ကၽြန္မ၏ ေနရပ္ဌာနီသို႔ တေခါက္ျပန္ေရာက္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို
မိုးမခကို ျပန္ျပီးေဖာက္သယ္ ခ်ခ်င္ပါတယ္။ အရင္ေဆာင္းပါးေတြမွာ ကၽြန္မတို႔ ရြာအေၾကာင္း
ေရးဖူးပါတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ျမိဳ႕နယ္က မိုးၾကိဳးပစ္ရြာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာလူမ်ိဳး အမ်ားဆံုးေနထိုင္ျပီး၊
ကရင္အိမ္ေျခ (၅၀)နဲ႔ မြတ္စလင္အိမ္ေျခ(၂၀) ေလာက္ရွိတဲ့ ရြာပါ။ စံျပေက်းရြာလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့
ကၽြန္မတို႔ရြာမွာ (၉၆၉)အဖြဲ႔လည္း ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိေနျပီျဖစ္ပါတယ္။
ရြာမွာ တပတ္ေလာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ေဆြးမ်ိဳးေတြဆီ အိမ္လည္ရတာနဲ႔
မအားလပ္နိဳင္ပါ။ အခါတေလမွ ျပန္တာဆိုေတာ့ ဟိုအိမ္က ထမင္းေခၚေကၽြးလိုက္ ဒီအိမ္က ထမင္းေခၚေကၽြးလိုက္နဲ႔
ဟင္းေကာင္းလည္း စားခဲ့ရပါတယ္။ နိဳ၀င္ဘာလ ေဆာင္းေလေအး၀င္စျဖစ္ျပီး၊ ေဆာင္းရနံ႔ေတြ ရတာကို
သေဘာက်ပါတယ္။ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ မိုးေတြရြာလို႔ စပါးနဲ႔ ပဲေတြ ေလးလြင့္ပ်က္စီးရလို႔ ရြာကလူေတြ
စိတ္ပ်က္စြာ ညည္းညဴၾကပါတယ္။ ရြာသီဥတု ေဖာက္ျပန္ျခင္းနဲ႔ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေတြရဲ႕ ဒဏ္ကို
လွိမ့္ေနေအာင္ ခံၾကရတာ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ။ အခုဆိုရြာေတြမွာ အလုပ္သမားေတြ ရွားသြားလို႔
အလုပ္ေတြ ေနွာင့္ေနွးၾက ပါတယ္။ ရြာက လူေတြ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး၊ ေနျပည္ေတာ္နဲ႔ နယ္စပ္ေတြမွာ
အလုပ္သြားၾကတယ္။ ရြာမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ လူေတြက အလုပ္ၾကမ္းမလုပ္ၾကသူေတြ။ ႏွစ္လံုးထီ၊ သံုးလံုးထီျဖတ္ေရာင္းျပီး
သက္ေတာင့္ သက္သာေနၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘြဲ႕ရစာတတ္သူေတြေပါတဲ့ ကၽြန္မတို႔ရြာမွာ အရက္သမားနဲ႔
ေလာင္းကစားေတြလည္း ေပါပါတယ္။