပါတယ္။ အတိုးေပၚ အတက္ေပါက္ေနတဲ့ အေဖ့ အေၾကြးေတြကို ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ မေလးရွားမွာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီ အလုပ္လုပ္ျပီး ျပန္ဆပ္ခဲ့ ပါတယ္။ အရင္ကယူထားတဲ့ အေၾကြး ၃ သိန္းက ႏွစ္ရွည္အတိုးေတြ တြက္လိုက္တဲ့အခါ ၁၀ သိန္းေက်ာ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အတိုးမတြက္ပဲ အရင္းတိုင္းပဲ ျပန္ယူတဲ့ အေၾကြးရွင္ေတြ လည္းရွိပါတယ္။ သန္႔ရွင္းတဲ့ လစာေငြနဲ႔ အေၾကြးေတြကို ျပန္ဆပ္နိဳင္တဲ့အတြက္ ရြာျပန္တဲ့အခါ လူေတြအားလံုးကို ျပံဳးျပနွဳတ္ဆက္ နိဳင္ပါတယ္။

ေရႊပင္လယ္ၾကီး ကာဆီးထားလို႔…

ကၽြန္မရဲ႕ ဘ၀ရထား ဆိုက္ေရာက္လာတဲ့ ဆာဘားျပည္နယ္ရဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ ကိုတာကင္နာဘာလူးျမိဳ႕က ေန႔စဥ္ဘ၀အေၾကာင္းကို ျပန္လည္မွ်ေ၀ ခ်င္ပါတယ္။                                                         KK လို႔အတိုေကာက္ေခၚတဲ့ Kota Kinabalu ျမိဳ႕က ပင္လယ္ၾကီး ပတ္လည္၀ိုင္းထားတဲ့ သာယာေသာျမိဳ႕ေလးမို႔ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြ ေပ်ာ္ေမြ႔တဲ့ ျမိဳ႕ေလးပါ။ ဘ၀ရထားေပၚမွာ အဆင္ေျပသလို သြားေနတဲ့ ကၽြန္မလည္း ဆားဘားေရာက္ ဧည့္သည့္ပါပဲ။ ဒီျမိဳ႕မွာ ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ မဆိုခ်င္ေသာ္လည္း၊ ေနေပ်ာ္တယ္တဲ့ ေနရာေလးပါ။ 

ဆာဘားျပည္နယ္က တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုံ စုေပါင္းေနထိုင္တဲ့ ေဒသပါ။ ပို႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရး စရိတ္ၾကီးလို႔ ကုန္ပစၥည္းနဲ႔ ၀န္ေဆာင္စရိတ္ေတြ ကြာလာလမ္ပူမွာထက္ ပိုေစ်းၾကီးပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ စိမ္းစိမ္းစိုစို ရွိျပီး၊ ဆိတ္ျငိမ္တဲ့ ျမိဳ႕ေလးမို႔ ကၽြန္မ သေဘာက်ပါတယ္။ ကြာလာလမ္ပူမွာလို စိတ္မြန္းၾကပ္စရာေတြ မရွိဘူး။ ေလရွဴလို႔ေကာင္းတယ္။ အသက္ရွဳေခ်ာင္ ပါတယ္။ ရာသီဥတုက ပူတဲ့အခ်ိန္ မတရားပူျပီး၊ မိုးရြာရင္လည္း မို႔သက္ေလျပင္း က်ေလ့ရွိပါတယ္။ ရာသီဥတု ၾကည္လင္ေနရင္ ပင္လယ္ေရျပင္မွာ ယိမ္းကသလို ဟန္ခ်က္ညီတဲ့ လွိဳင္းလံုးေတြကို ျမင္ရတာ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းပါတယ္။ မိုးသည္းေလထန္ရင္ ေဒါသတၾကီး ရိုက္ခတ္လာတဲ့ လွိဳင္းလံုးၾကီးေတြကို ျမင္ရတာ ရင္သပ္ရွဳေမာစရာ။ ဧရာ၀တီတိုင္းမွာ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြနဲ႔ပဲ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ အခု ပင္လယ္ၾကီးနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနရေတာ့ ပင္လယ္ၾကီးရဲ႕ အလွနဲ႔ အားမာန္ကို ခံစားသိခြင့္ရ ပါတယ္။

ေရွ႕ေဆာင္ေကာင္းေသာ အေမ

မရိုးနိဳင္တဲ့ အေမ့အေၾကာင္းကို အရင္က ေရးဖူးေပမဲ့ ထပ္ေရးခ်င္ပါတယ္။ လူတိုင္းအတြက္ အေမဆိုတာ မိုးေကာင္းကင္လို၊ ျမင့္မိုရ္ေတာင္လို အံ့မခန္း ၾကီးျမတ္သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မိခင္အရင္းအျခာ မဟုတ္ေသာ္လည္း မိခင္ႏွင့္တူေသာ အေမမ်ားကို  ရံဖန္ရံခါ ၾကံဳရေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ မိခင္တေယာက္လို ၾကင္နာညွာတာ တတ္ေသာ ဆရာမမ်ား၊ အလုပ္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို အေမလို (motherly) ခ်စ္ခင္တတ္သူလို႔ တင္စားတတ္ၾက ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိရင္း ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပေကာင္းေသာ ကၽြန္မရဲ႕ ေမြးမိခင္အေၾကာင္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဂႏၶ၀င္ မိခင္အၾကာင္း ဆက္စပ္စဥ္းစားမိတာေတြကို ၀ါသနာအရ စာတပုဒ္ ခ်ေရးလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔အေမက ေတာရြာက သာမန္အိမ္ရွင္မ တေယာက္ျဖစ္ေပမဲ့ သားသမီးေတြကို ဆံုးမထိန္းကြပ္တဲ့ ေနရာမွာ ပညာတတ္မိန္းမေတြထက္ မညံ့ခဲ့တာကို ကၽြန္မအျမဲ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ အေမက ေရွးဆန္ေသာ အဖြားရဲ႕ အုပ္ထိန္းမွဳ ေအာက္မွာ ၾကီးျပင္းခဲ့တာမို႔ အေတြးအေခၚက ေရွးဆန္တယ္။ ဘီးစပတ္နဲ႔ လည္ပင္းအလံုးကြပ္ ရင္ဖံုးအက်ႌ အျမဲ၀တ္တဲ့ ကၽြန္မတို႔အေမက ေခတ္မမွီဘူးလို႔ေတာ့ ဆိုနိဳင္ပါတယ္။ အေမ့ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမွဳေၾကာင့္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း တခါတေလ အဘြားၾကီးဆန္ဆန္ ေတြးတတ္ပါတယ္။ သိမ္းထုတ္ေသခ်ာ ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း ပစၥည္းကို စနစ္တက်ကိုင္တြယ္ သိမ္းဆည္းတတ္တဲ့ အေမ့ရဲ႕အက်င့္ကို ငယ္ငယ္က မသိစိတ္ထဲကေန သင္ယူခဲ့မိတာကို ၾကီးလာမွ သတိထားမိပါတယ္။ ကိုယ္အားကိုယ္ကိုး စိတ္ရွိေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာေတြ၊ မခ်မ္းသာေပမဲ့ ေပးကမ္း ရက္ေရာတတ္ေအာင္ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပခဲ့တာေတြကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း အေမ့ကို လြမ္းမိပါတယ္။

ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က သိပ္ျပီးလိမၼာရိုက်ိဳးတဲ့ ကေလးတေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ နဲနဲစြာခ်င္တယ္။ ခိုင္းရင္ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ေက်ာင္းစာကလြဲရင္ က်န္တာေတြလုပ္ဖို႔ သိပ္ပ်င္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမ့ကိုေတာ့ ေၾကာက္ရပါတယ္။ သားသမီးေတြကို အလိုမလိုက္တဲ့ အေမ့ကို ၾကီးလာမွ ေက်းဇူးတင္ရမွန္း သိလာပါတယ္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ တခုမွာ ကၽြန္မ ေနကုန္ေနခန္း ထမင္းျပန္မစားပဲ သူမ်ားအိမ္မွာ သြားေနျပီးေဆာ့ကစားမိလို႔ ေကာင္းေကာင္း အရိုက္ခံရပါတယ္။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ကတည္းက အမွတ္သညာေကာင္း ရွိခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ အရိုက္ခံရျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မ ကစားခ်ိန္တန္ကစားျပီး၊ ျပန္ခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ကိုျပန္ပါတယ္။ 

ကၽြန္မ သစ္ပင္ေပၚတက္လို႔ အရိုက္ခံရတာ လည္းရွိေသးတယ္။ ရြာမွာ ေႏြရာသီဆို သစ္ပင္ေတြ ခုတ္လွဲျပီး ထင္းခြဲၾကပါတယ္။ ခုခ်န္ထိ ကၽြန္မတို႔ရြာမွာ ထင္းမီးနဲ႔ ထမင္းခ်က္တုန္းပါ။ ကိုယ္ပိုင္သစ္ပင္ မရွိတဲ့သူေတြက ထင္းေခ်ာက္ကိုင္းေတြ လိုက္စုၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က အပင္ေပၚက ျပဳတ္က်တဲ့ သစ္ကိုင္းေခ်ာက္ေတြကို လိုက္ေကာက္ျပီး စုပါတယ္။ အခ်ိဳ႕က အပင္ေပၚတက္ျပီး၊ သစ္ကိုင္းေခ်ာက္ေတြကို ခ်ိဳးယူၾကပါတယ္။ အတုျမင္ အတတ္သင္လို႔ ဆိုရမလား။ ကၽြန္မ ဘယ္က ဘယ္လိုစိတ္ကူး ရမွန္းမသိ အိမ္ေရွ႕က မန္က်ည္းပင္ေပၚတက္ျပီး၊ မန္က်ည္းကိုင္း အေခ်ာက္ေတြ ေခၽြခ်၊ ထင္းေခ်ာင္းေတြ စုမိပါတယ္။ ဒါကို အေမက ခ်က္ခ်င္းျမင္ပါတယ္။ အပင္ေပၚက ျပန္ဆင္းလာဖို႔ အေမက ေအးေအးေဆးေဆး ပဲေခၚပါတယ္။ တုတ္ကိုင္ျပီး ေခၚရင္ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ အပင္ေပၚက ျပဳတ္က်မွာ စိုးလို႔ပါ။ အပင္ေအာက္ကို ေရာက္ေတာ့ အရိုက္ခံရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မ သစ္ပင္ေပၚ မတက္ေတာ့ဘူး။

ရြာက ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ေမွ်ာ့ေပါတဲ့ ေခ်ာင္းဦးတိုေလးရွိ ပါတယ္။ ေမွ်ာ့ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါက အမ်ိဳးသမီး လမ္းေၾကာင္းထဲကို ၀င္သြားရင္ ျပန္မထြက္လာေတာ့ဘူး၊ လူကိုယ္ထဲမွာ ေသြးစုပ္ျပီး မ်ိဳးပြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အေမက ကၽြန္မကို ေခ်ာင္းထဲဆင္းျပီး ေရမကူးဖို႔ တားျမစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ေမွ်ာ့ကို သိပ္ေၾကာက္ပါတယ္၊ အေမ့ရိုက္မွာကိုလည္း ေၾကာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမလစ္ရင္ ကၽြန္မ ေရဆင္းကူး ပါတယ္။ ေရျမင္ရင္ ကူးခ်င္တယ္၊ ေတာင္ကိုျမင္ရင္ တက္ခ်င္တယ္။ သဘာ၀တရားကို ျမတ္နိဳးတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ပင္ကိုယ္ဗီဇကို ေၾကာက္ျခင္းဆိုတဲ့အရာက မတားဆီးနိဳင္တာကို ျပန္ေတြးၾကည့္မိတိုင္း ကိုယ္ဘာသာ သေဘာက်မိပါတယ္။ အေမကေတာ့ သူျပင္လို႔မရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ဗီဇအခ်ိဳ႕ကို လက္ေလွ်ာ့ ထားရပါတယ္။ 

အဆင္မေျပမွဳမ်ားနဲ႔ ျမန္မာျပည္

ျမန္မာျပည္ကို (၅)လတိတိ ျပန္ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ စိတ္ဘ၀င္မက်စရာ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေပါင္းစုျပီး စာတပုဒ္ ခ်ေရးလိုက္ ပါတယ္။ ဘယ္အရာမဆို အဆင္ေျပသလို လုပ္ေနက်တဲ့အက်င့္၊ နားလည္မွဳနဲ႔ လုပ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ ဓေလ့ေတြ အရိုးစြဲေနတာ သူ႔ဟာသူေတာ့ အဆင္ေျပေနၾက ပါတယ္။ အရာရာတိုင္းကို စည္းကမ္းတက်၊ စနစ္တက် ျဖစ္ေစခ်င္သူေတြအတြက္ အဲဒီနားလည္မွဳ ဆိုတဲ့ဟာေတြက စိတ္ဘ၀င္မက် စရာပါ။ အေသးအမႊား ကိစၥေလးေတြလို႔ ထင္ရေပမဲ့ ျပဳျပင္သင့္တာေတြမို႔ ျမင္ေတြ႔ခဲ့သမွ်ကို ျပန္လည္မွ်ေ၀လိုက္ ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္တုန္း သက္တမ္းကုန္ ေနျပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ သူနာျပဳလိုင္စင္ကို သက္တမ္းတိုးဖို႔ သူနာျပဳ သားဖြားေကာင္စီမွာ ေဖာင္သြားယူျပီး၊ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ ရဲစခန္းေထာက္ခံစာပါ လိုအပ္တဲ့အတြက္ ရြာျပန္ေတာ့ က်ံဳေပ်ာ္ျမိဳ႕နယ္ ရဲစခန္းမွာ ေထာက္ခံစာ သြားယူပါတယ္။ ရဲစခန္းက လိုတာေတြ ေမးျပီး ေထာက္ခံစာကို အလြယ္တကူ ေပးလိုက္ပါတယ္။ တေထာင္က်ပ္ ေပးရမယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္မ အလြယ္တကူပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေငြတေထာင္က်ပ္ကို ရဲက သူ႔အကႌ်အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ တကယ္ဆို ေငြရေျပစာေလး ထုတ္ေပးရမယ္။ ေကာက္ယူထားတဲ့ ေငြတေထာင္က်ပ္က တိုင္းျပည္ ဘ႑ာ သို႔မဟုတ္ ဌာနဆိုင္ရာ အသံုးစရိတ္အတြက္ စားရင္၀င္သြားရမယ္ မဟုတ္လား။ ေထာက္ခံစာ တခါထုတ္ေပးရင္ ေငြတေထာင္၊ လူတရာ လာတဲ့အခါ ေငြတသိန္း၊ ဒီေငြေတြ ဌာနအသံုးစရိတ္ မျဖစ္ေတာ့ပဲ ဇီးသီးပန္းကန္ ေမွာက္က်သလို ဟိုလြင့္က် ဒီလြင့္က်။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒီလိုပဲ အဆင္ေျပေနတဲ့ ကိစၥေလးက ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဆင္မေျပပါ။ 

ဌာနဆိုင္ရာ အသီးသီးမွာ ဒီလိုအေသးအမႊားကစလို႔ ေငြေၾကးပမာဏ မ်ားစြာအထိ ေလ့လြင့္ေနလို႔ တတိုင္းျပည္လံုး မြဲျပာက် ေနတာကို သိၾကျပီးသားပါ။ ဇီးသီးထုတ္ ေပါက္က်တဲ့ အျဖစ္ကေလးတခုကိုလည္း ရယ္စရာအျဖစ္ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ မေလးရွားမွာ သိကၽြမ္းခဲ့တဲ့ ကရင္ေလးတေယာက္ သူ႔ရဲ႕ဆယ္တန္းေအာင္လက္မွတ္နဲ႔ အမွတ္စားရင္ကို နိဳၾတီျပန္ျပီး ပို႔ေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းလို႔ ကၽြန္မ အက်ိဳးေဆာင္ေပးလိုက္ ပါတယ္။ အမွတ္စာရင္း မူရင္း မရွိေတာ့လို႔ အာစီတူးက ဇြဲကပင္ေဆာင္မွာ သြားယူေပးရတယ္။ ေငြေလးရာက်ပ္ပဲ ေပးရတယ္။ ခ်က္ခ်င္းထုတ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေငြေလးရာက်တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မက ငါးရာတန္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေငြေကာက္တဲ့ ၀န္ထမ္းက အေၾကြတရာ မရွိဘူးလို႔ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက ေငြေလးရာက်ပ္ အေၾကြကို အိတ္ထဲမွာ ရွာျပီးေပးမယ္ လုပ္ေတာ့ ၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးက၊ မဟုတ္ဘူးအမ ကၽြန္မက တရာ မရွိတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားရာ သေဘာေပါက္ လိုက္ပါတယ္။ အမ္းရမဲ့ ေငြတရာကို မယူေတာ့နဲ႔လုိ႔ ဆိုလိုတာပါ။ အစိုးရဌာနေတြကို သြားရင္ သူတို႔သေဘာေတြကို ဘာသာျပန္တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ေငြတရာ ဘာမွမေျပာပေလာက္ဘူး ဆိုေပမဲ့ ဒါလည္း ေလလြင့္တမ်ိဳးပါ။ ေငြတရာက်ပ္ေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္ ေထာင္၊ေသာင္း၊ သိန္းဂဏန္းေတြ ျဖစ္လာတယ္ မဟုတ္လား။

အဆင္ေျပသလို လုပ္စားေနၾကရတဲ့ ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ ႏွလံုးထီ၊ သံုးလံုးထီေရာဂါဟာ ကင္ဆာလို႔ အျမစ္စြဲ ေနပါတယ္။ ေငြကို လြယ္လြယ္ရခ်င္ေတာ့ ႏွလံုးထီထိုး၊ ဒိုင္ခံၾကတာ လူနည္းစု ခ်မ္းသာသြားၾကျပီး၊ အမ်ားစုကေတာ့ မြဲသြားၾကပါတယ္။ ရွိတာေတြ အကုန္ေျပာင္လို႔ ေၾကြးပတ္လည္ ၀ိုင္းေနေပမဲ့ အျမစ္စြဲေနတဲ့ ေရာဂါက ေပ်ာက္မသြား ပါဘူး။ ၾကားက အျမတ္ထြက္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ျပည္သူ႔ရဲမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်ဲဒိုင္ခံတဲ့သူေတြ၊ ေကာ္မရွင္စားတဲ့ သူေတြက အဖမ္းမခံရေအာင္ ရဲေတြကို ဆက္ေၾကးအျမဲေပး ရပါတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္း ခ်ဲဒိုင္ခံတဲ့လူေတြ နည္းသြားတာေေၾကာင့္ ဆက္ေၾကးရတာ နည္းသြားတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရြာမွာ ဆက္ေၾကးလာယူတဲ့ ရဲတေယာက္က တြက္ေျခမကိုက္ေတာ့ဘူးလို႔ ညည္းတယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္မ စိတ္ပ်က္မိ ပါတယ္။ ရဲေတြ တြက္ေျခကိုက္ဖို႔ ကၽြန္မတုိ႔ ရြာသားေတြ  မြဲေဆးေဖာ္တဲ့ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ရမလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ 

ျမန္မာျပည္တခြင္ ခရီးႏွင္

 ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ေနခ်ိန္ ကားစီး၊ ရထားစီရင္း လမ္းခရီးမွာ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့သမွ်ကို ျပန္ျပီးေဖာက္သယ္ခ် လိုက္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္တခြင္လို႔ ဆိုေပမဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္း လိုင္းကားစီးရတဲ့ အျဖစ္သနစ္ေတြကို အဓိကေရးခ်င္တာပါ။ မႏၱေလးခရီးစဥ္ကိုပါ ၾကံဳလို႔ထည့္ေရးလိုက္ ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က ေန႔စဥ္ ခရီးသြား ျပည္သူမ်ားရဲ႕ လက္ေတြ႔ခံဘ၀ ကိုယ္ေတြ႔ခံစားျပီး ျပန္လည္မွ်ေ၀ လိုက္ပါတယ္။ 

 

ခရီးလမ္း အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ေရးဟာ အမ်ားျပည္သူေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀အတြက္ အေရးပါတဲ့ က႑တခု ျဖစ္ပါတယ္။ ခရီးလမ္းအဆင္ေျပမွဳ ဆိုရာမွာ အခ်ိန္လည္းမွန္၊ အႏၱရာယ္ကင္းျပီး၊ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေန႔စဥ္အလုပ္သြား ေက်ာင္းသြားရတဲ့သူေတြ သက္ေတာင့္သက္သာရွိျပီး၊ အႏၱရာယ္ကင္းေစခ်င္ ပါတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ အဲဒီလိုျဖစ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ၾကာေလေ၀းေလ ျဖစ္ေနပါတယ္။ မနက္ေစာေစာထ အလုပ္ကိုသြား၊ လမ္းမွာကားကၾကပ္ လမ္းကပိတ္၊ စိတ္ရွဳပ္ စိတ္ပ်က္ရ။ တေနကုန္ အလုပ္လုပ္ျပီး ညေနေရာက္ေတာ့ ၾကပ္ညွပ္ေနတဲ့ ကားကိုစီးျပီးျပန္ရ။ စိတ္ပန္း လူပန္းရတဲ့အထဲ ကားထဲမွာ အနံ႔႔ေပါင္းစံု။ တေန႔ရတဲ့ ၀င္ေငြနဲ႔မတန္ေအာင္ စိတ္အင္အား လူအင္အားေတြ ဆံုးရွဳံးေနပါတယ္။ ဖုန္ေပါတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ ကားစီးရင္း ဖုန္ရွဳ။ မွတ္တိုင္မွာ ကားေစာင့္ရင္းလည္း ဖုန္ေတြက ႏွာေခါင္းထဲ၀င္၊ မ်က္လံုးထဲ၀င္။ ညစ္ညမ္းတဲ့ေလနဲ႔ ဖုန္ေတြကို ေန႔စဥ္ရွဳ ေနရတာ က်န္းမာေရးထိခိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္မ ရန္ကုန္ေျမကို စနင္းခဲ့တာ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ကတည္းကပါ။ ဟိုတုန္းကလိုင္းကားစီးတယ္။ ခုလည္း လိုင္းကားပဲ စီးပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ လိုင္းေပါင္းစံုရွိတဲ့ ရန္ကုန္မွာ ကၽြန္မ မစီးဖူးတဲ့ ယာဥ္လိုင္း မရွိသေလာက္ပါ။ ရြာကို ျပန္တဲ့အခါ ဒဂုန္ဧရာ အေ၀းေျပး၀င္းကို သြားဖို႔ဆိုရင္ မထသ (၃၂)၊ (၃၆)၊ ေရႊဧည့္သည္ (၂)ကို စီးရပါတယ္။ သက္တမ္းၾကာျမင့္ျပီး၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း မရပ္မနားေမာင္းခဲ့တဲ့ ကားေတြကို အစားထိုးျခင္း ျပဳျပင္ျခင္း ရွိပံုမေပၚ။ ေရႊဧည့္သည္ ကားေပၚမွာဆို ထိုင္ခံုေတြက စုတ္ျပတ္ေနပါတယ္။ အဲဒီထိုင္ခံု အစုတ္ေတြေပၚ ထိုင္စီးရတာ စိတ္ထဲ မအီမလည္ ျဖစ္မိပါတယ္။ လိုင္းကားစီးတဲ့သူေတြက ထိုင္ခံုအစုတ္ေတြနဲ႔ပဲ တန္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ လူကိုလူလို တန္ဖိုးထားတတ္တဲ့ အက်င့္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ လိုင္းကားစီးရတဲ့ လူေတြရဲ႕ဘ၀က ႏွစ္ျပားေတာင္ မတန္သလို ခံစားရပါတယ္။