ဂရုဏာဆိုတာ
တစံုတဦး ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္တဲ့အခါ စိတ္ႏွလံုးတုန္လွဳပ္ျခင္း၊ စာနာသနားျခင္းလို႔ ဆိုပါတယ္။
ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနသူကို ကူညီေဖးမျခင္းဟာ ဂရုဏာလုပ္ငန္းကို ကာယကံေျမာက္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းပဲ
ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆးရံုေတြမွာ ေစတနာအျပည့္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြဟာ ဂရုဏာလုပ္ငန္းကို
ကာယကံေျမာက္ လုပ္ေဆာင္ေနသူေတြမို႔ ရင္နဲ႔အမွ် ဂရုဏာ ျဖစ္စရာေတြကို မ်ားစြာၾကံဳေတြ႔
ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ လုပ္သက္တေလွ်ာက္မွာ ၾကံဳခဲ့တာေတြ အမ်ားၾကီထဲက မေလးရွားမွာဆံုခဲ့တဲ့
ျမန္မာလူနာ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သတိတရ ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္မ ကြာလာလမ္ပူက တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္တုန္းက သူနာျပဳေက်ာင္းသူေတြနဲ႔အတူ ေဆးရံုကို ရံဖန္ရံခါ လိုက္ရပါတယ္။
ပူထရာဂ်ာယာေဆးရံု (Putrajaya Hospital)နဲ႔ ဆာဒန္းေဆးရံု (Hospital Serdang)ကို ကၽြန္မသြားခဲ့ပါတယ္။
ပူထရာဂ်ာယာေဆးရံုက မေလးရွားနိဳင္ငံရဲ႕ ပထမတန္းစား ေဆးရံုျဖစ္လို႔ မေလးရွားနိဳင္ငံသား
လူနာေတြကို အမ်ားဆံုးေတြ႔ရပါတယ္။ ဆာဒန္းေဆးရံုကို သြားရင္ေတာ့ ျမန္မာလူနာေတြကို မၾကာခဏေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။
ခြဲစိပ္ကုသေဆာင္မွာ ေက်ာ့ဆိုတဲ့မိန္းကေလး တေယာက္ကို ဆံုရဖူးပါတယ္။ ဧည့္ခ်ိန္မဟုတ္ရင္
သူ႔ခင္မ်ာတေယာက္ထဲ။ ဘာသာစကားမတတ္ေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြကို ေျပာခ်င္တာမေျပာတတ္နဲ႔မို႔
ေတာ္ေတာ္ အားငယ္ေနရွာတယ္။ ကၽြန္မ ေဆးရံုသြားတဲ့ေန႔နဲ႔ၾကံဳရင္ လိုအပ္တာေမးေပး၊ စကားျပန္လုပ္ေပး
တာေလာက္ေတာ့ ကူညီေပးခဲ့ပါတယ္။ တခါတေလ ဗမာစကား ေကာင္းေကာင္း မေျပာတတ္တဲ့ ခ်င္းလူနာေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္
ကၽြန္မ ဘာသာျပန္လုပ္ေပးရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး အခက္ေတြ႔ပါတယ္။ မေလးရွားမွာ အေနၾကာတဲ့ ဗမာလူနာေတြဆိုရင္
အဂၤလိပ္လို မေျပာတတ္ေပမဲ့ မေလးစကား ေျပာတတ္ေတာ့ အဆင္ေျပၾကပါတယ္။
အရိုးကုသေဆာင္မွာဆံုခဲ့တဲ့
ျမန္မာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ကေတာ့ နာက်င္စရာေကာင္းလွ ပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္း လွ်ပ္စစ္ၾကိဳးေခြ
လက္ေမာင္းေပၚျပဳတ္က်လို႔ လက္တစ္ဖက္ျဖတ္ လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မ ေဆးရံုသြားတဲ့ေန႔မွာ ဒဏ္ရာရထားတဲ့လက္ရဲ႕
တံေတာင္ဆစ္ေအာက္ပိုင္းက မည္းျပီးပ်က္စီး ေနပါျပီ။ လွ်ပ္စစ္ၾကိဳးေလာင္တဲ့ဒဏ္ရာက အင္မတန္နာ
ပါတယ္။ နာက်င္တဲ့မွဳကို ၾကိတ္မွိတ္ခံရင္း မွိန္းရွာပါတယ္။
