မလာယာ တကၠသိုလ္မွာတုန္းက qualitative research module သင္တဲ့ ဆရာမက အဝါေရာင္ ငွက္ေပ်ာသီးကို ျပၿပီး၊ ဒီငွက္ေပ်ာသီးကို ဘယ္လို ျမင္ၾကလဲလို႔ ေမးပါတယ္။
တခ်ိဳ႕က အဝါေရာင္၊ yellow လို႔ေျဖပါတယ္။
စားလို႔ေကာင္းတယ္၊ delicious လို႔ ေျဖတဲ့ လူရွိတယ္။
တခ်ိဳ႕က ခ်ိဳတယ္၊ sweet လို႔ေျဖတယ္။
ရွည္တယ္၊ long လို႔ တစ္ေယာက္က ေျဖတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ က်န္းမာေစတယ္၊ healthy လို႔အေျဖလိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ေျဖတဲ့ အေျဖကို ၾကည့္ၿပီး၊ ငွက္ေပ်ာသီး တစ္လံုးအေပၚ ၾကည့္ျမင္တဲ့ လူေတြရဲ႕ အျမင္ မတူညီပံုကို သိသာေအာင္ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးရဲ႕ အရသာကို ၾကည့္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးတဲ့သူရွိတယ္၊ ေရာင္သို႔မဟုတ္ ပံုသ႑ာန္ကို ၾကည့္တဲ့သူရွိတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးကေပးတဲ့ အက်ိဳးအာနိသင္ကို ၾကည့္တဲ့ လူရွိတယ္။ ကိုယ္ၾကည့္တဲ့ ရွဳေထာင့္ အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး၊ အျမင္ေတြ ကြဲျပားတယ္ေပါ့။
ဒီလိုပဲ တျခား အေၾကာင္းအရာ သို႔မဟုတ္ လူပုဂၢိဳလ္ကို ၾကည့္တဲ့အခါ ကိုယ္ဘယ္ရွဳေထာင့္ကေန ၾကည့္သလဲအေပၚမူတည္ၿပီး၊ အျပင္ေတြကြဲသြားပါတယ္။ လူတစ္ယာက္ ပိ္န္တာ ဝတာကို ၾကည့္မလား၊ မ်က္ႏွာ ၾကည္လင္ၿပီး ျပံဳးခ်ိဳေနတာကို ၾကည့္မလား၊ သူဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္အစားကို ၾကည့္မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ရဲ႕ အျပဳအမူ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္မလား။ ၾကည့္တဲ့ အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ ကိ္ုယ္ဘာကို ၾကည့္မလဲ ဆိုတာ ဘဝအေတြ႕အၾကံဳ ရင့္က်က္မႈက ဆံုးျဖတ္သြားပါတယ္။
ဘဝအေတြ႕အၾကံဳ မ်ားလာတဲ့အခါ ပတ္ဝန္းက်င္ကို တကယ့္အရွိအတိုင္း ၾကည့္တတ္လာတယ္။ ျခံဳငံုၿပီး ၾကည့္တတ္လာတယ္။ ကိ္ုယျ္မင္သလို တျခားတစ္ေယာက္က ျမင္ခ်င္မွ ျမင္လိမ့္မယ္ ဆိုတာကို နားလည္သေဘာေပါက္လာတယ္။ မတူညီတဲ့ အျမင္တခ်ိဳ႕ကို နားလည္လက္ခံ ေပးႏိုင္တယ္။ လက္ခံလို႔ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္၊ တဖက္စြန္းေရာက္သြားတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ အျမင္မ်ိဳးကို သူ႔သေဘာအတိုင္း ဥပကၡာျပဳတတ္သြားတယ္။ မတူညီတဲ့ အျမင္အားလံုကို ညႇိယူဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ထားတယ္။ ဥပမာ- ခ်ိဳတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးကို ခါးပါတယ္ ဆိုရင္ မခက္လား။
ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ျမင္တဲ့အခါမွာ အရင္က သိထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ဖယ္မထုတ္ထားရင္ အျမင္ေတြ ေျပာင္းလဲဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ဆိုပါစို႔- မူးယစ္ေဆးသံုးလို႔ ေထာင္က်ဖူးတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ သူ ျပဳခဲ့တဲ့အမွားကို ေနာင္တရၿပီး၊ ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ေနထိုင္တယ္ဆိုရင္ လူေတြက အခုေကာင္းေနတာကို ျမင္သလား၊ အရင္ေဆးစြဲခဲ့တာကိုပဲ ျမင္သလား။ အရင္က ပံုရိပ္ေဟာင္းကို ဖယ္မထားႏိုင္တဲ့ လူတခ်ိဳ႕က လူငယ္ေလးကို ေဆးသမားပါကြာဆိုတဲ့ အျမင္နဲ႔ အထင္အျမင္ေသး ၾကပါလိမ့္မယ္။ လက္ရွိေကာင္းေနတဲ့ အေနအထားကို ၾကည့္တတ္တဲ့ သူေတြက လူငယ္ေလးကို ခ်ီးက်ဴးၾကမယ္၊ ေရွ႕ဆက္ သူ႔ဘဝေလး ေကာင္းစားေအာင္ အားေပးကူညီ ၾကလိမ့္မယ္။
ဒီလိုပါပဲ ကၽြန္မတို႔ လူေတြကို ဘယ္လိုၾကည့္မလဲ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဘယ္လိုၾကည့္မလဲ။ ခ်စ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ၾကည့္မလား၊ အမုန္းစိတ္ မေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႔ ၾကည့္မလား။ အျဖဴအမဲ အသားအေရာင္ကို ၾကည့္မလား၊ ဘာသာယံုၾကည္မႈကို ၾကည့္မလား။ ကိုယ္ၾကည့္တဲ့ အေပၚမူတည္ၿပီး၊ ကိုယ္ရဲ႕ အေျပာအဆို အျပဳအမူေတြ ကြဲျပားပါတယ္။ ကိုယ္ေျပာသမွ် လုပ္ေဆာင္သမွ် အရာေတြဟာ ကိုယ့္ေရးတဲ့ သမိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လို ဘဝ သမိုင္းေၾကာင္းကို ေရးမလဲဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိၾကပါတယ္။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္
စံပယ္ျဖဴ
၂၁-၀၇-၂၀၁၉
