ျမန္မာျပည္ကို (၅)လတိတိ
ျပန္ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ စိတ္ဘ၀င္မက်စရာ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေပါင္းစုျပီး စာတပုဒ္ ခ်ေရးလိုက္
ပါတယ္။ ဘယ္အရာမဆို အဆင္ေျပသလို လုပ္ေနက်တဲ့အက်င့္၊ နားလည္မွဳနဲ႔ လုပ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ ဓေလ့ေတြ
အရိုးစြဲေနတာ သူ႔ဟာသူေတာ့ အဆင္ေျပေနၾက ပါတယ္။ အရာရာတိုင္းကို စည္းကမ္းတက်၊ စနစ္တက်
ျဖစ္ေစခ်င္သူေတြအတြက္ အဲဒီနားလည္မွဳ ဆိုတဲ့ဟာေတြက စိတ္ဘ၀င္မက် စရာပါ။ အေသးအမႊား ကိစၥေလးေတြလို႔
ထင္ရေပမဲ့ ျပဳျပင္သင့္တာေတြမို႔ ျမင္ေတြ႔ခဲ့သမွ်ကို ျပန္လည္မွ်ေ၀လိုက္ ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္တုန္း
သက္တမ္းကုန္ ေနျပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ သူနာျပဳလိုင္စင္ကို သက္တမ္းတိုးဖို႔ သူနာျပဳ သားဖြားေကာင္စီမွာ
ေဖာင္သြားယူျပီး၊ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ ရဲစခန္းေထာက္ခံစာပါ လိုအပ္တဲ့အတြက္
ရြာျပန္ေတာ့ က်ံဳေပ်ာ္ျမိဳ႕နယ္ ရဲစခန္းမွာ ေထာက္ခံစာ သြားယူပါတယ္။ ရဲစခန္းက လိုတာေတြ
ေမးျပီး ေထာက္ခံစာကို အလြယ္တကူ ေပးလိုက္ပါတယ္။ တေထာင္က်ပ္ ေပးရမယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္မ အလြယ္တကူပဲ
ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေငြတေထာင္က်ပ္ကို ရဲက သူ႔အကႌ်အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ တကယ္ဆို ေငြရေျပစာေလး
ထုတ္ေပးရမယ္။ ေကာက္ယူထားတဲ့ ေငြတေထာင္က်ပ္က တိုင္းျပည္ ဘ႑ာ သို႔မဟုတ္ ဌာနဆိုင္ရာ အသံုးစရိတ္အတြက္
စားရင္၀င္သြားရမယ္ မဟုတ္လား။ ေထာက္ခံစာ တခါထုတ္ေပးရင္ ေငြတေထာင္၊ လူတရာ လာတဲ့အခါ ေငြတသိန္း၊
ဒီေငြေတြ ဌာနအသံုးစရိတ္ မျဖစ္ေတာ့ပဲ ဇီးသီးပန္းကန္ ေမွာက္က်သလို ဟိုလြင့္က် ဒီလြင့္က်။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒီလိုပဲ အဆင္ေျပေနတဲ့ ကိစၥေလးက ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဆင္မေျပပါ။
ဌာနဆိုင္ရာ အသီးသီးမွာ
ဒီလိုအေသးအမႊားကစလို႔ ေငြေၾကးပမာဏ မ်ားစြာအထိ ေလ့လြင့္ေနလို႔ တတိုင္းျပည္လံုး မြဲျပာက်
ေနတာကို သိၾကျပီးသားပါ။ ဇီးသီးထုတ္ ေပါက္က်တဲ့ အျဖစ္ကေလးတခုကိုလည္း ရယ္စရာအျဖစ္ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။
မေလးရွားမွာ သိကၽြမ္းခဲ့တဲ့ ကရင္ေလးတေယာက္ သူ႔ရဲ႕ဆယ္တန္းေအာင္လက္မွတ္နဲ႔ အမွတ္စားရင္ကို
နိဳၾတီျပန္ျပီး ပို႔ေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းလို႔ ကၽြန္မ အက်ိဳးေဆာင္ေပးလိုက္ ပါတယ္။ အမွတ္စာရင္း
မူရင္း မရွိေတာ့လို႔ အာစီတူးက ဇြဲကပင္ေဆာင္မွာ သြားယူေပးရတယ္။ ေငြေလးရာက်ပ္ပဲ ေပးရတယ္။
ခ်က္ခ်င္းထုတ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေငြေလးရာက်တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မက ငါးရာတန္ ေပးလိုက္ပါတယ္။
ေငြေကာက္တဲ့ ၀န္ထမ္းက အေၾကြတရာ မရွိဘူးလို႔ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက ေငြေလးရာက်ပ္ အေၾကြကို
အိတ္ထဲမွာ ရွာျပီးေပးမယ္ လုပ္ေတာ့ ၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးက၊ မဟုတ္ဘူးအမ ကၽြန္မက တရာ မရွိတာလို႔
ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားရာ သေဘာေပါက္ လိုက္ပါတယ္။ အမ္းရမဲ့ ေငြတရာကို
မယူေတာ့နဲ႔လုိ႔ ဆိုလိုတာပါ။ အစိုးရဌာနေတြကို သြားရင္ သူတို႔သေဘာေတြကို ဘာသာျပန္တတ္ဖို႔
လိုပါတယ္။ ေငြတရာ ဘာမွမေျပာပေလာက္ဘူး ဆိုေပမဲ့ ဒါလည္း ေလလြင့္တမ်ိဳးပါ။ ေငြတရာက်ပ္ေတြ
ေပါင္းလိုက္ရင္ ေထာင္၊ေသာင္း၊ သိန္းဂဏန္းေတြ ျဖစ္လာတယ္ မဟုတ္လား။
အဆင္ေျပသလို လုပ္စားေနၾကရတဲ့
ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ ႏွလံုးထီ၊ သံုးလံုးထီေရာဂါဟာ ကင္ဆာလို႔ အျမစ္စြဲ ေနပါတယ္။
ေငြကို လြယ္လြယ္ရခ်င္ေတာ့ ႏွလံုးထီထိုး၊ ဒိုင္ခံၾကတာ လူနည္းစု ခ်မ္းသာသြားၾကျပီး၊ အမ်ားစုကေတာ့
မြဲသြားၾကပါတယ္။ ရွိတာေတြ အကုန္ေျပာင္လို႔ ေၾကြးပတ္လည္ ၀ိုင္းေနေပမဲ့ အျမစ္စြဲေနတဲ့
ေရာဂါက ေပ်ာက္မသြား ပါဘူး။ ၾကားက အျမတ္ထြက္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ျပည္သူ႔ရဲမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။
ခ်ဲဒိုင္ခံတဲ့သူေတြ၊ ေကာ္မရွင္စားတဲ့ သူေတြက အဖမ္းမခံရေအာင္ ရဲေတြကို ဆက္ေၾကးအျမဲေပး
ရပါတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္း ခ်ဲဒိုင္ခံတဲ့လူေတြ နည္းသြားတာေေၾကာင့္ ဆက္ေၾကးရတာ နည္းသြားတယ္။
ကၽြန္မတို႔ရြာမွာ ဆက္ေၾကးလာယူတဲ့ ရဲတေယာက္က တြက္ေျခမကိုက္ေတာ့ဘူးလို႔ ညည္းတယ္ဆိုလို႔
ကၽြန္မ စိတ္ပ်က္မိ ပါတယ္။ ရဲေတြ တြက္ေျခကိုက္ဖို႔ ကၽြန္မတုိ႔ ရြာသားေတြ မြဲေဆးေဖာ္တဲ့ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ရမလို ျဖစ္ေနပါတယ္။
