ငယ္ရြယ္နဳပ်ိဳတဲ့
ကေလးဘ၀၊ လူငယ္ဘ၀က နံနက္ခင္းလို လန္းဆန္းတဲ့ ဘ၀အစိတ္အပိုင္းဆိုရင္၊ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္က
ဘ၀ရဲ့ မြန္းတည့္ခ်ိန္ ျဖစ္ပါလိ္မ့္မယ္။ ငယ္ငယ္က အသက္ေလးဆယ္မွာ ဘ၀ စတယ္ဆိုတာကို လက္မခံေပမဲ့
အသက္ကေလးရလာေတာ့ ဟုတ္သလိုလို။ အသက္ ၃၅ႏွစ္ေက်ာ္လို႔ ၄၀ နားကပ္လာရင္ လူ႕သက္တမ္း တ၀က္က်ိဳးျပီမို႔
ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ ၁၂ နာရီအခ်ိန္ကို ခ်ဥ္းကပ္လာျပီ။ ဒါေမမဲ့ ဘ၀ မစရေသး၊ စုန္လိုက္ ဆန္လိုက္နဲ႔
ဘယ္ကိုမွ ခရီးမေရာက္ေသးပဲ ေန႔တ၀က္က်ိဳးသြားကို သတိထားလိုက္ မိပါတယ္။ ကုန္ဆံုးခဲ့တဲ့
ဘ၀မနက္ခင္းေတြကို ျပန္ၾကည့္ရင္း၊ က်န္တဲ့ ေန႔တ၀က္ကို ဘယ္လို ေရွ႕ဆက္မလဲ စဥ္းစားရင္း
စာတပုဒ္ ေရးလိုက္မိပါတယ္။
မိဘအရိပ္ခိုလံုခဲ့တဲ့
အခ်ိန္တုန္းက ဘ၀ဟာ ေဆာင္းနံနက္ခင္းေတြလို ေအးခ်မ္းခဲ့ပါတယ္။ မိဘေတြ စား၀တ္ေနေရး ၾကပ္တည္းလို႔
စိတ္ညစ္ေနေပမဲ့ ကေလးပီပီ ပူပင္ရမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ မနက္မိုးလင္းရင္ လြယ္အိပ္ကိုလြယ္ ထမင္းဗူးသယ္ျပီး
ေက်ာင္းကိုသြားလို႔ ေက်ာင္းေနေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ ပညာလိုခ်င္တဲ့ သားသမီးေတြအတြက္ အလုပ္သိပ္လုပ္တဲ့
လယ္သမား ကၽြန္မတို႔အေဖက လူတကာထက္ပိုျပီး ပင္ပန္းဆင္းရဲ ခံနိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ စည္းစနစ္က်ျပီး
အိမ္ရွင္မေကာင္း ပီသတဲ့အေမရဲဲ႕ ထိန္းကြပ္မွဳေၾကာင့္ ကၽြန္မ ေကာင္းစြာလူလားေျမာက္ခဲ့
ပါတယ္။ စီးပြားေရး အဆင္မေျပတဲ့ၾကားက ကၽြန္မကို သူနာျပဳ တကၠသိုလ္ ေရာက္ေအာင္ပို႔ခဲ့
ပါတယ္။ ၁၉၉၆-၂၀၀၀ တုန္းက ပညာသင္စရိတ္ေတြ ခုေလာက္မမ်ားေပမဲ့ လယ္သမားတေယာက္အတြက္ ကၽြန္မရဲ႕
ေက်ာင္းစရိတ္ေတြဟာ ၀န္ပိေစပါတယ္။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာလို ပညာသင္ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြရရင္
မိဘေတြ ၀န္ပိမွာမဟုတ္ဘူး။ သားသမီးေတြ ပညာေရးအတြက္ အေဖ အလုပ္ၾကိဳးစားခဲ့ေပမဲ့ လုပ္ရင္းျမဳပ္ရင္း၊
အေၾကြးသံသရာလည္ ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မ ေက်ာင္းျပီးတဲ့
အခ်ိန္မွာ ဘ၀ရဲ႕ ေဆာင္းနံနက္ခင္းေတြဟာ ေႏြလို႔ပူတဲ့ ရာသီကို ေျပာင္းလာခဲ့ ပါတယ္။ အိမ္မွာလည္း
အဆင္မေျပ၊ အစိုးရ၀န္ထမ္းအလုပ္ကို ဖက္တြယ္မိရက္သား ျဖစ္ေနေတာ့ လစာမေလာက္လို႔ အျပင္ေဆးခန္း
ေျပးလုပ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို အရင္ကေရးျပီးသားမို႔ ထပ္မေရးေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ
အဆင္မေျပတဲ့ အေၾကာင္းေတြနဲ႕ အစိုးရ၀န္ထမ္းဘ၀အေပၚ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ မ်ားလာေတာ့ နိဳင္ငံျခားကိုထြက္ျပီး
အလုပ္လုပ္ ခဲ့တယ္။ စကၤာပူသြားဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမဲ့ မေလးရွားနဲ႔ပဲ ေရစက္ပါခဲ့တယ္။ ေရာက္စက
ေတာ္ေတာ္ေလး မေပ်ာ္ေပမဲ့ ၾကာေတာ့လည္း ေနသားက်သြား ပါတယ္။ အတိုးေပၚ အတက္ေပါက္ေနတဲ့ အေဖ့
အေၾကြးေတြကို ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ မေလးရွားမွာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီ အလုပ္လုပ္ျပီး
ျပန္ဆပ္ခဲ့ ပါတယ္။ အရင္ကယူထားတဲ့ အေၾကြး ၃ သိန္းက ႏွစ္ရွည္အတိုးေတြ တြက္လိုက္တဲ့အခါ
၁၀ သိန္းေက်ာ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အတိုးမတြက္ပဲ အရင္းတိုင္းပဲ ျပန္ယူတဲ့ အေၾကြးရွင္ေတြ
လည္းရွိပါတယ္။ သန္႔ရွင္းတဲ့ လစာေငြနဲ႔ အေၾကြးေတြကို ျပန္ဆပ္နိဳင္တဲ့အတြက္ ရြာျပန္တဲ့အခါ
လူေတြအားလံုးကို ျပံဳးျပနွဳတ္ဆက္ နိဳင္ပါတယ္။
