တာ၀န္ကိုယ္စီ သိၾကရင္ျဖင့္

လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ. ဆန္စပါးကုန္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းကို အဓိကလုပ္ကိုင္ၾကတဲ့ကၽြန္မတို.ဧရာ၀တီတိုင္းမွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးမန္ေနဂ်ာမ်ား၊ ဆန္ကုန္သယ္ပဲကုန္သယ္မ်ားခ်မ္းသာၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမစ္ႀကီးျမစ္ငယ္အသြယ္စီးဆင္းလို႕ လယ္ယာေျမေပါတဲ့ကၽြန္မတို႕ေဒသက အေျခခံလူတန္းစားေတြရဲ့ ပညာေရး၊က်န္းမာေရးနဲ႕ လူမွဳေရးစီးပြါးေရးအေျခအေနေတြကေတာ့ တေန႕တျခားဆုတ္ယုတ္လို႔သာလာပါ တယ္။

က်ံဳေပ်ာ္ၿမိဳ.အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ကၽြန္မကိုးတန္းတက္ေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးမန္ေနဂ်ာ သမီးသက္နဲ. ေဘးခ်င္းယွဥ္ထိုင္ရတာေၾကာင့္ အထိုက္အေလ်ာက္ခင္မင္ရင္းႏွီးပါတယ္။ စာၾကိဳးစားတဲ့သက္ဟာ တခါတေလကၽြန္မ ဆီကိုစာလာေမးပါတယ္။ သူတို.အိမ္ယာကေန ကၽြန္မတည္းေနတဲ့အိမ္ကိုငါးမိနစ္ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္လာရင္ေရာက္ေပမဲ့ သူမက ကားနဲ.ပဲ လာပါတယ္။ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ သက္အေဖကအျခားၿမိဳ.ကိုေျပာင္းရတာေၾကာင့္ သက္ကသူတို.အေျခခ်ထားတဲ့ဟသၤာတမွာေက်ာင္းျပန္ တက္ပါတယ္။ ဟိတ္ဟန္ မလုပ္တတ္တဲ့ေတာသူကၽြန္မနဲ. အရာရွိသမီးသက္နဲ.ဟာ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြမဟုတ္ခဲ့တာေၾကာင့္ တေယာက္နဲ.တေယာက္ အဆက္အသြယ္မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။

ကၽြန္မေက်ာင္းၿပီးလို. ဟသၤာတသူနာျပဳသင္တန္းေက်ာင္းမွာ ဒုနည္းျပအျဖစ္ တာ၀န္က်ေတာ့သက္နဲ.ျပန္ဆံုျဖစ္ပါတယ္။ ခင္တတ္တဲ့ သက္ဟာၿမိဳ.ခံျဖစ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္မကိုရင္းႏွီးေဖာ္ေရြစြာဆက္ဆံပါတယ္။ သူတို.အိမ္ကိုလည္းကၽြန္မအလယ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မေရာက္ခဲ့တဲ့ သက္တို.အိမ္ဟာခမ္းနားထည္၀ါလွပါတယ္။ တခ်ိဳ.ကေတာ့ ပုလဲအိမ္လို.တင္စားၾကပါတယ္။ ပုလဲဆိုတာသီးႏွံအထြက္ တိုးေအာင္သံုးတဲ့ ဓါတ္ေျမၾသဇာကိုဆိုလိုတာပါ။

စိုက္ပ်ိဳးေရးမန္ေနဂ်ာေတြဟာ လယ္သမားမ်ားကိုသက္သာေခ်ာင္ခ်ိစြာ ေရာင္းခ်ေပးရမဲ့ ပုလဲေတြကို အျပင္မွာေရာင္းစားၿပီး ႀကီးပြါးေန ၾကတာပါ။ တကယ္လယ္ယာစိုက္တဲ့ အေဖအပါအ၀င္လယ္သမားေတြကေတာ့ ကၽြန္မ နားလည္သိတတ္တဲ့အရြယ္ကတည္းက မြဲေန ၾကပါတယ္။ အစိုးရထုတ္ေခ်းေပးတဲ့ ဘဏ္ေငြကမေလာက္ငွ။ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ. ၀ယ္ရမဲ့ဓာတ္ေျမၾသဇာက ဟန္ျပအျဖစ္ တစ္အိတ္စႏွစ္အိတ္စကေလးပဲရ။ အျပင္မွာေစ်းႀကီးနဲ.၀ယ္မသံုးနိဳင္ေတာ့ စပါးအထြက္ႏွဳန္း ကေလ်ာ့။ ဒါ့အျပင္ႏွစ္စဥ္ အစိုးရကို တာ၀န္ေက်စပါးေရာင္းေပးရပါတယ္။ အစိုးရကိုေရာင္းေပးရတဲ့ေစ်းကအျပင္ေစ်းထက္ ထက္၀က္မက နည္းပါတယ္။ ေရးႀကီးတဲ့ႏွစ္ေတြ ရာသီဥတုေဖါက္ျပန္လို.စပါးထြက္ႏွဳန္းေလ်ာ့တဲ့ႏွစ္ေတြမွာလည္း တာ၀န္ေက်စပါးကိုမျဖစ္မေနေရာင္းေပးရပါတယ္။ စပါးကလည္းမထြက္၊  တာ၀န္မေက်ရင္ေထာင္က်မွာစိုးလို. အျပင္ေပါက္ေစ်းနဲ.စပါးကို၀ယ္ၿပီး အစိုးရေစ်းနဲ.ျပန္ေရာင္းေပး ရတဲ့ မိေအးသံုးခါျပန္နာ တဲ့အျဖစ္ ေတြဟာ ကၽြန္မအသိဥာဏ္ထဲမွာစြဲေနပါတယ္။

ဒီလိုအျဖစ္သနစ္နဲ. ရုန္းကန္ေနၾကရတဲ့လယ္သမားေတြမွာ အခ်ိန္တန္လို.လယ္သိမ္းရင္ ၀မ္းစာစပါးေတာင္မက်န္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ရာသီဥတုမွ်တလို.အနည္းငယ္ပိုလွ်ံတဲ့အခါမ်ိဳးမွာလည္း ေငြလိုတဲ့ဆင္းရဲသားလယ္သမားမ်ားဟာ ေစ်းကစားတဲ့ကုန္သယ္ေတြေခၚတဲ. ေစ်းနဲ.ပဲေရာင္းရရွာပါတယ္။ ကုန္သယ္ေတြလက္ထဲစပါးေတြေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဆန္စပါးေစ်းအဆမတန္တက္ေတာ့တာပါပဲ။ ေခ်ာင္လည္  တဲ့လယ္သမားေတြကေတာ့ တက္ေစ်းေစာင့္ၿပီးေရာင္းၾကပါတယ္။ ၾကပ္တည္းတဲ့လယ္သမားမ်ားကေတာ့စားစရာစပါး လည္းမက်န္၊ လယ္စရိတ္လည္းမရွိေတာ့ ေနာက္တႏွစ္လယ္လုပ္ဖို. သူေဌးေတြဆီမွာ ေငြတိုးေခ်းယူရေတာ့တယ္။ တစ္သိန္းေခ်းတဲ့ေငြ ေနာက္နွစ္ျပန္ဆပ္ေတာ့ ႏွစ္သိန္းျဖစ္။ အေက်မဆပ္နိဳင္ရင္အတိုးသပ္၊ အတိုးမသပ္နိဳင္ ရင္ေတာ့ေမာင္းျပန္စနစ္နဲ. ႏွစ္သိန္းေငြကိုအတိုး ျပန္မွတ္ေတာ့ေနာက္နွစ္ေလးသိန္းျဖစ္သြားပါေရာ။ ဒီလိုနဲ.နွစ္အနည္းငယ္ၾကာလာေတာ့  အတိုးေပၚအတက္ေပါက္ၿပီး၊ အေၾကြးကိုလယ္နဲ.    ထိုးဆပ္လိုက္ၾကတယ္။

အေၾကြးယူနည္းေနာက္တမ်ိဳးကေတာ့ စပါးေပးစနစ္။ လယ္စိုက္စရိတ္လိုေတာ့ စပါးေပါက္ေစ်းထက္ သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္ေလၽွာ့ၿပီးေငြၾကိဳ ယူျခင္းပါ။ ဥပမာ စပါးတင္းတစ္ရာကိုက်ပ္သံုးသိန္းေပါက္ခ်ိန္မွာ ေငြတစ္သိန္းႀကိဳတင္ယူၿပီး စပါးေပၚခ်ိန္မွာ တင္းတစ္ရာေပးေခ်ရပါတယ္။ အခ်ိန္တန္လယ္သိမ္းေတာ့ စပါးေပးအေၾကြးေခ်ရတာနဲ. တာ၀န္ေက်စပါးေရာင္းခ်ေပးရတာနဲ.မို. စားစရာမက်န္ျဖစ္ရျပန္တယ္။ စပါးအ ေၾကြးေက်ေအာင္မဆပ္နိဳင္ရင္ေတာ့ တင္းတိုးေမာင္းျပန္စနစ္နဲ.ေနာက္ႏွစ္ တင္းႏွစ္ရာဆပ္ရပါေလေရာ။ သက္ညွာတဲ့အေၾကြးရွင္ဆိုရင္ ေတာ့ ခြဲတိုးစနစ္နဲ.(တစ္တင္းကိုတင္းတစ္၀က္တိုး) ေနာက္ႏွစ္ကိုစပါးတင္း တစ္ရာ့ငါးဆယ္ျပန္ဆပ္ေစပါတယ္။ ထိုနည္းလည္းေကာင္း ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ အေၾကြးလည္ပင္းျမဳပ္ၿပီးလယ္ထိုးအပ္လိုက္ရတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ.ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြသာလယ္ယာရွင္ေတြျဖစ္လာၿပီး၊ ဆင္းရဲသားလယ္သမားေတြမွာ လယ္ယာမဲ့ကပ္ပါးအလုပ္သမားဘ၀ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ခုဆိုရင္ကၽြန္မတို.ရြာမွာလယ္လုပ္စားတဲ့လူ အေရအတြက္နည္းၿပီး၊ လယ္ယာရွင္သူေဌးေတြမွာေတာ့ လယ္ဧကေပါင္းမ်ားစြာပိုင္ဆိုင္ထားၾကပါတယ္။

ေနာက္ဆက္တြဲအက်ိဳးဆက္ကေတာ့ လယ္ပဲလုပ္တတ္ၿပီး၊ လယ္ယာမဲ့ျဖစ္သြားတဲ့ေတာင္သူေတြဟာ သားသမီးေတြကိုအသက္ေမြး၀မ္း ေက်ာင္းမွဳမွာ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပျဖစ္ေအာင္မစြမ္းေဆာင္နိဳင္ၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕လည္းရရာအလုပ္လုပ္ၾကၿပီး၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ႏွစ္လံုးထီခ်ဲထီနဲ႕ ႏွစ္ပါးသြားေနၾကတာ ကၽြန္မတို႕ရြာမွာလက္ေၾကာတင္းတဲ့ေယာက်္ားေတြရွားသြားပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕လည္းမေလးရွားကိုလာၿပီးအလုပ္လုပ္ၾက တာအဆင္ေျပတဲ့သူရွိသလို အဆင္မေျပသူေတြ၊ေလလြင့္သြားၾကသူေတြကေတာ့ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးစံုနဲ႕စခန္းသြားေနၾကေလရဲ႕။ ရြာမွာက်န္ ေနခဲ့တဲ့လူအမ်ားစုကေတာ့အေသာက္အစားေလာင္းကစားေတြနဲ႕ေမြ႕ေလ်ာ္ေနၾကပါတယ္။

ဘာသာေရးအေျခခံအားနည္းၿပီး စာေပဗဟု သုတေလ့လာမွဳမရွိတဲ့ ကၽြန္မတို႕နယ္ကရြာသူရြာသားမ်ား ကိုယ္က်င္.သီလေတြေဖါက္ျပန္ ပ်က္စီးေနတဲ့အျဖစ္ေတြဟာ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ စရာပါ။ ကၽြန္မၾကားဖူးနား၀ရွိတဲ့ ေရွးေခတ္ကရပ္မိရပ္ဖေတြလို စံနမူနာေကာင္းအျဖစ္ေနျပၿပီး ရြာအေပၚၾသဇာေညာင္းနိဳင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ မရွိေတာ့သေလာက္ျဖစ္ေနတာမို႕ အထိန္းအကြပ္မဲ့ေနပါတယ္။ ရံပံုေငြလိုတဲ့အခါရြာသူႀကီးမ်ား ကဖဲ၀ိုင္းေထာင္ျပီး ဒိုင္ေၾကးေကာက္ခံတဲ့နည္းနဲ႕ေျဖရွင္းေနၾကပါတယ္။ အာ၀ါေဒး(အဓိပၸါယ္ေတာ့ကၽြန္မလည္းမသိပါ) လို႕ေခၚတဲ့ဖဲ၀ိုင္း တခါၿပီးသြားရင္ ရြာကလူအခ်ိဳ.အိမ္မွာရွိသမွ်ပစၥည္းေျပာင္၊ အေၾကြးေတြကထူၿပီးဆင္းရဲတြင္းပိုနက္လာပါေတာ့တယ္။ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ အားနည္းတဲ့အိမ္ရွင္မေတြ ငါးပိရည္ေတာင္အလ်င္မွီေအာင္မစားရေပမဲ့ ႏွစ္လံုးထီကိုအေၾကြးတင္ခံၿပီးေန႕စဥ္မျပတ္ထိုးေနၾကပါတယ္။ ဟင္းေကာင္းမစားရတဲ့ကၽြန္မရြာသားေတြ အရက္ကိုေန႕စဥ္အာဟာရအျဖစ္မွီ၀ဲေနၾကပါတယ္။

ဒီလိုလူမွဳပတ္၀န္းက်င္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြမွာလည္း ပညာေရးနဲ႕စာရိတၱေရးရာ နိမ့္က်လာခဲ့ပါၿပီ။ ရြာကကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႕ စိုက္ပ်ိဳးေရးအရာရွိမ်ား ကုန္သယ္ႀကီးမ်ားရဲ့သားသမီးေတြရဲ့ ဘ၀အေျခအေနဟာကြာျခားလြန္းပါတယ္။ သက္တို႕ေမာင္ႏွမေတြဆို ပညာေရာေငြေၾကးပါျပည့္စံုၿပီး လူတန္းေစ့ေနနိဳင္ၾကပါတယ္။ ဆန္စပါးေစ်းကိုလိုသလိုခ်ယ္လွယ္ၿပီးေစ်းကစားနိုင္တဲ့ ဆန္ကုန္သယ္ပဲကုန္ သယ္ၾကီးမ်ားရဲ႕သားသမီးေတြကေတာ့ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ အဆင့္ျမင့္ပညာေတြသင္ၾကားၿပီး အလုပ္အကိုင္စီးပြါးေရး အခြင့္အလမ္း ေကာင္းေတြရတာေၾကာင့္ ႀကီးပြါးတိုးတက္ေနၾကတာ အားက်စရာေကာင္းလွပါတယ္။ ႀကီးပြါးတိုးတက္ၿပီးတာ၀န္သိတဲ့သူအခ်ိဳ႕ကေတာ့ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာအတြက္အက်ိဳးျပဴၾကေပမဲ့ အမ်ားစုကေတာ့ကိုယ္က်ိဳးနဲ႕ မိသားစုအက်ိဳးေလာက္ပဲစဥ္းစားၾကပါတယ္။

မိမိတို႕ရဲ႕အတၱနဲ႕ ကိုယ္ကိ်ဳးစီးပြါးအတြက္ အားနည္းတဲ့လူအမ်ားစုအေပၚတာ၀န္မဲ့စြာ လ်စ္လ်ဴရွဳထားတဲ့ေခတ္စနစ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ ရမလား။ ကိုယ္ပိုင္စြမ္းရည္နိမ့္က်တဲ့ေတာေနလူတန္းစားေတြ စား၀တ္ေနေရးေခ်ာင္လည္စြာရွင္သန္ခြင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္စြန္႕လႊတ္ ထားရေတာ့မလား။ အစစအရာရာမွာနိမ့္က်ေနတဲ့အေျခအေနကို ဘယ္လိုျပန္ျမွင့္တင္ရမလဲလို႕စဥ္းစားလိုက္တိုင္း နိဳင္ငံေရးစီးပြါးေရး အျမင္အားနည္းတဲ့ကၽြန္မအတြက္ လက္ေတြ႕က်တဲ့အေျဖမရခဲ့ပါဘူး။ အက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းတစံုတရာေတာင္မေဆာင္ရြက္ေပးနိဳင္တဲ့ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မပဲျပန္အျပစ္တင္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ဘြဲ႕တစ္ခုကိုမနည္းရေအာင္ယူခဲ့ရၿပီး အခက္အခဲအၾကပ္အတည္းေတြၾကား မွာမယိုင္လဲေအာင္ႀကိဳးစားရပ္တည္ေနရတဲ့ ကၽြန္မအေနနဲ႕စြမ္းေဆာင္ရွင္မျဖစ္နိဳင္တာကို ကိုယ့္ဖာသာပဲျပန္ၿပီးခြင့္လႊတ္ရ ျပန္တယ္။

ေတာမွာေမြးေတာမွာႀကီးျပင္းခဲ့ၿပီး လယ္သမားသားသမီးျဖစ္တဲ့ကၽြန္မအေနနဲ႕ ေတာေနလူတန္းစားအေပၚတာ၀န္မကင္းသူလို႕ခံစားရတာ ေၾကာင့္ ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားသံုးသပ္ရင္း အသိတစ္ခုေတာ့ရလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရပ္ရြာကိုယ့္တိုင္းျပည္ေကာင္းစားေရး အတြက္ ကၽြန္မတို႕ ကိုယ္တိုင္မွာပဲတာ၀န္အရွိဆံုးျဖစ္တာမို႕ လူတိုင္းကိုယ္စီတာ၀န္သိၾကရမယ္ဆိုတာပါ။ လူတစ္ဦးတိုင္းတစ္ေယာက္စီတိုင္းဟာ တာ၀န္သိတတ္စြာနဲ႕ မိမိတို႕လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားနဲ႕မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လက္တြဲေခၚျပဳျပင္ေဖးမၾကဖို႕လို ပါတယ္။ တကယ္လုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့သူေတြကိုလည္း ေလးစားမိပါတယ္။

မေလးရွားနဲ႕အျခားနိုင္ငံေတြကိုေရာက္ေနၾကတဲ့ ေတာသူေတာင္သားေမာင္ညီမမ်ားအားလံုး မိမိကိုယ္ကိုေကာင္းစြာေဆာက္တည္ၾကၿပီး၊ အခ်ိန္တန္လို႕အိမ္ျပန္ၾကတဲ့အခါ ရပ္က်ိဳးရြာကိ်ဳးကိုနိဳင္သေလာက္ေဆာင္ရြက္ၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ေတာရြာလူေနမွဳစနစ္ေတြတိုးတက္လာ မယ္လို႕ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ

(စံပါယ္ျဖဴ)

အျပင္စီးမဂၢဇင္း၊ အမွတ္(၆)၊ ဇြန္လ ၂၀၁၁