ကြာလာလမ္ပူတခြင္ ခရီးနွင္

 သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္ဆိုသလို နိဳင္ငံအႏွံ႔ကို ကၽြန္မ မေရာက္ေပမဲ့ မေလးရွားေရာက္ ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ကြာလာလမ္ပူမွာ က်က္စားေနထိုင္ရင္း ေတြ႔ရတာေတြကို စျမံဳ႕ျပန္ေျပာျပခ်င္ ပါတယ္။ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ေအာင္မေနတတ္ေပမဲ့ ေတြ႔တဲ့လူနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရင္း ကြာလမ္ပူမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေနသားက်ေနပါျပီ။ မေလးရွားေရာက္ ျမန္မာေတြကို အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းေပးတဲ့ျမိဳ႕။ ကဗ်ာဆရာေတြအတြက္ ေရးစရာမကုန္နိဳင္တဲ့ျမိဳ႕။ ဒီျမိဳ႕မွာ ကၽြန္မ ေနခဲ့တာ ငါးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ကြာလာလမ္ပူကို မေရာက္ခင္က စရင္ဘန္း (Seremban) ျမိဳ႕ေလးမွာ ႏွစ္ႏွစ္လုပ္ခဲ့တာ ေပါင္းလိုက္ရင္ မေလးရွားမွာ  က်င္လည္ေနတာ(၇)ႏွစ္ရွိျပီ။

 

 အသက္အႏၱရာယ္ လံုျခံဳမွဳမရွိတဲ့ မေလးရွားမွာ အလုပ္လာလုပ္ၾကတဲ့ ျမန္မာေတြ က်ီးလန္႔ေတြလို ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔နဲ႔ သြားလာေန ရပါတယ္။ ကြာလာလမ္ပူကို ရန္ကုန္လိုသေဘာထားျပီး သြားလာေနတဲ့ ကၽြန္မ လူတိုင္းနီးပါးၾကံဳဖူးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မရံုးခန္းမွာ Laptopနဲ႔ လက္ကိုင္ဖုန္း အသစ္စက္စက္ကေလး အခိုးခံခဲ့ရတယ္။ မၾကာေသးခင္ကပဲ ညေနအိမ္အျပန္လမ္းမွာ Laptop တစ္လံုး ထပ္ျပီးအလုခံလိုက္ရပါတယ္။ သမင္ေမြးလိုက္ က်ားစားလိုက္ဆိုတဲ့ စကားပံုက မေလးရွားမွာ ေငြလာရွာတဲ့ ျမန္မာေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ မတ္လတုန္းက ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အသတ္ခံလိုက္ရပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ အလုပ္သြားတဲ့လမ္းမွာ အိတ္ကိုလုတာ၊ ေကာင္မေလးက လြတ္မေပးပဲ ျပန္လုလို႔ လည္းပင္းကို ဓားနဲ႔ထိုးသြားတာ ပြဲခ်င္းျပီး ဆံုးသြားပါတယ္။ မေလးရွားမွာ ဒီလို အျဖစ္ဆိုးေတြ မေရနိဳင္မတြက္နိဳင္။ 

ရာဇ၀တ္မွဳေတြေပါေပမဲ့ စီးပြားေရးအေျခအေန ေကာင္းတဲ့ မေလးရွားမွာ လုပ္သက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ လူလတ္ပိုင္းေတြ အားလံုးနီးပါး ကားစီးနိဳင္ၾကပါတယ္။ ကား၊ ရထားေတြ အခ်ိန္မမွန္တာေၾကာင့္ရယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ လံုျခံဳမွဳမရွိတာရယ္ေၾကာင့္ တတ္နိဳင္တဲ့လူတိုင္း ကိုယ္ပိုင္ကားေမာင္းျပီး အလုပ္သြားၾကပါတယ္။ မနက္ရံုးသြားခ်ိန္နဲ႔ ညေနရံုးျပန္ခ်ိန္ေတြဆို ယာဥ္ေၾကာေတြပိတ္ျပီး ခရီးသြားရတာ အခ်ိန္ေတြ အလြန္ၾကန္႔ၾကာပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ကား မရွိတဲ့ကၽြန္မကေတာ့ ကားမွွတ္တိုင္ကို လမ္းေလွ်ာက္၊ ရထားဘူတာကို ကားစီးသြား၊ ဆင္းတဲ့ရထားဘူတာကေန ကားျပန္စီး၊ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ အခ်ိန္ကုန္လူပင္ပန္းျပီး စိတ္ပ်က္စရာေတြ မၾကာခဏ ၾကံဳရပါတယ္။ ကားခေပးဖို႔ အေၾကြမေဆာင္ခဲ့မိရင္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာလိုပဲ စပယ္ယာ ေငါက္တာခံရပါတယ္။ တခါတေလ ခရီးသယ္နဲ႔ စပယ္ယာ ရန္ျဖစ္ၾကတာကိုျမင္ရင္ ရန္ကုန္ကို သတိရလုိ႔ ကၽြန္မ ျပံဳးမိပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာတုန္းက လိုင္းကားတိုးစီးရတဲ့ ဒုကၡကို မေမ့ေသးဘူး။

စိတ္မြန္းၾကပ္စရာေကာင္းတဲ့ ကြာလာလမ္ပူုျမိဳ႕မွာ မနက္ေစာေစာေလကို ရွဴျပီး လမ္းေလွ်ာက္ရတာ စိတ္ကိုၾကည္လင္ ေစပါတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းလည္းျဖစ္၊ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔လည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီးထိေတြ႔ခြင့္ရတာမို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကို ကၽြန္မသေဘာက် ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ထိလမ္းေလွ်ာက္လဲဆို ေပါေခ်ာင္ေကာင္း ဖိနပ္၀ယ္ရင္ တစ္လထက္ပိုမစီးရဘူး။ အေကာင္းစားဖိနပ္၀ယ္ရင္ သံုးလထက္ပိုမစီးပါ။ ဒါေပမဲ့ အလုခံရျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရမွာကို လန္႔သြားျပီမို႔ အျပင္ထြက္ရမဲ့ ကိစၥဆို တတ္နိဳင္သေလက္ ေရွာင္ေနလုိက္ပါတယ္။ စိတ္လံုျခံဳမွဳ မရွိေတာ့ပဲ ေျခေထာက္ေတြ မရွိေတာ့သလို ခံစားရပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္သမားျမင္ရင္ သံသယနဲ႔ ထိတ္လန္႔ေနရ အျဖစ္၊ လူေတြအေပၚ ယံုၾကည္မွဳကင္းမဲ့ ေနရတဲ့အျဖစ္က အရိုးခံေတာင္သူလယ္သမား၊ ရြာသားေတြၾကားမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ စိတ္ဒုကၡျဖစ္ပါတယ္။ 

လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္လို႔ တကၠစီနဲ႔သြားဆိုရင္လည္း အႏၱရာယ္မကင္း ပါဘူး။ မလြဲမေရွာင္သာလို႔ တကၠစီ စီးရတဲ့အခါ တကၠစီသမားနဲ႔ ဆက္ဆံေရး အဆင္ေျပဖို႔လို ပါတယ္။ သူတို႔စပ္စုသမွ်ကို သည္းခံျပီးေျဖေပးရတာ စိတ္ကုန္စရာေကာင္း ပါတယ္။ ဘယ္သူေမးေမး ကၽြန္မက ျမန္မာလို႔ပဲေျဖပါတယ္။ ျမန္မာမွန္းသိရင္ အနိဳင္က်င့္ခံရမွာ စိုးရိမ္ျပီး ဘယ္ေတာ့မွ ညာျပီးအေျဖခဲ့ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ တိုင္းရင္းသား အစံုရွိမွန္းသိတဲ့ တကၠစီသမား အခ်ိဳ႕က ခ်င္းလား၊ ရွမ္းလားလို႔ ေမးလာရင္ေတာ့ ကရင္ပါလို႔ ဂုဏ္ယူစြာ ေျဖေလ့ရွိပါတယ္။ျမန္မာျပည္မွာ ဘာသာေရး အဓိကရုဏ္းေတြ ျဖစ္ျပီးေနာက္ပိုင္း မေလး တကၠစီသမားအခ်ိဳ႕က ကၽြန္မကို ဗုဒၶဘာသာလားလို႔ေမးရင္ ဟုတ္တယ္လုိ႔ပဲ ေျဖပါတယ္။ ျမန္မာေတြ မြတ္စလင္ေတြကို သိပ္မုန္းသလားလို႔ ေမးလာတဲ့အခါ သူတို႔နားလည္ေအာင္ ကၽြန္မတတ္နိဳင္သေလာက္ေတာ့ ျပန္ေျဖခဲ့ပါတယ္။ မေလးရွားတရုတ္ တကၠစီးသမားတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးပါတယ္။ ရိုဟင္ဂ်ာတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔တုန္းက ျမန္မာျပည္ကို မျပန္ဘူးလားလို႔ေမးေတာ့ မျပန္ရဲဘူး ျပန္ရင္ အသတ္ခံရလိမ့္မယ္လို႔ ေျဖပါသတဲ့။ အေၾကာင္းအက်ိဳးကို ေသခ်ာမေလ့လာတဲ့ လူေတြရဲ႕အျမင္မွာ ျမန္မာေတြက လူသတ္သမားေတြေနတာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ဘာတတ္နိဳင္မွာလဲ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အျပဳအမူ အေျပာအဆိုေၾကာင့္ ဗုဒၶသာသနာ ထြန္းကားတဲ့ ျမန္မာျပည္ သိကၡာမက်ရေအာင္ ဆင္ျခင္ေနထိုင္ရံုပဲ တတ္နိဳင္ပါတယ္။ 

မေလးရွားမွာ ကၽြန္မက သူနာျပဳ၊ နည္းျပ အေနနဲ႔ေရာ ဘြဲ႔လြန္ေက်ာင္းသူအေနနဲ႔ပါ က်င္လည္ခဲ့ရတာမို႔ ဆူၾကံဳနိမ့္ျမင့္ အလႊာေပါင္းစံုက လူနာေတြ၊ ငယ္ရႊယ္နဳပ်ိဳတဲ့ သူနာျပဳေက်ာင္းသူေလးေတြ၊ ပညာတတ္အလႊာက လူေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ခံခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေထာက္ပံ့မွဳတြရၾကတဲ့ မေလးအမ်ိဴးသမီးေလးေတြ သူတို႔ရိုးရာ၀တ္စံုကို ျမတ္ျမတ္နိဳးနိဳး ၀တ္ဆင္တတ္ၾကျပီး၊ အေနအထိုင္ အေျပာအဆို သိမ္ေမြ႔ၾကပါတယ္။ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြသာ သူတို႔လို အေထာက္အပံ့ေကာင္းေတြ ရၾကရင္ သူတို႔ထက္ပိုယဥ္ျပီး၊ ထက္ျမက္ေသာ စြမး္ေဆာင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ျဖစ္ၾကမွာလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ကြာလာလမ္ပူမွာ ကၽြန္မကို ကူညီေဖးမခဲ့တဲ့ မေလးရွားနိဳင္ငံသား ေက်းဇူးရွင္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ ေနရာတကာမွာ အေကာင္းနဲ႔အဆိုး ဒြန္တြဲေနတတ္တာမို႔ ႏွပ္ကြပ္ခံရ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ျမန္မာေတြ ရိုင္းတယ္ဆိုတာမ်ိဳး အေျပာမခံခ်င္လို႔ ေအာင့္အင္းမ်ိဳခ် သည္းခံရတာေတြ ရွိပါတယ္။ အေတြ႕အၾကံဳေတြကေန နက္နက္နဲနဲ အသိေလးတစ္ခုေတာ့ ရလိုက္ပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ ရွိသူေတြနဲ႔ ၾကံဳဆံုရတဲ့အခါ စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြ တက္လာတယ္၊ မိမိကိိုယ္ကိုနဲ႔ လူေတြအေပၚ ယံုၾကည္မွဳေတြတိုးလာျပီး၊ အေကာင္းျမင္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ မသူေတာ္ေတြနဲ႔ ၾကံဳရတဲ့အခါမွာေတာ့ ဆန္႔က်င္ဖက္ေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္။ တကယ္ပဲ စိတ္ဓာတ္အင္းအားနဲ႔ ယံုၾကည္မွဳေတြကို က်ဆင္းေစပါတယ္။

ကၽြန္မကို ကူညီေဖးမၾကတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ မေလး၊တရုတ္နဲ႔ အင္ဒီယန္း လူမ်ိဳးစံုပါတယ္။ မြတ္စလင္ဘာသာ၀င္ မေလးလူမ်ိဳးေတြ အမ်ားစု စိတ္သေဘာထား ႏူးညံ့ၾကျပီး၊ ခင္မင္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ အမ်ိဳးကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ ကၽြန္မသေဘာမက်ပါဘူး။ မေလးလူမ်ိဳးနဲ႔ မြတ္စလင္ေတြကို သာသာထိုးထိုး အခြင့္အေရးေပးထာတဲ့ မေလးရွားမွာ လူ႕အခြင့္အေရးကို နိဳင္ငံသားတိုင္း တန္းတူညီမွ် ခံစားခြင့္မရၾကပါ။ ဘာသာျခား နိဳင္ငံျခားသားမ်ား အတြက္ေတာ့ ေျပာေနစရာကို မလိုေတာ့ပါ။ မြတ္စလင္နဲ႔ လက္ထပ္ရင္ မြတ္စလင္ဘာသာကို ေျပာင္းရတယ္ဆိုတာ မေလးရွားက တည္ဆဲဥပေဒ တစ္ခုပါ။ အစိုးရဌာနေတြမွာ မြတ္စလင္ျဖစ္မွသာ အၾကီးအကဲျဖစ္ခြင့္ရွိတဲ့ မေလးရွားနိဳင္ငံဟာ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီ ထြန္းကားတဲ့ တိုင္းျပည္မဟုတ္ပါ။ တရားမွ်တမရွိ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုေ၀ဖန္ခြင့္မရွိေသာ တိုင္းျပည္မွာ က်င့္သံုးတဲ့ ဥပေဒမ်ိဳးကို အတုယူျပီး၊ ျမန္မာျပည္မွာ ဥပေဒအသစ္ေတြ ျပဌာန္းခ်င္ၾကတာကို ကၽြန္မ အားမေပးလိုပါဘူး။  အသက္သာ အေသခံသြားမယ္ ရတနာသံုးပါးကို ဘယ္ေတာ့မွ မစြန္႔ဘူးဆိုတဲ့ အသိစိတ္နဲ႔ ႏွလံုးသားမွာ သာသနာတံဆိပ္ ခပ္တာမ်ိဳးကိုပဲ အားေပးခ်င္ပါတယ္။

လူအမ်ားစု လူမ်ိဳးစြဲ ဘာသာစြဲ မကင္းနိဳင္ၾကသူေတြမို႔ မေလးရွားက တရုတ္ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြက ကၽြန္မကို ခ်စ္ခင္ၾကပါတယ္။ မေလးရွားမွာ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာကို ၾကည္ညိဳမွီခိုတဲ့ တရုတ္ေတြရွိေနတာကုိ ေက်နပ္မိပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းကန္ မ်ားမ်ားမရွိေပမဲ့ ကုသိုလ္အလုပ္ကို အေျပာေလွ်ာ့ျပီး၊ လက္ေတြ႔လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေတြကို ကၽြန္မသေဘာက်ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အဓိကရုဏ္းေတြ မၾကာခဏ ျဖစ္ေနတာကို သူတို႔ဘ၀င္မက် ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြျဖစ္ျပီး ဘာလို႔ ရန္ကိုရန္နဲ႔ တုန္ျပန္ၾကသလဲလို႔ အျပစ္တင္ပါတယ္။ ဗုဒၶသာသနာစစ္စစ္ ထြန္းကားတဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဂုဏ္သတင္း မညွိဳးႏြမ္းေစခ်င္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ေစတာနာကို ကၽြန္မ ခံစားနားလည္နိဳင္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ဖူးတဲ့ မေလးရွားတရုတ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူနာျပဳအုပ္တစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို ေျပာပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ရဟန္းက်င့္၀တ္အတိုင္း မေနတဲ့ အသက္ငယ္ငယ္ ဘုန္းၾကီးေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနတာကို သူသေဘာမက်ဘူးလို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေ၀ဖန္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္ေတြလုပ္နိဳင္တဲ့ အရြယ္မွာ ဆင္းရဲတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ လွဳဴဒါန္းေထာက္ပံ့မွဳကို ယူေနျပီး သာသနာနဲ႔ မဆိုင္တဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ေနတာ မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ (သာသနာေတာ္အတြက္ တကယ္အခ်ိန္ေပး ၾကိဳးပမ္းေနၾကေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကို ေ၀ဖန္ျခင္း မဟုတ္ပါ။) လူ႔ေဘာင္ထက္ျမတ္တဲ့ ရဟန္းေဘာင္မွာေနရင္ ျမင့္ျမတ္သန႔္စင္ေသာ ၀ိနည္းက်င့္၀တ္ အတိုင္းေနတာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တာမို႔ သူနာျပဳအုပ္ ေ၀ဖန္တာ မလြန္ဘူးလို႔ ကၽြန္မ ယူဆပါတယ္။ သူမ်ားဘာသာကို အျပစ္ရွာ ရွဳတ္ခ်မဲ့အစား၊ ကိုယ့္ဘာသာ သာသနာ သန္႔ရွင္းေစဖို႔နဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ၾကည့္တတ္ျပီး ပိုေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္နိဳင္ဖုိ႔ အေရးၾကီးတယ္ မဟုတ္လား။ 

အယူအဆ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုရွိတဲ့ ကြာလာလမ္ပူမွာ ေနေနရင္း  မေလးရွားရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ျမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ပူထရြာဂ်ာယာ (Putrajaya) က ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေနတဲ့ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာမွာ က်ဴးက်ဴးေက်ာ္ေက်ာ္ သြားေနဖူးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းဆိုေပမဲ့ ကၽြန္မထက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ စီနီယာက်တဲ့ တရုတ္ဗုဒၶဘာသာ၊ သူနာျပဳအုပ္ တစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔အိမ္မွာေနရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဇိမ္က်ပါတယ္။ သူမ်ားအစိဳးရေတြ ၀န္ထမ္းေတြကို လစာလံုေလာက္ေအာင္ေပးျပီး၊ လူလိုသူလို ေနရေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးထားကို အားက်မိပါတယ္။ အရင္က စာေမးပြဲနီးရင္ သူ႔အိမ္မွာ စာသြားဖတ္တယ္။ ကၽြန္မငွားေနတဲ့ အိမ္မွာေရပ်က္ရင္ သူအိမ္ခဏသြားေနပါတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ မတ္လတုန္းက ကၽြန္မရဲ႕ သုေတသန စာတမ္းအတြက္ ပူခၽြန္းကို ေန႔တိုင္းမနက္ေစာေစာ သြားရမွာမို႔ သူ႔အိမ္မွာ တစ္လသြားေနခဲ့ပါတယ္။ ပူထရာဂ်ာယာကေန ပူခၽြန္းကို သြားရတာ ပိုလြယ္ျပီး၊ အခ်ိန္ကုန္ သက္သာလို႔ပါ။ ေလးပတ္တိတိ မနက္တိုင္း ပူထရာဂ်ာယာ ျမိဳ႕ပတ္ကားကိုစီးရင္း သာယာေသာရွဴခင္းေတြကို ျမင္ရတာ ေ၀ဒနာေတြ ပိုတိုးလာပါတယ္။ သူ႔ေျမ သာယာတာကို မုဒိတာစိတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေျမမွာ သာယာမွဳေတြဆိတ္သုန္းေနျပီး၊ တည္ျငိမ္မွဳမရွိတဲ့ အေျခအေန၊ ကိုယ္တိုင္လည္း ျပည္ေတာ္ျပန္ဖို႔ စိတ္ကူးမယဥ္နိဳင္တဲ့ အေျခအေနကို ေတြးျပီးစိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္မိပါတယ္။

ကြာလာလမ္ပူမွာ ႏွစ္ေတြအၾကာၾကီးေနရင္းက ျမိဳ႕ျပရဲ႕ အဓိပါယ္ကို ကၽြန္မ သိလာခဲ့ပါတယ္။ ျမိဳ႕ျပက ပကာသန အေဆာင္အေယာင္ေတြက လူေတြကိုလွည့္စားတတ္သလို၊ လူေတြရဲ႕ ရိုးသားျဖဴစင္မွဳကို အေရာင္ေျပာင္းေပးတယ္။ စိတ္ေတြကို ကေယာင္ေခ်ာက္ျခား ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ျမိဳ႕ျပက လူမွဳဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္က်ယ္၀န္းတဲ့အတြက္ လူမွဳဗဟုသုတလည္း မ်ားမ်ားရပါတယ္။ လူေတြအေၾကာင္း ပိုသိလာရျပီး၊ မတူညီကြဲျပားသူေတြဆီက အသိအျမင္သစ္ေတြကို ရေစပါတယ္။ အရာရာတိုင္းကို သင္ယူစရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြပဲလို႔ သေဘာထားမယ္ဆိုရင္ ကြာလာလမ္ပူမွာ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြဟာ ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ အေရးပါေသာ အခ်ိန္ကာေတြ ျဖစ္ပါေနလိမ့္မယ္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

စံပယ္ျဖဴ

၁၂၊၀၇၊၂၀၁၄။