မွန္လွပါအရွင္ ဘုရား။
အေမႏွင့္ အထီးက်န္စြာ ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကၽြန္မတသက္ သည္လိုတရားမ်ိဳး တၾကိမ္တခါမွ မနားဖူးခဲ့ပါ။ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေသာ အေမသည္ တရားလည္းမနာ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလည္း သြားေလ့မရွိ။ ကၽြန္မတို႔ေနေသာ အိမ္ရာအတြင္းရွိ ရိပ္မြန္ဓမၼာရံုသည္ ကၽြန္မတို႔ သားအမိအတြက္ မတန္မရာ ေနရာ ျဖစ္ေနသည္။ ရိပ္မြန္ဓမၼာရံုမွ ႏွစ္စဥ္က်င္းပေသာ ၀ါဆိုအလွဴ၊ ကထိန္အလွဴမ်ားကို သဒၶါစိတ္ေပၚလို႔ သြားမိရင္ေတာင္ ကၽြန္မတို႔ သားအမိကို အေရးလုပ္ေခၚေျပာမည့္သူ ရွိမည္မထင္။
အေမသြားေသာ ေနရာမ်ားမွာ ေရွာ့ပင္းစင္တာ၊
ေခတ္မွီဗ်ဴတီစလြန္း။ ထိုေနရာမ်ားကသာ အေမ့ကို ပ်ဴငွာစြာ ၾကိဳဆိုဳၾကသည္။
အေမေရွ႕ဆက္ရပ္တည္ရန္ လွပေက်ာ့ရွင္း ေနဖို႔လိုသည္။
အေမသည္ တသက္လံုးလွေနပါ မည္လား။
အေမအိုလာ လို႔အလွေတြ ပ်က္ယြင္းလာတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔
သားအမိ ဘယ္လိုစခန္းသြား ရပါမည္လဲ။
ကၽြန္မဘ၀ေရွ႕ေရးအတြက္ အေမ ဘာေတြစဥ္းစားထားသလဲ
ကၽြန္မသိလိုပါသည္။ တစ္လကို တစ္ၾကိမ္ ႏွစ္ၾကိမ္ေရာက္လာ တတ္ေသာ အေဖဆိုသည့္ လူၾကီးကို ကၽြန္မ မခင္တြယ္ပါ။
အငယ္အေနွာင္း မ်ားေသာ အေဖ့ကို တဏွာရူးၾကီးလို႔ စိတ္က ျပစ္မွားေနမိသျဖင့္ ေန႔စဥ္အျပစ္မ်ား ရေနသည္။
သားအမိျဖစ္ေနေသာ္လည္း ကၽြန္မက အေမ့လို
ပါရမီမပါေပ။
ကၽြန္မရုပ္ရည္ အေတာ္အတန္ ၾကည့္ေကာင္း ေသာ္လည္း အလွျပင္ေသာ အလုပ္ကို
ကၽြန္မ ၀ါသနာမပါ။
အပယ္ခံ ပန္းတပြင့္ လွေနလို႔လည္း တင့္တယ္ လာမည္မဟုတ္။
အခ်ိဳ႔ေယာက်္ားမ်ား၏ အၾကည့္မ်ားကို ကၽြန္မ
ရြံမုန္းမိပါသည္။
အေမႏွင့္ အေဖတို႔၏ သမီးျဖစ္ရသည့္အတြက္ ေယာက်္ားမ်ားက ကၽြန္မကို
ျမတ္နိဳးတန္ဖိုး ထားစရာ မိန္းကေလးလို႔ မျမင္ၾကေတာ့။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ေသာ
ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား အသက္ၾကီးလာေလ အစရွာမရေတာ့ေလ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔
နာက်င္ခဲ့ရေသာ ငယ္ဘ၀ ေန႔ရက္ကိုလည္း မေမ့နိဳင္ခဲ့ပါ။
ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က အျခားကေလးမ်ားနည္းတူ
ေပ်ာ္ရႊင္လြတ္လပ္စြာ ကစားခြင့္မရခဲ့ပါ။
ညေနေရာက္လွ်င္ ကေလးမ်ားအားလံုး အိမ္ရာေျမကြက္လပ္သို႔
ဆင္း၍ကစားၾကသည္။
ကၽြန္မလည္း သူတို႔ႏွင့္အတူ သြားဆင္းကစားခဲ့ ပါသည္။ ကၽြန္မသြားကစားျပီဆိုရင္ အျခားကေလးေတြကို မိဘမ်ားက ျပန္ေခၚသြား ၾကသည္။
သူတို႔မိဘမ်ားက ကၽြန္မႏွင့္အတူ မကစားေစလိုေသာေၾကာင့္ ျပန္ေခၚသြားၾက
ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
တိတ္တိတ္ပုန္း မယားငယ္ရဲ႕ သမီးဟာ ဂုဏ္သေရရွိ လူၾကီးလူေကာင္း
သားသမီးေတြနဲ႔ အတူကစားဖို႔ မတူမတန္ဘူးလား။
မသိနားမလည္တဲ့ အရြယ္ကတည္းက သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ
ရင္မွာအျမစ္တြယ္ ေနခဲ့ပါသည္။
