ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္၍ အထက္သို႔ ေမာ့ၾကည့္ျခင္း

ကၽြန္မတို႔ အေဖ မၾကာခဏ ႏွစ္သိမ့္ဆံုးမဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို သတိရမိပါတယ္။ အေပၚကိုခ်ည္း ေမာ့မၾကည္နဲ႔ ကိုယ့္ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည္ပါ တဲ့။ ေမွ်ာ္မွန္းတိုင္း မျဖစ္တဲ့ဘ၀အေပၚ အလိုမက်ျဖစ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မကို ေလာကဓံနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ အေဖက ေျဖသိမ့္ေပးတာပါ။ ကရင္လူမိ်ဳးပီသစြာ ရိုးသားျပီး ေရာင့္ရဲတတ္တဲ့ လယ္သမား ကၽြန္မတို႔အေဖဟာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ပင္ပန္းဆင္းရဲျခင္း ေလာကဓံနဲ႔ ေကာင္းစြာမိတ္ေဆြဖြဲ႔ သြားသူပါ။ လူ႔ေအာက္က်လို႔ မေသနိဳင္ဘူး၊ လူပိလို႔မေသနိဳင္ဘူး ဆိုတဲ့ေဆာင္ပုဒ္က ကၽြန္မတို႔ အေဖ အျမဲေဆာင္ထားတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ပါ။ လူပိျပီး နလန္မထူနိဳင္တဲ့ အေဖ့ဘ၀ရုပ္ပံုလႊာဟာ ကရင္မ်ားရဲ႕ ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ေဒသကို ထင္ဟပ္ေနပါတယ္။

လူလူခ်င္း ဖိတာကို မၾကိဳက္တတ္တဲ့ ကၽြန္မကို အေဖက သိပ္မလႊမ္းမိုးနိဳင္ပါဘူး။ အေဖ့လို ကၽြန္မ အားနာတတ္ေပမဲ့၊ မဟုတ္ရင္မခံတတ္တဲ့ အေမကသာ ကၽြန္မဘ၀ တစ္ခုလံုးကို လႊမ္းမိုးခဲ့ပါတယ္။ အေဖေျပာသလို ကၽြန္မ ေအာက္ကို မၾကာခဏငံု႔ၾကည္ပါတယ္။ အေပၚကိုလည္း ေမာ့ၾကည့္မိပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္ရင္ အေဖေတြးသလို ေတြးျပီးစိတ္ကို ေျဖသိမ့္ပါတယ္။ ကိုယ့္ထက္ဆင္းရဲ နိမ့္က်တဲ့ သူေတြအမ်ားၾကီး ရွိေနပါေသးလား၊ ကိုယ္ရထားတဲ့ ဘ၀က သူတို႔ေတြထက္စာရင္ ေတာ္ပါေသးတယ္ေပါ့။ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္မိရင္ေတာ့ အေပၚကလူေတြကို အားက်စိတ္ျဖစ္ျပီး၊ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ငယ္ငယ္က စိတ္အားတက္ၾကြေနခိ်န္မို႔ ေလာကဓံကို ဘယ္ေတာ့မွ အရွံဳးမေပးဘူးလို႔ စိန္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အနိဳင္ရလို႔ ေလွာင္ျပံဳးျပံဳးေနတဲ့ ေလာကဓံကို ကၽြန္မ လက္ေျမာက္ အရွံဳးေပးခ်င္ေနျပီ။

ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္တည္းမက်နိဳင္တဲ့ ဘ၀မွာ ေနသားက်ေအာင္ ၾကိဳးစားေနရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ အသက္ေတြ ၾကီးလာျပီ။ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ကို ေရာက္လာျပီဆိုေတာ့ ေအာက္ကိုငံုံ႔ၾကည့္ျပီး၊ အေတြးေတြက ေျပာင္းသြားပါတယ္။ ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ကို ရလာျပီး၊ လူျဖစ္ရက်ိဳးမနွပ္တဲ့ ဘ၀ေတြ။ လူလိုမစားရ၊ လူလိုမေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ။ အျဖစ္သနစ္ေပါင္းစံုကို ျမင္ရတိုင္း ေရႊရင္မေခ်ာင္ ေရႊရင္ဆို႔ရပါတယ္။ ဒီလူေတြကို ကၽြန္မတို႔ ဒီအတိုင္းပဲ ငံု႔ၾကည့္ေနရမလား။ ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြ လူနဲ႔တူေအာင္ ေနရဖို႔ အေပၚကလူေတြမွာ တာ၀န္မရွိဘူးလား။ ေျပာသာေျပာရတယ္၊ အေပၚနဲ႔ေအာက္ အလွမ္းကြာေ၀းလြန္းေတာ့ သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ၾကလိမ့္မယ္မထင္ဘူး။ 

ကၽြန္မက ေတာသူေတာင္းသားေတြနဲ႔ တသားတည္းတစ္ထပ္တည္း ေနထိုင္ၾကီးျပင္းခဲ့သူမို႔ မ်က္လံုးနဲ႔လည္း ျမင္တယ္။ ႏွလံုးသားနဲ႔လည္း ျမင္ပါတယ္။ တေနကုန္ ခါးကိုကုန္းျပီး သမန္းေျမထဲကို ေကာက္ပင္ေတြ စိုက္ခဲ့ဖူးတယ္။ လယ္ကန္သင္းရိုးေပၚမွာ ေကာက္စိုက္သမေတြနဲ႔ အတူတူ ပဲဟင္းရည္ကို ျမိန္ယွက္စြာ ေသာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ လယ္ေတြ ကိုင္းေတြ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြေပါတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ဧရာ၀တီတိုင္းမွာ ဆန္ၾကမ္းနဲ႔ ဟင္းခ်ိဳအရည္က်ဲက်ဲကို ေသာက္ျပီး တင္းတိမ္ေနရတဲ့ လူေတြရွိတယ္။ ေန႔စဥ္ ငရုတ္သီးဆားေထာင္းနဲ႔ ထမင္းမိန္ေနရတဲ့လူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ငရုတ္သီး မ၀ယ္နိဳငိတဲ့အခါ ဆားနဲ႔ပဲ ျပီးသြားရတာေေတြ ရွိပါတယ္။ ခ်က္စရာ ဆန္မရွိတဲ့အခါ ထမင္းရည္ ရွာေတာင္းေသာက္ ေနရတဲ့ အျဖစ္ေတြ တကယ္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မရြာသားေတြ ဆင္းရဲတဲ့ အေၾကာင္းကို မၾကာခဏ စာထဲထည့္ေရး ျပီးသားမို႔ အက်ယ္ခ်ဲ႕ မေျပာလိုေတာ့ပါ။ ဆင္းရဲျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ၊ ဆင္းရဲျခင္းမွ လြတ္္ေျမာက္ေၾကာင္းေတြကို ကၽြန္မ ဥာဏ္မွီသေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ မိပါတယ္။ 

တခ်ိဳ႕က ဆင္းရဲတဲ့သူကို မသနားနဲ႔လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ မလိမၼာလို႔ ဆင္းရဲၾကတာ၊ အလုပ္မၾကိဳးစားလို႔ ဆင္းရဲၾကတာကို သနားစရာ မလိုဘူးလို႔ ယူဆၾကပါတယ္။ ယုတ္တိေဗဒအရ မွန္တယ္လို႔ ဆိုနိဳင္ေပမဲ့ လူသားဆန္ဆန္ ေတြးမယ္ဆိုရင္ မလိမၼာတဲ့လူကို လိမၼာေအာင္ ျပဳျပင္တည့္မတ္ေပး ရမွာပါ။ ဆင္းရဲတဲ့ သူေတြ အမ်ားစုဟာ အသိဥာဏ္နည္းၾကတယ္။ အလုပ္ကို ေရသာခိုခ်င္ၾကတယ္။ အေသာက္အစား ေလာင္းကစားမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူေတြကို စားစရာေပးရံု ေငြေခ်းေပးရံုနဲ႔ ဆင္းရဲျခင္းက လြန္ေျမာက္နိဳင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ (Life Skills) လို႔ေခၚတဲ့ ဘ၀ေနထိုင္နည္းေတြ ကၽြမ္းက်င္လာေအာင္ လူလိမၼာ ဆိုသူေတြက ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ ေပးရမွာပါ။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားမ်ားက အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေကာင္းေတြ၊ တန္ရာတန္ေၾကး လုပ္ခရျပီး၊ အႏၱရာယ္ကင္းတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ေတြကို ဖန္တီးေပးဖို႔ မျဖစ္မေန လိုအပ္ပါတယ္။ 

လူ႔ဘ၀သက္တမ္း တိုတိုေလးမွာ ကၽြန္မတို႔ လူအခ်င္းခ်င္း ေမတၱာထားၾကျပီး၊ အားနည္းသူေတြကို ဂရုဏာစိတ္နဲ႔ တြဲကူေဖးမ ၾကရမယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ အေပၚကလူေတြ ေအာက္ကိုငံု႔မၾကည့္ ၾကဘူး။ တခ်ိဳ႕က မျမင္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က မ်က္မွန္စိ္မ္းတပ္ျပီးၾကည့္ေတာ့ တကယ္အရွိကို မျမင္ၾကဘူး။  အဲဒီလူေတြကို ကၽြန္မေမာ့ ၾကည့္မိပါတယ္။ ေမာ့သာၾကည့္ရတယ္ ကၽြန္မက အထက္တန္းလႊာမွာ ေနဖူးသူ မဟုတ္ေတာ့ အထက္တန္းစားေတြရဲ႕ ဘ၀ကို  နားမလည္နိဳင္တာ အမွန္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ အဲဒီေနရာကိုေရာက္ရင္ သူတို႔လိုပဲျဖစ္မလား ဆိုတာေတာ့ တကယ္မေရာက္ဖူးပဲ ေျပာရခက္ပါတယ္။ ေနာက္ဘ၀မ်ား အထက္တန္းလႊာမွာ လူျဖစ္ျပီး စာေရးဆရာမျဖစ္ခဲ့ရင္ လူ႔မလိုင္ေတြအေၾကာင္း ကၽြန္မစာေတြ ေရးခ်င္ပါတယ္။ ဒီဘ၀မွာ ဒီခႏၶာတည္သေရြ႕ေတာ့ ကၽြန္မရြာသားေတြအေၾကာင္းနဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ေပါင္းစပ္ျပီး ဘ၀ထဲက ထြက္လာတဲ့ စာေတြကို ေရးအားရွိသေလာက္ ေရးေနမွာပါ။ 

စာမေရးျဖစ္တဲ့အခါ အေပၚကလူေတြနဲ႔ ေအာက္ကလူေတြအေၾကာင္းေတြးလိုက္၊ ကိုယ္ကိုကိုယ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ အခိ်န္ေတြ ျဖဳန္းေနမိပါတယ္။ တခါတေလ ကၽြန္မနားမလည္တဲ့ နိဳင္ငံေရး တုိင္းျပည္အေရးေတြ ေတြးမိပါတယ္။ ဘာမွ၀င္လုပ္မေပးတတ္ေပမဲ့ ေရႊျပည္သစ္ကို ေမွ်ာ္ေနမိပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ အစြမ္းအစ မရွိေလေတာ့ ေရႊျပည္ေတာ္ သာယာေရးအတြက္ အေပၚကလူေတြကို အားကိုတၾကီး ေမာ့ၾကည့္မိပါတယ္။ အေပၚကလူေတြ အမ်ားၾကီးထဲမွာ ကၽြန္မ သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ရတဲ့ လူအခ်ိဳ႕ေတာ့ရွိ ပါတယ္။ ေမတၱာစိတ္ၾကီးတဲ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ မိခင္ကို ျမင္ရတယ္။ အေမ့ကို ၀န္းရံေနၾကတဲ့ လူအခ်ိဳ႕ကိုလည္း ကၽြန္မျမင္ရပါတယ္။ 

အိုေနျပီျဖစ္တဲ့ အေမ့မ်က္ႏွာကို ျမင္ရတာ တကယ့္မိခင္လိုပါပဲ။ မိခင္အိုရဲ႕ႏွလံုးသားကို ကၽြန္မေကာင္းေကာင္း ျမင္လို႔ရပါတယ္။  အို..မိခင္ကို တိုက္ခိုက္ေစာ္ကား ေနၾကတဲ့သူေတြ ႏွလံုးသား တံခါးဖြင့္ျပီး ၾကည့္ေပးၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေအာက္ေျခမွာ အာဟာရခ်ိဳတဲ့ေနသူေတြ၊ ေရာဂါထူေျပာေနသူေတြ၊ စာမသင္ရတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ကၽြန္မတို႔ မိခင္ကိုလိုပါတယ္။ အမ်ိဳးဘာသာကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ဗုဒၶဘာသာ အာဏာရွင္စနစ္ကိုပဲ ျပန္သြားမယ္ဆိုသူေတြကို ကၽြန္မ ေမးခ်င္ပါတယ္။ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ဆင္းရဲမြဲေတျပီး၊ အက်င့္ေတြပ်က္စီးေနတာကို အလိုရွိသလား။ ျမတ္စြာဘုရား ဆံုးမတဲ့အတိုင္း ေနထိုင္က်င့္ၾကံတဲ့ တကယ့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ စစ္စစ္ေတြကို လိုခ်င္တာလား။ စား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပမွသာ လူေတြ ကိုယ္က်င့္ေကာင္းၾကျပီး၊ ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္နိဳင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ စနစ္ကိုျပင္ဖို႔ အေမ့ကို ကၽြန္မတို႔ လိုပါတယ္။

အမိ်ဳးကို ေစာင့္ရမဲ့ အမိ်ဳးသမီးေတြ အသိဥာဏ္ျမင့္မားျပီး၊ ဘာသာတရားကိုင္းရွိဳင္း ၾကေစဖို႔  အေျခခံလို အပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးနဳိင္ေအာင္ စနစ္ကိုေျပာင္းရပါမယ္။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားကို တန္ဖိုးထား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမဲ့ အမ်ိဳးသားေတြ ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္ၾကီးၾကျပီး၊ အားကိုးထိုက္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးဖို႔ စနစ္ကို ျပင္ရပါမယ္။ စနစ္ကို ေျပာင္းလဲနိဳင္ဖို႔ အေမ့ကို ကၽြန္မတို႔လိုပါတယ္။ အမ်ိဳးဘာသာကို ဥပေဒနဲ႕ ကာကြယ္ျခင္းထက္ ဓမၼနဲ႔ ကာကြယ္တတ္တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ေပါက္ဖြားလာေရးအတြက္ အာဏာရွင္ကို မလို အေမ့ကိုသာ ကၽြန္မတို႔ တကယ္လိုအပ္ ပါတယ္။ တရားမွ်တ လြတ္လပ္ေသာ လူ႔ေဘာင္ကို တည္ေဆာက္နဳိင္ရင္ လူအခ်င္းခ်င္း ေမတၱာပြားၾကလို႔ ျဗဟၼစိုရ္တရားေတြ ျပန္လည္ထြန္းကား လာမွာပါ။  

ေအာက္ေျခကို လွမ္းၾကည့္ျပီး အေမ့ကို လုိတယ္လို႔ ကၽြန္မေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မရြာသားေတြ ထမင္းနဲ႔ဟင္း ႏွပ္မွန္ေအာင္ စားရေစခ်င္လို႔ အေမ့ကို ကၽြန္မေမွ်ာ္ပါတယ္။ ဆာေလာင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားရတဲ့ ဘ၀ေတြ ကင္းေ၀းေစဖို႔ ေစတနာမွန္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ကို ကၽြန္မ ေမွ်ာ္ပါတယ္။ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ျပီး ဘ၀ေတြေအးခ်မ္းဖို႔ ဖခင္ေကာင္းႏွင့္ တူေသာေခါင္းေဆာင္ကို ရွာမေတြ႔ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ မိခင္နွင့္တူေသာ အေမ့ကို လိုခ်င္ပါတယ္။ အေမ့ အရိပ္ေအာက္မွာ ညီညြတ္စြာ အတူေနထိုင္ၾကရင္း၊ အနာဂတ္မွာ ပညာမ်က္စိရွိေသာ ေခါင္းေဆာင္သစ္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

ႏွလံုးသားတံခါးမ်ား ပြင့္လင္းၾကပါေစ။

စံပယ္ျဖဴ

၁၅၊၀၃၊၂၀၁၄။