ေရႊပင္လယ္ၾကီး ကာဆီးထားလို႔…

ကၽြန္မရဲ႕ ဘ၀ရထား ဆိုက္ေရာက္လာတဲ့ ဆာဘားျပည္နယ္ရဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ ကိုတာကင္နာဘာလူးျမိဳ႕က ေန႔စဥ္ဘ၀အေၾကာင္းကို ျပန္လည္မွ်ေ၀ ခ်င္ပါတယ္။                                                         KK လို႔အတိုေကာက္ေခၚတဲ့ Kota Kinabalu ျမိဳ႕က ပင္လယ္ၾကီး ပတ္လည္၀ိုင္းထားတဲ့ သာယာေသာျမိဳ႕ေလးမို႔ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြ ေပ်ာ္ေမြ႔တဲ့ ျမိဳ႕ေလးပါ။ ဘ၀ရထားေပၚမွာ အဆင္ေျပသလို သြားေနတဲ့ ကၽြန္မလည္း ဆားဘားေရာက္ ဧည့္သည့္ပါပဲ။ ဒီျမိဳ႕မွာ ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ မဆိုခ်င္ေသာ္လည္း၊ ေနေပ်ာ္တယ္တဲ့ ေနရာေလးပါ။ 

ဆာဘားျပည္နယ္က တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုံ စုေပါင္းေနထိုင္တဲ့ ေဒသပါ။ ပို႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရး စရိတ္ၾကီးလို႔ ကုန္ပစၥည္းနဲ႔ ၀န္ေဆာင္စရိတ္ေတြ ကြာလာလမ္ပူမွာထက္ ပိုေစ်းၾကီးပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ စိမ္းစိမ္းစိုစို ရွိျပီး၊ ဆိတ္ျငိမ္တဲ့ ျမိဳ႕ေလးမို႔ ကၽြန္မ သေဘာက်ပါတယ္။ ကြာလာလမ္ပူမွာလို စိတ္မြန္းၾကပ္စရာေတြ မရွိဘူး။ ေလရွဴလို႔ေကာင္းတယ္။ အသက္ရွဳေခ်ာင္ ပါတယ္။ ရာသီဥတုက ပူတဲ့အခ်ိန္ မတရားပူျပီး၊ မိုးရြာရင္လည္း မို႔သက္ေလျပင္း က်ေလ့ရွိပါတယ္။ ရာသီဥတု ၾကည္လင္ေနရင္ ပင္လယ္ေရျပင္မွာ ယိမ္းကသလို ဟန္ခ်က္ညီတဲ့ လွိဳင္းလံုးေတြကို ျမင္ရတာ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းပါတယ္။ မိုးသည္းေလထန္ရင္ ေဒါသတၾကီး ရိုက္ခတ္လာတဲ့ လွိဳင္းလံုးၾကီးေတြကို ျမင္ရတာ ရင္သပ္ရွဳေမာစရာ။ ဧရာ၀တီတိုင္းမွာ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြနဲ႔ပဲ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ အခု ပင္လယ္ၾကီးနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနရေတာ့ ပင္လယ္ၾကီးရဲ႕ အလွနဲ႔ အားမာန္ကို ခံစားသိခြင့္ရ ပါတယ္။

ဒီျမိဳ႕ကို ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္မွတ္ခဲ့ေပမဲ့ အခုေရာက္လာပါတယ္။ ဟိုတုန္းကလည္း မေလးရွားနိဳင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔  စိတ္ကူးမရွိခဲ့ေပမဲ့ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေနေနျဖစ္ပါတယ္။ တရားသေဘာနဲ႔ ဆင္ျခင္ျပီး၊ အေကာင္းျမင္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သံသရာမွာေတာ္စပ္ခဲ့တဲ့ ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္းေတြနဲ႔ ျပန္ဆံုခြင့္ရတယ္လို႔ သေဘာထား ရမွာပါ။ ဘယ္ေနရာေဒသ ေရာက္ေရာက္ မိမိယံုၾကည္ခ်က္ကို ျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္ရင္း၊ ေတြ႔တဲ့လူနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရင္း  ဘ၀ခရီးအစုန္အဆန္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တာ ဒီေန႔အထိ ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ ဘယ္အခ်ိန္ထိလဲ၊ ဘယ္ကိုဆက္သြားမလဲေမးရင္ အေျခအေနအရပဲလို႔ ေျဖေနက်အတိုင္း ေျဖမွာပါ။ မေလးရွားမွာ ေနတာၾကာလာေတာ့ ဒီမွာပဲ အေျခခ်ေတာ့မလားလို႔ အေပါင္းအသင္းေတြက ေမးလာတိုင္း ကၽြန္မ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းေလ့ရွိပါတယ္။ လက္ရွိ အေနအထားမွာ အဆင္ေျပေနေပမဲ့ ဒီေျမမွာ ကၽြန္မက ဧည့္သည္။ ဧည့္သည္ဆိုတာ အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္ရမယ္။

မေလးရွားမွာ ဆားဘားျပည္နယ္က ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ျပည္နယ္ တခုျဖစ္ပါတယ္။  ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ တကၠသိုလ္ဆိုေသာ ဆာဘားမေလးရွားတကၠသိုလ္က သူနာျပဳဌာနမွာ သင္ၾကားေရး ဆရာအျဖစ္ ကၽြန္မ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီနိဳင္ငံပါလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ေနတဲ့ မေလးရွားနိဳင္ငံရဲ႕က ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ တဖက္ေစာင္းတဲ့ သာသာထိုးထိုး ဒီမိုကေရစီလို႔ ဆိုနိဳင္ပါတယ္။ ေရခံေျမခံေကာင္းတဲ့ မေလးရွားနိဳင္ငံဟာ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက အုပ္ခ်ဳပ္မွဳေကာင္းရင္ ဖြံ႔ျဖိဳးတဲ့နိဳင္ငံ တခုုျဖစ္နိဳင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အာဏာရွင္ဆန္မွဳနဲ႔ အဂတိလိုက္စားမွဳေတြ ပိုဆိုးလာျပီမို႔ စိုးရိမ္ရတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္ေနပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က အဘေတြရဲ႕ စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ဒီမိုကေရစီထက္ေတာ့ သာပါေသးတယ္။ သူ႔တိုင္းျပည္မွာ အထင္ကရ တကၠသိုလ္ေတြ ရွိတယ္။ အရည္အခ်င္း မွီသူတိုင္း တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္တက္ဖို႔ အေထာက္အပံ့ေတြ ရတယ္။ ဘြဲ႔ရတေယာက္ရဲ႕ အနိမ့္ဆံုးလစာ ရင္းဂစ္ ၂၀၀၀ (ျမန္မာေငြ ၆သိန္းက်ပ္)၊ အလုပ္သမား တေယာက္ရဲ႕ အနိမ့္ဆံုးလစာ ရင္းဂစ္ ၉၀၀ (ျမန္မာေငြ ၂သိန္း ၇ ေသာင္း၊ တေန႔၀င္ေငြ ၉၀၀၀ က်ပ္)ပါ။ 

တကၠသိုလ္ေတြမွာ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ (Academic Freedom) အျပည့္အ၀ မရွိေပမဲ့ လိုအပ္တဲ့ အေျခခံ အေဆာက္အအံုနဲ႔ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မွဳေတြ အျပည့္အ၀ ေပးနိဳင္တာကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးစရာ ေကာင္းပါတယ္။ အစိုးရတကၠသိုလ္ေတြမွာ သူနာျပဳနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းသားေတြကို အစိုးရက ပညာသင္ဆုေပးထားတယ္။ တကၠသိုလ္ကိုေပးရမဲ့ ေက်ာင္း၀င္ေၾကး၊ အေဆာင္ေၾကးကို အစိုးရကေပးပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လစဥ္အသံုးစရိတ္ သီးသန္႔ ေပးပါတယ္။ မိဘေတြ ဘာမွကုန္က် စရာမလိုဘူး။ သင္ၾကားေရးဆရာေတြနဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြကို လံုေလာက္တဲ့ လစာေပးထားျပီး၊ ရာထူးအလိုက္ အက်ိဳးခံစားခြင့္ေတြ ေပးထားပါတယ္။ အက်ိဳးခံစားခြင့္နဲ႔အတူ တာ၀န္ယူမွဳ တာ၀န္ခံမွဳေတြလည္း ရွိရပါတယ္။ တခါတေလ အလုပ္ကို အိမ္ျပန္ယူသြားျပီး၊ အိမ္စာလုပ္သလို အခ်ိန္ပိုေပး ရတာေတြ ရွိပါတယ္။ အက်ိဳးခံစားခြင့္ကို ပိုပိုသာသာယူျပီး၊ အလုပ္ကို ေပါ့ေပါ့ေလးလုပ္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တာ၀န္သိတတ္မွဳနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမွဳမွာ အားနည္းမွဳေတြေၾကာင့္ လက္ရွိမေလးရွားနိဳင္ငံရဲ႕ ပညာေရး စီးပြားေရး အေျခအေန သိသိသာသာ ဆုတ္ယုတ္ေန ပါတယ္။

တကၠသို္လ္ဆိုတာ သုေတသနေတြ ရွင္သန္ရမဲ့ေနရာျဖစ္လို႔ သင္ၾကားေရးဆရာမ်ားကို မျဖစ္မေန သုေတသနလုပ္ဖို႔ တြန္းအားေပးပါတယ္။ လံုေလာက္တဲ့ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မွဳေပးျပီး တြန္းအားေပးတာပါ။ သုေတသန တခုအတြက္ အနည္းဆံုး ရင္းဂစ္ ၁ေသာင္း (ျမန္မာေငြ သိန္းသံုးဆယ္၀န္းက်င္) ခ်ေပးပါတယ္။ သုေတသန ပေရာဂ်က္ၾကီးရင္ ရင္းဂစ္ ၃ေသာင္းကေန ၁သိန္းေက်ာ္ထိ ေပးပါတယ္။ သုေတသန ေတြ႔ရွိခ်က္ေတြကို ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေရးသားေဖာ္ျပနိဳင္မွ ရာထူးတိုးေပးတာမ်ိဳး၊ အသစ္ခန္႔တဲ့ သင္ၾကားေရးဆရာေတြကို အတည္ျပဳခန္႔အပ္တဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္။ သင္ၾကားေရး ဆရာေတြရဲ႕ စဥ္ဆက္မျပတ္ ပညာေရးအတြက္ ျပည္တြင္းျပည္ပ စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြ၊ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ညီလာခံေတြတက္ဖို႔ ကုန္က်စရိတ္ေတြ အားလံုးကို တကၠသိုလ္က ကုန္က်ခံပါတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္း ဘတ္ဂ်က္လိုေငြျပေနလို႔ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ ရွိလာပါတယ္။ ပညာတတ္ေတြကို လူမွန္ေနရာမွန္ထားျပီး၊ ပညာတတ္ေတြရဲ႕ စြမ္းရည္ကို အျပည့္အ၀ အသံုးခ်ပါတယ္။ သက္ျပည့္ပင္စင္ ရသြားတဲ့ ကထိက၊ ပါေမာကၡေတြကို စာခ်ဳပ္နဲ႔ အလုပ္ျပန္ခန္႔ပါတယ္။ 

ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ သင္ရိုးညႊမ္းတမ္းေတြကို ေလးႏွစ္တၾကိမ္ေလာက္ ျပန္လည္သံုးသပ္ ျပင္ဆင္ေလ့ရွိပါတယ္။ သင္ခန္းစာ တခုခ်င္းစီကို သင္ၾကားမဲ့ ဆရာက ကိုယ္တိုင္ျပင္ဆင္ရတယ္။ ျပဌာန္းစာအုပ္ေတြ မထားေတာ့ဘူး။ ရည္ညႊန္းစာအုပ္ေတြကို ရွာၾကည့္ျပီး သင္ခန္းေတြကို ပါ၀ါပိြဳင့္နဲ႔ ျပင္ရပါတယ္။ စာေမးပြဲ ေမးခြန္းကို သင္တဲ့ဆရာကပဲ ေပးရတယ္။ စာေမးပြဲရက္နီးရင္ ဆရာေတြအားလံုး စုေ၀းျပီး ေမးခြန္းတပုဒ္ခ်င္းစီကို အေသးစိတ္စစ္ေဆး ျပင္ဆင္ၾက ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ဆရာေတြ က်ဴရွင္ေပးတယ္ ဆိုတာမရွိသလို၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ က်ဴရွင္တက္ရ တယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ စာတကယ္ ၾကိဳးစားရင္ စာေမးပြဲေအာင္တယ္၊ အမွတ္ ေကာင္းေကာင္း ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ စာက်က္တယ္ ဆိုတာလည္းမရွိဘူး။ ဖတ္တယ္၊ မွတ္တယ္၊ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ စာေဆြးေႏြး ၾကပါတယ္။ စာမၾကိဳးစားပဲ ေပါ့ေပါ့ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလဲ ရွိပါတယ္။ အိုင္ဖုန္းနဲ႔ လက္(ပ)ေတာ့ကို ေက်ာင္းသားတိုင္း သံုးနိဳင္ၾကေတာ့ သူတို႔သိခ်င္တာကို အင္တာနက္မွာ အလြယ္တကူ ရွာနိဳင္ပါတယ္။ အတန္းထဲမွာ စာေမးရင္ ေက်းဇူးရွင္ေတြက ဂူးဂဲလ္မွာ ရွာျပီးျပန္ေျဖ ၾကပါတယ္။ 

လန္းဆန္းတက္ၾကြတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြနဲ႔ ေနရတာ ေပ်ာ္စရာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ပညာမွ်ေ၀ျခင္းနဲ႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ ပညာဆည္းပူးေလ့လာျခင္းကို ကၽြန္မ ေမြ႔ေလ်ာ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက သူနာျပဳ ေက်ာင္းသူေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ေပမဲ့ အစိုးရ၀န္ထမ္းလုပ္သက္ ေလးႏွစ္ေက်ာ္အထိပဲ ေတာင့္ခံနိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ နိဳင္ငံျခားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အလုပ္သြားမလုပ္ဘူး၊ ပညာေတာ္သင္ပဲသြားမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးနဲ႔ ေလထဲမွာတိုက္အိမ္ ေဆာက္ခဲ့ဖူးတာကို  ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ ရယ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေလထဲက တိုက္အိမ္ကေလး ေလထဲမွာ က်န္ခဲ့ျပီး၊ ကၽြန္မက မေလးရွားမွာ ေသာင္တင္ေနတာ ႏွစ္ေတြၾကာလွျပီ။ ေပ်ာ္လို႔ေနေနတာ မဟုတ္ေပမဲ့ ေရႊျပည္ေတာ္ကို ေမွ်ာ္ေလတိုင္း ေ၀းေနတုန္းမို႔ ေတာ္ရာမွာေန၊ အေတြ႔အၾကံဳ ဗဟုသုတေတြ စုေဆာင္းရင္း သူ႔ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနပါတယ္။

မေလးရွားမွာ ကၽြန္မ တကိုယ္ရည္တကာရ ေနထိုင္သြားလာေနတာ က်င့္သားရ သလိုေတာ့ရွိပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိပ္ထင္ထားခဲ့တာ။ တေယာက္ထဲလည္း ေနနိဳင္တယ္။ တျခမ္းထဲလည္း ေနတတ္တယ္လို႔ မာန္တက္ခဲ့တာကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ တေယာက္ထဲေနရတာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူးဆိုတာ လက္ေတြ႔သိလာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေဘးအႏၱရာယ္ လံုျခံဳမွဳမရွိတဲ့ မေလးရွားလို တိုင္းျပည္မ်ိဴးမွာ တေယာက္ထဲ ေနရတာ ေတာ္ရံုသတၱိနဲ႔ မရပါဘူး။ တခါတေလ သတၱိေတြ အရည္ေပ်ာ္ အေငြ႔ပ်ံသြားလို႔ ေၾကာက္စိတ္၊ ၀မ္းနည္း အားငယ္စိတ္ ၀င္လာပါတယ္။ တေယာက္ထဲေနျပီး ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ သဟဇာတ မျဖစ္တဲ့အခါ၊ ကို္ယ့္ကိိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ျပီး တရားလည္းက်မိ ပါတယ္။ 

ကၽြန္မလိုပဲ ျမန္မာျပည္ အျပင္ဘက္ေရာက္ေနသူေတြ အမ်ားစု  ျဖစ္နိဳင္ရင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္ေျမမွာပဲ ေပ်ာ္ခ်င္သူ ေတြပါ။ ျမန္မာျပည္ကို မခင္တြယ္တတ္တဲ့ လူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ကိုယ့္ေျမ မသာယာေတာ့ သူ႔ေျမမွာ သူ႔ဆန္စား ရဲရေနရတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ေမလတုန္းက ရိုဟင္ဂ်ာအေရး လွဳပ္ရွားသူေတြ ကြာလာလမ္ပူ ျမန္မာသံရံုးမွာ ဆႏၵျပၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္က ရိုဟင္ဂ်ာဆိုသူေတြကို နိဳင္ငံသားအခြင့္အေရး မေပးရင္ ျမန္မာေတြကို မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ မေပးေရး၊ မေလးရွားအစိုးရအေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္ကို စီးပြားဖက္ မဆက္ဆံေရးအတြက္ ကန္ပိန္းေတြ လုပ္သြားမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ မေလးရွားမွာ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္အမ်ားစု တရုတ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မေလးရွား တရုတ္ေတြ ခိုင္းေကာင္းတဲ့ ျမန္မာေတြကို လိုအပ္ေနဆဲပါ။ ကြာလာလမ္ပူက တရုတ္နဲ႔ ကိုရီးယား စားေသာက္ဆိုင္တိုင္းမွာ ျမန္မာစားပြဲထိုးေတြ ရွိပါတယ္။ မေလးရွားမွာ စီးပြားေရးလာလုပ္တဲ့ ကိုရီးယားေတြ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ ေနၾကပါတယ္။ သူမ်ားတိုင္းျပည္က ဘြဲ႔ရေတြ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္က ဘြဲ႔ရအခ်ိဳ႕ မေလးရွားက စားေသာက္ဆိုင္မွာ စားပြဲထိုး ပန္းကန္ေဆးေနၾကတယ္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ သာယာရင္ ဘယ္သူမွ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ေအာက္က်ေနာက္က် အလုပ္ေတြကို သြားလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ 

ျမန္မာေတြ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ အလုပ္သြားလုပ္စရာမလိုတဲ့ ေန႔ရက္ေတြ ရွိလာနိဳင္မလား ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေသခ်ာ။ သဘာ၀အရင္းအျမစ္နဲ႔ လူသားအရင္းအျမစ္ကို စနစ္တက် အသံုးခ်တတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေနရာမရသေရြ႕ ျမန္မာေတြရဲ႕ဘ၀က လံုးပါးပါးေနမွာပါ။ ကၽြန္မလည္း လံုးပါး မပါးေသးခင္ ေရႊပင္လယ္ၾကီး ကာဆီးထားတဲ့ျမိဳ႕မွာ ခိုနားတဲ့အခိုက္ အလုပ္တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ လုပ္ေပးရင္း၊ တခါတရံ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကို ေမ့ထားလိုက္ပါတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း ပင္လယ္ၾကီးကိုေက်ာ္ျပီး၊ အမိေျမကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိပါတယ္။ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိတိုင္းလည္း ရင္ေမာရပါတယ္။ ပင္လယ္ေရျပင္ကို ေငးေမာၾကည့္မိတဲ့ အခိုက္မွာေတာ့ တခဏတာ အေမာေျပသြား ပါတယ္။ ပင္လယ္ၾကီးကေပးတဲ့ သဘာ၀အားေဆးကို မွီ၀ဲရင္း ဆာဘားေရာက္ ဘ၀စာမ်က္ႏွာ အခ်ိဳ႕ကို ဒီစာေရးျပီး မွတ္တမ္းတင္လိုက္ ပါတယ္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

စံပယ္ျဖဴ