မတူညီေသာ အျမင္မ်ား

မလာယာ တကၠသိုလ္မွာတုန္းက qualitative research module သင္တဲ့ ဆရာမက အဝါေရာင္ ငွက္ေပ်ာသီးကို ျပၿပီး၊ ဒီငွက္ေပ်ာသီးကို ဘယ္လို ျမင္ၾကလဲလို႔ ေမးပါတယ္။

တခ်ိဳ႕က အဝါေရာင္၊ yellow လို႔ေျဖပါတယ္။

စားလို႔ေကာင္းတယ္၊ delicious လို႔ ေျဖတဲ့ လူရွိတယ္။

တခ်ိဳ႕က ခ်ိဳတယ္၊ sweet လို႔ေျဖတယ္။

ရွည္တယ္၊ long လို႔ တစ္ေယာက္က ေျဖတယ္။

ကၽြန္မကေတာ့ က်န္းမာေစတယ္၊ healthy လို႔အေျဖလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ေျဖတဲ့ အေျဖကို ၾကည့္ၿပီး၊ ငွက္ေပ်ာသီး တစ္လံုးအေပၚ ၾကည့္ျမင္တဲ့ လူေတြရဲ႕ အျမင္ မတူညီပံုကို သိသာေအာင္ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးရဲ႕ အရသာကို ၾကည့္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးတဲ့သူရွိတယ္၊ ေရာင္သို႔မဟုတ္ ပံုသ႑ာန္ကို ၾကည့္တဲ့သူရွိတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးကေပးတဲ့ အက်ိဳးအာနိသင္ကို ၾကည့္တဲ့ လူရွိတယ္။ ကိုယ္ၾကည့္တဲ့ ရွဳေထာင့္ အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး၊ အျမင္ေတြ ကြဲျပားတယ္ေပါ့။

ဒီလိုပဲ တျခား အေၾကာင္းအရာ သို႔မဟုတ္ လူပုဂၢိဳလ္ကို ၾကည့္တဲ့အခါ ကိုယ္ဘယ္ရွဳေထာင့္ကေန ၾကည့္သလဲအေပၚမူတည္ၿပီး၊ အျပင္ေတြကြဲသြားပါတယ္။ လူတစ္ယာက္ ပိ္န္တာ ဝတာကို ၾကည့္မလား၊ မ်က္ႏွာ ၾကည္လင္ၿပီး ျပံဳးခ်ိဳေနတာကို ၾကည့္မလား၊ သူဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္အစားကို ၾကည့္မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ရဲ႕ အျပဳအမူ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္မလား။ ၾကည့္တဲ့ အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ ကိ္ုယ္ဘာကို ၾကည့္မလဲ ဆိုတာ ဘဝအေတြ႕အၾကံဳ ရင့္က်က္မႈက ဆံုးျဖတ္သြားပါတယ္။ 

ဘဝအေတြ႕အၾကံဳ မ်ားလာတဲ့အခါ ပတ္ဝန္းက်င္ကို တကယ့္အရွိအတိုင္း ၾကည့္တတ္လာတယ္။ ျခံဳငံုၿပီး ၾကည့္တတ္လာတယ္။ ကိ္ုယျ္မင္သလို တျခားတစ္ေယာက္က ျမင္ခ်င္မွ ျမင္လိမ့္မယ္ ဆိုတာကို နားလည္သေဘာေပါက္လာတယ္။ မတူညီတဲ့ အျမင္တခ်ိဳ႕ကို နားလည္လက္ခံ ေပးႏိုင္တယ္။ လက္ခံလို႔ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္၊ တဖက္စြန္းေရာက္သြားတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ အျမင္မ်ိဳးကို သူ႔သေဘာအတိုင္း ဥပကၡာျပဳတတ္သြားတယ္။ မတူညီတဲ့ အျမင္အားလံုကို ညႇိယူဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ထားတယ္။ ဥပမာ- ခ်ိဳတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးကို ခါးပါတယ္ ဆိုရင္ မခက္လား။

ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ျမင္တဲ့အခါမွာ အရင္က သိထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ဖယ္မထုတ္ထားရင္ အျမင္ေတြ ေျပာင္းလဲဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ဆိုပါစို႔- မူးယစ္ေဆးသံုးလို႔ ေထာင္က်ဖူးတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ သူ ျပဳခဲ့တဲ့အမွားကို ေနာင္တရၿပီး၊ ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ေနထိုင္တယ္ဆိုရင္ လူေတြက အခုေကာင္းေနတာကို ျမင္သလား၊ အရင္ေဆးစြဲခဲ့တာကိုပဲ ျမင္သလား။ အရင္က ပံုရိပ္ေဟာင္းကို ဖယ္မထားႏိုင္တဲ့ လူတခ်ိဳ႕က လူငယ္ေလးကို ေဆးသမားပါကြာဆိုတဲ့ အျမင္နဲ႔ အထင္အျမင္ေသး ၾကပါလိမ့္မယ္။ လက္ရွိေကာင္းေနတဲ့ အေနအထားကို ၾကည့္တတ္တဲ့ သူေတြက လူငယ္ေလးကို ခ်ီးက်ဴးၾကမယ္၊ ေရွ႕ဆက္ သူ႔ဘဝေလး ေကာင္းစားေအာင္ အားေပးကူညီ ၾကလိမ့္မယ္။

ဒီလိုပါပဲ ကၽြန္မတို႔ လူေတြကို ဘယ္လိုၾကည့္မလဲ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဘယ္လိုၾကည့္မလဲ။ ခ်စ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ၾကည့္မလား၊ အမုန္းစိတ္ မေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႔ ၾကည့္မလား။ အျဖဴအမဲ အသားအေရာင္ကို ၾကည့္မလား၊ ဘာသာယံုၾကည္မႈကို ၾကည့္မလား။ ကိုယ္ၾကည့္တဲ့ အေပၚမူတည္ၿပီး၊ ကိုယ္ရဲ႕ အေျပာအဆို အျပဳအမူေတြ ကြဲျပားပါတယ္။ ကိုယ္ေျပာသမွ် လုပ္ေဆာင္သမွ် အရာေတြဟာ ကိုယ့္ေရးတဲ့ သမိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လို ဘဝ သမိုင္းေၾကာင္းကို ေရးမလဲဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိၾကပါတယ္။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္

စံပယ္ျဖဴ

၂၁-၀၇-၂၀၁၉

ေအာ္ဇီမွာ ခရီးသြား၊ ေစ်းဝယ္ လည္ပတ္ျခင္း

ကၽြန္မရဲ႕ ဘဝရထား ဆိုက္ေရာက္ရာ ၾသစေတ်းလ် ႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္စဥ္၊ သြားလာလည္ပတ္ခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ျပန္လည္မွ်ေဝ ေရးသားခ်င္ပါတယ္။ ခရီးသြား ဝါသနာပါသူ၊ ဝန္ေဆာင္မွဳကို သံုးစြဲသူ ေဖာက္သယ္တစ္ဦးရဲ႕ အတြ႕အၾကံဳရွဳေထာင့္ကေန ေရးသားထားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ခရီးသြား ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းနဲ႔၊ အျခားဝန္ေဆာင္မွဳေတြ တိုးတက္လာေစေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးပါတယ္။

ၾသစေတ်းလ် တကၠသိုလ္ တခုခုမွာ ပညာသင္ၾကားခြင့္ရဖို႔ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းက ကၽြန္မ မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ပါ။ မေလးရွားမွာ ဆယ္ႏွစ္နီးပါ ေနခဲ့ၿပီး၊ မျပန္ခင္ ၾသစေတးလ် ပညာသင္ဆုရဖို႔ ကၽြန္မ အသည္းအသန္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ နယူးေဆာ့ေဝးျပည္နယ္၊ နယူးကာဆယ္ တကၠသိ္ုလ္ကေပးတဲ့ သုေတသန ပညာသင္ဆုကို ရခဲ့လို႔ အခုကၽြန္မ သူနာျပဳ ပါရဂူတန္းကို တက္ေနပါတယ္။ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ မလာယာ တကၠသိုလ္မွာ ဘြဲ႕လြန္တက္တုန္းက သုေတသနစာတမ္းကို ေသခ်ာလုပ္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ ပညာသင္ဆုက ရခဲလွတဲ့ အခြင့္အေရးမို႔ ကၽြန္မ အလြန္ကို တန္ဖိုးထားပါတယ္။ ပညာသင္စဥ္ ကာလအတြင္း အေတြ႕အၾကံဳ ဗဟုသုတေတြ ရႏိုင္သမွ် ရေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့လာပါတယ္။

ေအာ္ဇီကို ေရာက္စက အေကာင္းျမင္စိတ္ ဓာတ္ခံနဲ႔ၾကည္ေတာ့ အရာရာတိုင္းကို အေကာင္းခ်ည္း ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ အေနၾကာလာေတာ့ စိတ္ဘဝင္ မက်စရာ ေတြ႕ျကံဳရတာ ရွိလာပါတယ္။ မည္သို႔ဆိုေစ သူ႔တိုင္းျပည္မွာ သင္ယူေလ့လာစရာ၊ အတုယူစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနတယ္ဆိုတာ ျငင္းလို႔ မရတဲ့အခ်က္ပါ။ ၾသစေတးလ်ႏိုင္ငံသားအမ်ားစု ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာစြာ ဆက္ဆံတတ္ၿပီး၊ ႐ိုင္းပင္းကူညီတတ္ ၾကပါတယ္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို ႐ိုေသေလးစားၾကသလို၊ ကေလးသူငယ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို တန္ဖိုးထား ေလးစားၾကပါတယ္။ ခၽြင္းခ်က္ေလးမ်ားေတာ့ ရွိပါတယ္။

ေအာ္ဇီမွာ ေနစရိတ္ စားစရိတ္ ေစ်းႀကီးတာမို႔ ေက်ာင္းသားအမ်ားစု ေခၽြတာေရး စနစ္နဲ႔ ေနၾကပါတယ္။ ပညာသင္ဆု မရတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္လုပ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ႏွစ္ပတ္တခါ ဘဏ္စာရင္းထဲအဆင္သင့္ေရာက္ေနတဲ့ စတိုင္ပင္က သံုးလို႔ေလာက္ေနေတာ့ အလုပ္မလုပ္ျဖစ္ေသးဘူး။ ရတဲ့ စတိုင္ပင္ကို အပိုစုခ်င္လို႔၊ အခ်က္အျပဳတ္ ဝါသနာမပါေပမဲ့ ခ်က္စားပါတယ္။ အေနာက္တိုင္းစာေတြ မႀကိဳက္တာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။
လမ္းစရိတ္ အကုန္သက္သာေအာင္ ေက်ာင္းနဲ႔နီးတဲ့ ေနရာမွာေနတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသားေတြ ကားေမာင္းၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က စက္ဘီးနဲ႔ ေက်ာင္းသြားၾကပါတယ္။

စေန တနဂၤေႏြ ေစ်းဝယ္ထြက္တဲ့အခါ၊ ၿမိဳ႕ထဲလည္တဲ့ အခါ ဘတ္စ္ကား စီးၿပီးသြားပါတယ္။ ပိ္တ္ရက္ေတြမွာ ရံုးဖြင့္ရက္ေတြထက္ ဘတ္စ္ကားထြက္တာ ပိုက်ဲပါတယ္။ ဘယ္မွတ္တိုင္ကေန ဘယ္ကား ဘယ္အခ်ိန္ထြက္မယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာသတ္မွတ္ထားေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဆင္ေျပပါတယ္။ အခ်ိန္ေနာက္က်တာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ကားထြက္ရမဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ခရီးသည္ တေယာက္မွ မရွိလည္းထြက္ပါတယ္။ တခါတေလ ခရီးစဥ္ အစအဆံုး တေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အမ်ားျပည္သူ သြားလာရ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးရတာမို႔ ကားခလည္း ေစ်းႀကီးပါတယ္။ ကၽြန္မေနတဲ့ နယူးကာဆယ္ၿမိဳ႕ကေန ဆစ္ဒနီကိုသြားရင္ ရထား ၂.၃၀ - ၃ နာရီ စီးရပါတယ္။ ဆစ္ဒနီမွာက အစားအေသာက္ ပိုစံုပါတယ္။ ျမန္မာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ နယူးကာဆယ္မွာ ျမန္မာ သိပ္အမ်ားႀကီး မရွိဘူး။  ဆစ္ဒနီလို လူဦးေရ မမ်ားေတာ့ ေနရတာ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိပါတယ္။ ပစိဖိတ္ သမုဒၵရာ ကမ္းစပ္နားက ၿမိဳ႕ျဖစ္လို႔ ကမ္းေျခက အရမ္းသာယာပါတယ္။

အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းနဲ႔ အဝတ္အစား ဝယ္ရင္ ေစ်းႀကီးတာရွိသလို၊ ေပါေခ်ာင္ေကာင္း ေတြလည္းရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ တ႐ုတ္ျပည္က ဝင္တဲ့ပစၥည္းေတြ ေစ်းသက္သာပါတယ္။ ကၽြန္မ အပါအဝင္ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ေပါေခ်ာင္ေကာင္း သို႔မဟုတ္ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းတာကို ရွာဝယ္ၾက ပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္တဲ့အခါ အဝတ္ အေကာင္းစား ဝတ္စရာမလိုဘူး။ အဆင္ေျပသလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဝတ္လို႔ရတယ္။ ဝါသနာပါလို႔ စတိုင္က်က် ဝတ္လည္းရတယ္၊ အိ္မ္ေနရင္း အဝတ္အစားနဲ႔ ေက်ာင္းသြားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ဝတ္တာ ဘာတံဆိပ္လဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ခပ္႐ိုး႐ိုး ေနခ်င္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပပါတယ္။

ပစၥည္းတခုဝယ္ၿပီး မလိုခ်င္ေတာ့ရင္ ျဖစ္ျဖစ္၊ မႀကိဳက္ေတာ့လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆိုင္ကို ျပန္သြင္းလို႔ ရပါတယ္။ ဝယ္ထားတဲ့ ေဘာင္ခ်ာျပၿပီး၊ ပစၥည္းကို အေကာင္းပကတိအတိုင္း ျပန္ေပးဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အေရာင္းဆိုင္ေတြမွာ ေနာက္မွေပး (Afterpay) စနစ္နဲ႔ ေရာင္းေပးပါတယ္။ ပစၥည္းတန္ဖိုးရဲ႕ ၂၅% ကို ႏွစ္ပတ္ျခားၿပီး၊ ေလးႀကိမ္ခြဲေပးရတဲ့ စနစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ- ေဒၚလာ တရာတန္ ပစၥည္းဝယ္ရင္၊ ၂၅ ေဒၚလာကို ႏွစ္ပတ္ျခား ေလးခါခြဲ ေပးရတာမ်ိဳးပါ။ အတိုး မေပးရပါဘူး။ ေစ်းႀကီးတဲ့ပစၥည္း ဝယ္ရင္ ေနာက္မွေပးစနစ္က ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပပါတယ္။ ေနာက္မွေပး စနစ္သံုးခ်င္ရင္၊ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္နဲ႔ ဘဏ္အေကာင့္ေတြျဖည့္ၿပီး မွတ္ပံုတင္ရပါတယ္။ အေႂကြးေပးရမဲ့ ရက္ေရာက္ရင္ ကိုယ့္ဘဏ္အေကာင့္ကေန ပိုက္ဆံျဖတ္သြားပါတယ္။ အင္တာနက္ကေန ေစ်းဝယ္ရင္လည္း လံုျခံဳ စိတ္ခ်ရပါတယ္။ ဘဏ္စနစ္က လံုျခံဳမႈရွိၿပီး၊ ပစၥည္းေခ်ာပို႔ စနစ္က အခ်ိန္မွန္ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ေစ်းဝယ္သူေဖာက္သယ္အေပၚ တန္ဖိုးထား ေစတနာထားတဲ့ ဝန္ေဆာင္မွဳမ်ိဳး ျမန္မာျပည္မွာ ရွိေစခ်င္ပါတယ္။

လည္ပတ္စရာ ေနရာေတြေပါတဲ့ ေအာ္ဇီမွာ ခရီးသြားလုပ္ငန္း ဝန္ေဆာင္မႈက ခရီးသြား ဧည့္သည္ေတြ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ထားတာေတြ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ေရလမ္းေၾကာင္းဆို အေပ်ာ္စီး သေဘၤာ၊ စက္ေလွ၊ ဖယ္ရီ စသျဖင့္ ရွိပါတယ္။ ကုန္းလမ္းဆို ဘတ္စ္တိုးေတြ အျပင္၊ hop-on, hop-off ဘတ္စ္ ေတြရွိပါတယ္။ ျမန္မာစကားနဲ႔ ဘယ္လိုေခၚမလဲ မသိပါ။ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕က အထင္ကရ ေနရာအႏွံ႕သြားမယ္ဆို၊ ၂၄ နာရီ သို႔မဟုတ္ ၄၈ နာရီ အတြက္ လက္မွတ္ဝယ္ထားၿပီး လည္လို႔ရပါတယ္။ ေပးထားတဲ့ အခ်ိန္ဇယားကို ၾကည့္ၿပီး ဘတ္စ္ရပ္တဲ့ ေနရာကေန ေစာင့္စီးလို႔ရပါတယ္။ ဥပမာ- ဘူတာႀကီးကေန ေစာင့္စီးၿပီး၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမမွာဆင္း၊ ၾကည့္ခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီးလို႔ ေနာက္တေနရာကို သြားခ်င္ရင္ ကားလာတဲ့အခ်ိန္ ျပန္ေစာင့္စီး။ အဲဒီလို  သြားခ်င္တဲ့ အထင္ကရ ေနရာေတြကို တေနကုန္ လည္လို႔ရပါတယ္။ စက္ဘီးစီး ဝါသနာပါသူေတြအတြက္၊ ၿမိဳ႕တိုင္း ေနရာတိုင္းမွာ စက္ဘီးငွားစီးလို႔ ရတဲ့ေနရာရွိပါ တယ္။ စက္ဘီးငွားရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုေရးရာဇဝင္ မွတ္တမ္း ျဖည့္၊ မွတ္ပံုတင္ၿပီး၊ ဇေပၚေငြ ေဒၚလာ ၅၀ ေပးရပါတယ္။ စက္ဘီးကို ျပန္အပ္ရင္ အေကာင္းတိုင္း ဟုတ္မဟုတ္ စစ္ေဆးၿပီးမွ စေပၚေငြ ျပန္ေပးပါတယ္။

ျမန္မာျပည္က လည္ပတ္စရာ မ်ားတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြမွာ hop-on, hop off ဘတ္စ္ေတြ၊ စက္ဘီးငွားလို႔ ရတဲ့ ဝန္ေဆာင္မွဳေတြ ထားေပးႏိုင္ရင္ ခရီးသြား ဧည့္သည္ေတြအတြက္ ေငြအကုန္အက် သက္သာေစပါတယ္။ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး၊ ပုဂံ၊ အင္းဝ၊ ေမၿမိဳ႕၊ ေတာင္ႀကီး၊ ဘားအံ စတဲ့ၿမိဳ႕ေတြမွာ လည္စရာ ေနရာေတြ သိပ္ေပါပါတယ္။ ကၽြန္မ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ရခိုင္၊ တနသၤာရီ၊ ခ်င္းေတာင္နဲ႔ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာလည္း လည္လို႔ေကာင္းတဲ့ ေနရာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း ျမန္မာျပည္က လူငယ္ေတြ ခရီးသြား ဝါသနာပါၾကတယ္၊ ေခၽြတာေရး စနစ္နဲ႔ သြားေနၾကတာပါ။ တျခားႏိုင္ငံက လူငယ္ေတြဆိုလည္း၊ လူလတ္ပိုင္းေတြေလာက္ ဝင္ေငြမမ်ားၾကေသးေတာ့ ခရီးသြားရင္ ေခၽြတာေရး စနစ္နဲ႔ သြားၾကပါတယ္။ သူတို႔သြားရင္ ကုန္က်စရိတ္ သက္သာတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံကို အမ်ားဆံုးသြား ၾကပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ ခရီးသြားလုပ္ငန္းနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ မန္ေနဂ်ာ ဒါ႐ိုင္တာ အဆင့္ရွိသူေတြ ေအာ္ဇီက မဲလ္ဘုန္းလို ဘရစ္စဘိန္းလို ၿမိဳ႕ေတြကို အလည္အပတ္ခရီး ထြက္ၿပီး ေလ့လာသင့္ပါတယ္။ သူ႔တိုင္းၿပည္မွာ ခရီးသြားလုပ္ငန္းကို အေျခခိုင္ေအာင္ စနစ္တက် တည္ေဆာက္ထားတာေတြကို အတုယူႏိုင္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ ခရီးသည္အျဖစ္ သြားတဲ့အခါမွာ၊ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ ဝန္ေဆာင္မွဳအေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ထားခ်က္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် နားလည္သေဘာေပါက္ လာပါလိမ့္မယ္။ သူ႔တိုင္းျပည္ကအတိုင္း အားလံုးလိုက္လုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့၊ တခ်ိဳ႕ဝန္ေဆာင္မွဳေတြကို ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ျမန္မာ့ျပည္မွာ ခရီးသြားလုပ္ငန္း တိုးတက္ဖို႔ဆိုရင္၊ ခရီးသည္ေတြ အဆင္ေျပ သက္သာေရးကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားၿပီး ဝန္ေဆာင္ေပးမွ ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ အသက္ေဘး အႏၲရာယ္ လံုျခံဳေရးအတြက္၊ တရားဥပေဒ စိုးမိုးဖို႔ လိုတယ္။ မေတာ္တဆ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရတာေတြ မျဖစ္ေအာင္၊ ယဥ္စည္းကမ္း လမ္းစည္းကမ္းကို လိုက္နာၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ သာယာလွပတဲ့ ႐ွဳခင္းေတြ အမွိဳက္ေတြေၾကာင့္ အၾကဥ္းတန္ေနတာ မျဖစ္ေအာင္၊ စည္းကမ္းတက် အမွိဳက္ျပစ္ေရးကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ပညာေပး ေရးယူတာေတြ လုပ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ပစၥည္းေရာင္းတဲ့အခါ၊ ဝန္ေဆာင္မွဳေပးတဲ့အခါ ႏိုင္ငံျခားသားမို႔ ေစ်းပိုယူတာမ်ိဳးေတြ မလုပ္သင့္ဘူး။ ခရီးသည္ေတြ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ အတင္းေစ်းေရာင္းတာ ေတြကိုလည္း ၾကပ္မတ္သင့္ပါတယ္။ ခရီးသြားတဲ့ လူေတြအားလံုးက ပိုက္ဆံေတြ သိပ္ေပါလို႔ သြားေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခရီးသည္အမ်ားစုက စိတ္အပန္းေျဖရင္း၊ ေဒသႏၵရ ဗဟုသုတရေအာင္ သြားလာလည္ပတ္ျကတာပါ။ ခရီးသြားရင္း သူတို႔အသံုးလို႔တဲ့ ပစၥည္း၊ ႀကိဳက္တဲ့ ပစၥည္းေတြ႕ရင္ ဝယ္ပါလိမ့္မယ္။ မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ေတာ့ ေငြအပို သံုးၾကမွာမဟုတ္ဘူး။

မႏွစ္တုန္းက ျမန္မာျပည္ကို အလည္ျပန္ရင္း ျပည္၊ေရႊေတာင္၊ မံုရြာ၊ ဘားအံနဲ႔ က်ိဳက္ထိုကို အလည္ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဟိုအရင္ကထက္စာရင္ ခရီးသြားရတာ ပိုၿပီးအဆင္ေျပလာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ လမ္းမွာ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ အရင္ကထက္ သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္မႈ ရွိလာတယ္။ အမ်ားသံုး အိမ္သာေတြလည္း အရမ္းႀကီး မညစ္ပတ္ေတာ့ဘူး။ ကားေပၚမွာ ေရသန္႔ဘူးနဲ႔ စားစရာ ေဝေပးတာမ်ိဳး ရွိလာတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေပါကားေတြ တလမ္းလံုးဖြင့္တာေတာ့ အလြန္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ မၾကားဝံ့ မနာသာ စကားလံုးၾကမ္းေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္တဲ့ အခန္းေတြ၊ ညစ္ညမ္းတဲ့ ရယ္စရာ ဟာသေတြကို မၾကည့္ခ်င္လို႔ မ်က္စိမွတ္ထားလည္း ၾကားေနရပါတယ္။ အႏွစ္သာရ မရွိတဲ့ ေပါကားေတြအစား၊ သီခ်င္းေခြေတြ ဖြင့္ေပးရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။ အဆင့္ျမင့္ ယဥ္ကိုစီးရင္ေတာ့ နားေအးပါးေအး စီးလိုက္လို႔ ရပါတယ္။ ခရီးသည္ ပို႔ေဆာင္ေရး လုပ္ေနၾကသူေတြအားလံုး ခရီးသည္မ်ားရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာေရးကို အေလးထား ေဆာင္ရြက္ေပးရင္ ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရမွာပါ။

ျမန္မာျပည္ အပါအဝင္ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ယဥ္ေက်းမွဳ အေမႊအႏွစ္ေတြ၊ သဘာဝက ေပးထားတဲ့ အလွအပ ရွဳခင္းေတြ ရွိပါတယ္။ ဉာဏ္ရွိတဲ့လူေတြက သူတို႔ႏိုင္ငံကို ဧည့္သည္လာေအာင္၊ နည္းလမ္းေကာင္းေတြနဲ႔ ဆြဲေဆာင္ၾကပါတယ္။ အိမ္သာမွ ဧည့္လာမယ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း လံုျခံဳမႈရွိၿပီး၊ ဝန္ေဆာင္မႈ ေကာင္းေကာင္းေပးနိဳင္တဲ့ တိုင္းျပည္ကို ဦးစားေပး လည္ပတ္ၾကမွာပါ။ အတၱကို ေရွ႕တန္းမတင္ဘဲ နိဳင္ငံကို တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေအာင္၊ ႏိုင္ငံရဲ႕ ပံုရိပ္ေကာင္းေအာင္ အားလံုးပါဝင္ ေဆာင္ရြက္ၾကမွ ခရီးသြားလုပ္ငန္းႏွင္အတူ အျခားစီးပြါးေရးလုပ္ငန္းေတြ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ မွာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္လည္းဝမ္းသာ သူလည္းရႊင္ျပ၊ ကိုယ့္အတြက္ေရာ အမ်ားအတြက္ပါ အက်ိဳးျဖစ္ေစတဲ့ ဝန္ေဆာင္မႈမ်ိဳးကို တန္ဖိုးထား တတ္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။
စံပယ္ျဖဴ

ေမတၱာျဖင့္ ယံုၾကည္မွဳကို တည္ေဆာက္ျခင္း

ယံုၾကည္မႈကို တည္ေဆာက္ရာမွာ ေမတၱာမပါဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ လူထုမိခင္ အေမစုေျပာခဲ့တာကို စဥ္းစားမိၿပီးစာတစ္ပုဒ္ ေရးခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔တေတြ သူငယ္ခ်င္း အပါင္းအသင္းမ်ားနဲ႔ မိတ္ဖြဲ႕ဆက္ဆံရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လုပ္ငန္းခြင္မွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အႀကီးအကဲမ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္ေလးစာမႈ ရွိၾကမွာသာ ေရရွည္အဆင္ေျပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ယံုၾကည္မႈကို တည္ေဆာက္ရာမွာ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္း၊ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းမြန္ျခင္း၊ လံု႔လဝီရိယရွိျခင္း၊ ကတိတည္ျခင္း ေတြအျပင္ ေမတၱာတရားက အေျခခံက်ဆံုး လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို အေမစုေျပာမွ ေသခ်ာသေဘာေပါက္ ခဲ့ပါတယ္။

ဗုဒၶတရားေတာ္မွာ ေမတၱာရဲ႕သေဘာက သူ႔အက်ိဳးကို လိုလားျခင္း သို႔မဟုတ္ မိတ္ေဆြစိတ္ထားလို႔ ဆိုပါတယ္။ မိတ္ေဆြစိတ္ထားသူ၊သူ႔အက်ိဳးလိုလားသူကို လူေတြက ယံုၾကည္ေလးစားၾကတာ ေလာကဓမၼတာပါ။ ေလာကလူသားေတြအတြက္ အယံုၾကည္ရဆံုးလူသားဟာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ေမြးမိခင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မိခင္ကို ယံုၾကည္အားကိုးဆံုးျဖစ္သလဲ။ အမိဝမ္းမွာ သေႏၶတည္ ေမြးဖြားလာၿပီး၊ ေမြးကင္းစအရြယ္ကစလို႔ မိခင္ရင္ေငြ႕ကိုလွံဳ၊ ႏို႔ခ်ိဳ႕ေသာက္စို႔ရင္း အေႏြးေထြးဆံုးနဲ႔ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရဆံုး ေမတၱာဓာတ္ကို ရၾကတယ္။မိခင္က သားသမီးေတြရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးကို အၿမဲလိုလားသူ။ သားသမီးေတြကို အသက္နဲ႔ထပ္တူ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး၊ ေဘးအႏၲရာယ္ၾကံဳရင္ အသက္ေပးၿပီး ကာကြယ္မယ့္သူ။  မိခင္ၿပီးရင္ သားသမီးေတြကို ဘဝတစ္ခုလံုးေပးၿပီး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တဲ့  ဖခင္ကို အယံုၾကည္ဆံုး။ မိဘႏွစ္ပါးၿပီးရင္ ညီအကိုေမာင္ညီမမ်ားက ခ်စ္ခင္ယံုၾကည္ရေသာ မိသားစုဝင္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမာင္ႏွမေတြၾကားမွာ ေမတၱာထုထည္ႀကီးမားေလ ယံုၾကည္မွဳ ခိုင္မာေလ၊ ေမတၱာတရားနဲ႔ ယံုၾကည္မႈဟာ တိုက္႐ိုက္ အခ်ိဳးက်ပါတယ္။

ငယ္စဥ္က မိဘေမတၱာကို ခံယူလွ်က္ မိဘမ်ားအေပၚ ယံုၾကည္အားကိုးရင္း ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ၊ ေမတၱာကို အေျခခံၿပီး ဆရာသမားမ်ား သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ယံုၾကည္မႈကို တည္ေဆာက္ၾကရပါတယ္။ ဆရာေကာင္းပီသေသာ ဆရာမ်ားရဲ႕ နက္႐ွိဳင္းတဲ့ ေမတၱာေစတနာေတြေၾကာင့္၊ တပည့္ေတြဟာ ဆရာ့အေပၚ ယံုၾကည္ေလးစား ခ်စ္ခင္ၾကပါတယ္။ ထိုနည္းတူ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြၾကားမွာ ေမတၱာျဖင့္ေႏွာင့္ဖြဲ႕ေသာ ခင္မင္မွဳသံေယာဇဥ္က တသက္တာခိုင္ၿမဲပါတယ္။ ေမတၱာကို အေျခခံတဲ့ ဆက္ဆံေရး မွန္သမွ်ဟာ ၾကာရွည္တည္ၿမဲေလ့ ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေသာ ဆရာတပည့္ ဆက္ဆံေရးက မိဘနဲ႔ သားသမီးသဖြယ္ ျဖစ္သြားတတ္သလို၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခင္မင္ရင္းႏွီးတာ ၾကာလာေတာ့ ညီကိုေမာင္ႏွမအရင္းလို ခ်စ္ခင္သြားၾကတာ ေမတၱာရဲ႕ စြမ္းအားေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ ေမတၱာကို အေျခခံမွသာ မိမိကို ခ်စ္ခင္ယံုၾကည္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ား ရႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ လုပ္ငန္းခြင္မွာလည္း ေမတၱာေစတနာထားမွသာလွ်င္ အမ်ားယံုၾကည္မႈကိုရၿပီး၊ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္တဲ့လူအမ်ားစုဟာ စိတ္ရင္းေစတနာ ေကာင္းၾကတယ္၊ ႐ိုးသားႀကိဳးစားၿပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို တန္ဖိုးထားၾကပါတယ္။ ေအာင္ျမင္ေသာ ဘဝတခုကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ေမတၱာဆိုတဲ့ အေျခခံအုတ္ျမစ္ လိုအပ္တယ္။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေစတနာေမတၱာကို အရင္းခံၿပီးလုပ္မွသာ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္နဲ႔ နီးစပ္ပါလိမ့္မယ္။ အ႐ိုးရွင္းဆံုး ဥပမာ ေပးရရင္ ေစ်းေရာင္းတဲ့အခါ ေစ်းဝယ္သူအေပၚ ေမတၱာထားၿပီး ပစၥည္းမွန္ ေစ်းႏႈန္းမွန္ ေရာင္းေပးမယ္ဆိုရင္ ဝယ္ယူစားသံုးသူမ်ားရဲ႕ ယံုၾကည္မႈကိုရလို႔ ေစ်းေရာင္းေကာင္းမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ပစၥည္းေရာင္းရေရး တခုတည္းကိုသာ အာရံုမစိုက္ဘဲ၊ ေစ်းဝယ္သူလည္း စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္လည္းအျမတ္ရ၊ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အက်ိဳးရွိဖို႔အေရးကို အာရံုစိုက္တဲ့အခါ ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေျခပိုမ်ား ပါတယ္။

ေမတၱာဟာ တည္ေဆာက္ျခင္းသေဘာရွိတာမို႔ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ပါတယ္။ ေမတၱာနဲ႔ ေႏွာင္ဖြဲ႕ထားေသာ မိသားစုဟာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနႏိုင္ၾကသလို၊ လူ႔အဖြဲ႕ အစည္းတိုင္းမွာ ေမတၱာစိတ္ႀကီးစိုးေနရင္ ေအးခ်မ္းသာယာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ၿမိဳ႕ရြာ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ေမတၱာစိတ္ထားၿပီး စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ေမတၱာေရွ႕ထားတဲ့အခါ အမ်ားျပည္သူေတြရဲ႕ ယံုၾကည္ေလးစားမႈကိုရၿပီး၊ ညီၫြတ္စြာ အတူတကြ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကလို႔ တိုင္းျပည္ သာယာဝေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ေမတၱာရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳး အာနိသင္ကို ေကာင္းစြာနားလည္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ လူထုေခါင္းေဆာင္က လူတိုင္းအေပၚ ေမတၱာထားၿပီး ယံုၾကည္မႈကို တည္ေဆာက္ပါတယ္။ ျပည္သူမ်ားရဲ႕ တုန္႔ုျပန္ေမတၱာကို ခံယူၿပီး၊ ျပည္သူ႔အင္းအားကို အျပည့္အဝ ယံုၾကည္သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ျပည္သူေတြရဲ႕ ေမတၱာကို ဆံုးရွံဳးသြားရင္ ဘာနဲ႔မွ အစားျပန္ထိုးလို႔ မရႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့တာကို မွတ္သားမိတဲ့ လူေတြရွိပါလိမ့္မယ္။ ျပည္သူ႔ေမတၱာကို ဆံုးရွံဳးသြားရင္၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈကို ဆံုးရွံဳးရမွာမို႔ တိုင္းျပည္ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေအာင္လုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဒီသေဘာေတြကို နားလည္တဲ့ လူထုမိခင္က ျပည္သူေတြရဲ႕ တုန္႔ျပန္ေမတၱာကို အေလးအနက္ တန္ဖိုးထား ပါတယ္။ အမ်ားျပည္သူဆီက တုန္႔ျပန္ေမတၱာနဲ႔ ယံုၾကည္မွဳကိုရဖို႔ အရင္းအႏွီးျပဳခဲ့တဲ့အရာက  အမုန္းတရား ကင္းစင္ေသာ ေမတၱာ။ ေလာကလူသားအားလံုးရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို လိုလားေသာ ပါရမီေျမာက္တဲ့ ေမတၱာ။ ခိုင္မာေသာ ေမတၱာနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားေသာ ျပည္သူအမ်ားရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ၊ ေလးစားၾကည္ညိဳမႈကို ပ်က္စီးေအာင္ ၾကံစည္အားထုတ္သူေတြ အခ်ိန္ကုန္ လူပင္ပန္းရံုသာ ရွိပါလိမ့္မယ္။

သက္ေရာက္မွဳတိုင္းအေပၚ တန္ျပန္သက္ေရာက္တဲ့ နိယာမအတိုင္း၊ ေမတၱာေပးရင္ ေမတၱာျပန္ရပါတယ္။ ယံုၾကည္ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ စိတ္ရင္းေစတနာရွိရင္၊ ယံုၾကည္ေလးစားမႈကို ျပန္ရပါလိမ့္မယ္။ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကို လိုလားေသာ ေမတၱာစိတ္နဲ႔ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံရင္ ျပည္သူအမ်ားရဲ႕ ဝန္းရံေထာက္ခံမႈကို ရပါမယ္။ တရားမွ်တမႈကို ျမတ္ႏိုးၿပီး အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္တဲ့အခါ၊ မတရားမႈကို ဆန္႔က်င္လိုေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားက အတူလက္တြဲ ပါဝင္လာၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီသေဘာေတြကို နားလည္တဲ့ အေမစုက ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ ခရီးကို ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆက္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒီလမ္းခရီး တေလွ်ာက္မွာ ဆံုးရွဳံးခဲ့ရတဲ့၊ လူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ အသက္ေတြ မိသားစုဘဝေတြကို ေမ့မထားသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တန္ဖိုးႀကီးမားတဲ့ အရာေတြကို ေပးဆပ္ခဲ့ရတာမို႔၊ ထိုက္တန္ေသာ ရလဒ္တခုကို အရယူႏိုင္ေအာင္ သံမဏိလို မာေက်ာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ရွိတာ အင္မတန္ ေလးစားအားက်စရာ ေကာင္းပါတယ္။ အေမစုရဲ႕ ဉာဏ္ပညာ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားျခင္း၊ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္း၊ ေမတၱာတရားႀကီးမားျခင္းနဲ႔ ေလာကဓံကို ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ျခင္း စတဲ့ ဂုဏ္အရည္အခ်င္းေတြက ကၽြန္မတို႔အတြက္ အတုယူစရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ သူလိုအမ်ိဳးသမီးမ်ိဳး ရွိရက္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံသားေတြ ႏိုင္ငံတကာမွာ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ေနရတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ေတြ အေမစုရဲ႕ ေျခရာကို လိုက္မနင္းႏိုင္ၾကဘူး။ ဒီခရီးကေရာက္ဖို႔ မနီးေသးဘူး၊ ေရွ႕ကသြားေနတဲ့ အေမအိုက ပင္ပန္းလြန္းေနၿပီ။ သူ႔ေနာက္က လိုက္တဲ့သူေတြကို အားျဖည့္ကူညီၾကဖို႔လိုအပ္ ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အသိဉာဏ္ အျမာ္အျမင္ေတြ တိုးပြါးေအာင္လုပ္ရမယ္။ ေလာကေကာင္းက်ိဳးကို လိုလားတဲ့ ေမတၱာစိတ္ေတြ ပိုတိုးပြါးေအာင္လုပ္ရမယ္။ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္ရဲတဲ့ သတၱိေတြ ေမြးျမဴရပါမယ္။ အမွန္တရား ဘက္ေတာ္သားမ်ားကို အားေပးဝန္ရံရမယ္။ အေမစုကို ခ်စ္တဲ့ အမာခံျပည္သူမ်ား၊ ေမတၱာႏွလံုးသားနဲ႔ ဆက္လက္ဝန္းရံအားျဖည့္ ႏိုင္ၾကပါေစလိုဆႏၵျပဳပါတယ္။

ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္

စံပယ္ျဖဴ

မိုးမခ မီဒီယာ၊ ဇြန္လ ၂ရက္၊ ၂၀၁၉
လူထုမိခင္ အေမစု ေမြးေန႔အႀကိဳ ဂုဏ္ျပဳေရးဖြဲ႕ပါသည္။