ဌာေနသို႔ တေခါက္တခါ

ကၽြန္မ၏ ေနရပ္ဌာနီသို႔ တေခါက္ျပန္ေရာက္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို မိုးမခကို ျပန္ျပီးေဖာက္သယ္ ခ်ခ်င္ပါတယ္။ အရင္ေဆာင္းပါးေတြမွာ ကၽြန္မတို႔ ရြာအေၾကာင္း ေရးဖူးပါတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ျမိဳ႕နယ္က မိုးၾကိဳးပစ္ရြာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာလူမ်ိဳး အမ်ားဆံုးေနထိုင္ျပီး၊ ကရင္အိမ္ေျခ (၅၀)နဲ႔ မြတ္စလင္အိမ္ေျခ(၂၀) ေလာက္ရွိတဲ့ ရြာပါ။ စံျပေက်းရြာလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ကၽြန္မတို႔ရြာမွာ (၉၆၉)အဖြဲ႔လည္း ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိေနျပီျဖစ္ပါတယ္။  

 

ရြာမွာ တပတ္ေလာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ေဆြးမ်ိဳးေတြဆီ အိမ္လည္ရတာနဲ႔ မအားလပ္နိဳင္ပါ။ အခါတေလမွ ျပန္တာဆိုေတာ့ ဟိုအိမ္က ထမင္းေခၚေကၽြးလိုက္ ဒီအိမ္က ထမင္းေခၚေကၽြးလိုက္နဲ႔ ဟင္းေကာင္းလည္း စားခဲ့ရပါတယ္။ နိဳ၀င္ဘာလ ေဆာင္းေလေအး၀င္စျဖစ္ျပီး၊ ေဆာင္းရနံ႔ေတြ ရတာကို သေဘာက်ပါတယ္။ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ မိုးေတြရြာလို႔ စပါးနဲ႔ ပဲေတြ ေလးလြင့္ပ်က္စီးရလို႔ ရြာကလူေတြ စိတ္ပ်က္စြာ ညည္းညဴၾကပါတယ္။ ရြာသီဥတု ေဖာက္ျပန္ျခင္းနဲ႔ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေတြရဲ႕ ဒဏ္ကို လွိမ့္ေနေအာင္ ခံၾကရတာ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ။ အခုဆိုရြာေတြမွာ အလုပ္သမားေတြ ရွားသြားလို႔ အလုပ္ေတြ ေနွာင့္ေနွးၾက ပါတယ္။ ရြာက လူေတြ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး၊ ေနျပည္ေတာ္နဲ႔ နယ္စပ္ေတြမွာ အလုပ္သြားၾကတယ္။ ရြာမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ လူေတြက အလုပ္ၾကမ္းမလုပ္ၾကသူေတြ။ ႏွစ္လံုးထီ၊ သံုးလံုးထီျဖတ္ေရာင္းျပီး သက္ေတာင့္ သက္သာေနၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘြဲ႕ရစာတတ္သူေတြေပါတဲ့ ကၽြန္မတို႔ရြာမွာ အရက္သမားနဲ႔ ေလာင္းကစားေတြလည္း ေပါပါတယ္။

ရန္ကုန္သို႔ တေခါက္ျပန္ေရာက္ျခင္း

ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ျပန္မေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ကို တေခါက္ျပန္ေရာက္ လာပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တုန္းက ေနေပ်ာ္စရာေကာင္းေသးတဲ့ ရန္ကုန္။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေကာင္း၊ ဆရာသမားေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္။ ရန္ကုန္က ကၽြန္မရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမ မဟုတ္ေပမဲ့ ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတခုပါ။ ရန္ကုန္မွာ ပညာသင္၊ ရန္ကုန္မွာ ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားရင္း ဘ၀ေပးအသိေတြ ရခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္ရင္ ကၽြန္မ ရန္ကုန္မွာပဲ ေနျဖစ္ပါတယ္။ မိဘႏွစ္ပါး မရွိေတာ့ျပီမို႔ ရြာျပန္ရင္လည္း တပတ္ဆယ္ရက္ထက္ ပိုျပီး မေနနိဳင္ေတ့ာပါ။ ရန္ကုန္မွာ အိမ္မရွိေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ စတည္းခ်ေနျပီး၊ အျခားျမိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီသြားလည္လိုက္၊ လူမွဳေရးကိစၥေလးေတြ အနည္းအက်ဥ္း ကူညီေပးလိုက္နဲ႕ လယ္ယာျပန္စားေရး လုပ္ေနရပါတယ္။

ရန္ကုန္ကို အခုတေခါက္ျပန္လာတဲ့ ခရီးစဥ္မွာ ေဖာက္သယ္ခ်စရာေလးေတြ ရွိပါတယ္။ နိဳ၀င္ဘာလထဲမွာ ျမန္မာေလေၾကာင္းလိုင္းက ကြာလာလမ္ပူမွ ရန္ကုန္ ခရီးစဥ္အတြက္ (၂)ရက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိပါ။ မေလးရွားေလၾကာင္းကို ေလာေလာဆယ္ မစီးခ်င္ေသးတာေၾကာင့္ ေအးရွားေလေၾကာင္းနဲ႔ ျပန္လာပါတယ္။ ကြာလာလမ္ပူေလဆိပ္ကို အလာမွာ ကၽြန္မ နေမာ္နမဲ့ နိဳင္တာေတြကိုေတာ့ မေရးပဲ ခ်န္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။ ေလဆိပ္ကို အခ်ိန္မွီရံုေလး ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေလယဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မေဘးခံုမွာ ကၽြန္မထက္ အသက္ငယ္တဲ့ ကိုေရႊျမန္မာႏွစ္ေယာက္။ ေအးေအးလူလူပါပဲ။ လမ္းတ၀က္ေလာက္ေရာက္ေတာ့   ေလယဥ္မယ္က   ေလဆိပ္အ၀င္ (Arrival card) နဲ႔ အေကာက္ခြန္ ပံုစံေတြ ျဖည့္ဖို႔ စာရြက္ေတြ လိုက္ေ၀ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို ပံုစံကို မျဖည့္တတ္လို႔ ကၽြန္မေဘးက တေယာက္ကိုျဖည့္ေပးခဲ့ ရပါတယ္။ ကၽြန္မေဘး တေယာက္ေက်ာ္ကေတာ့ ကၽြန္မ ျဖည့္ထားတဲ့ ပံုစံကို နမုနာၾကည့္ျပီး၊ သူ႔ဖာသာျဖည့္ပါတယ္။ သူနားမလည္ရင္ ကၽြန္မကို ေမးျပီးျဖည့္ ပါတယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲကေန မဆိုးပါလို႔ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္ပါတယ္။

အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ ပ်ံသန္းျပီးတဲ့ေနာက္ အဲေအးရွား ေလယာဥ္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကို ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ ပါတယ္။ ေလဆိပ္အ၀င္ လ၀ကမွာ တန္းစီ၊ ကၽြန္မအလွည့္ေရာက္ေတာ့ လ၀က အရာရွိကို ပတ္စပို႔နဲ႔ ျဖည့္ထားျပီးသား ေလဆိပ္အ၀င္ကဒ္ကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူစစ္ေဆးေနတာကို ေစာင့္ေနရင္း ဟိုဘက္က တေယာက္ကို ပိုက္ဆံ (၃၀) ေတာင္းတာၾကားလိုက္ပါတယ္။ မေလးရွားက   ျပန္လာတဲ့သူကို ေတာင္းတဲ့ ေငြ(၃၀)ဆိုတာ ရင္းဂစ္(၃၀) ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာေငြ (၉၀၀၀)က်ပ္ ၀န္းက်င္။ ဘာအတြက္ ေတာင္းတာလည္းလို႔ သိခ်င္ေပမဲ့ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္တဲ့ ကိစၥကို ၀င္စြက္ဖက္ဖို႔ မသင့္ေတာ္လို႔ နားပဲေထာင္ေန လိုက္ရပါတယ္။ ပံုစံျဖည့္ထားတာ မျပည့္စံုတာေၾကာင့္လည္း   ျဖစ္နိဳင္ပါတယ္။ ေငြကိုးေထာင္က်ပ္ ၀န္းက်င္က သံုးသိန္းေအာက္ အမ်ားၾကီးနဲတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါမ်ိဳးေတြ ရိုးေနျပီဆိုေပမဲ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲ မတရားအနိဳင္က်င့္တာလို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။

ဒိုင္းခင္ခင္ကို ခံစားၾကည့္ျခင္း

ငယ္ငယ္က ေမာင္ေဖငယ္လို အခ်စ္မ်ိဴး ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို နားရည္၀ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒုိင္းခင္ခင္ရဲ႕ ဘ၀ရာဇ၀င္ ဇာတ္လမ္းကို ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါ။ ဆရာမ စိမ့္(ပညာေရး) ရဲ႕ ဒိုင္းခင္ခင္ ၀တၳဳကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ဒိုင္းခင္ခင္ရဲ႕ ဘ၀ရာဇ၀င္က ကၽြန္မ ႏွလံုးသားမွာ စြဲက်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဇာတ္က သိပ္နာလြန္းျပီး၊ စာေရးသူရဲ႕ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ ေကာင္းေတြေၾကာင့္၊ စာဖတ္ရင္း မ်က္ရည္က်ရပါတယ္။ သတိ သံေ၀ဂေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ရလိုက္ပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ဒိုင္းခင္ခင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မ ခံစားမိတာ၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္ မိတာေတြကို စာတပုဒ္ေရးဖို႔ စိတ္ကူးရွိခဲ့တာကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေရးလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္မက စာအုပ္ေကာင္းေတြ ဖတ္ရရင္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကို ေပးဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒိုင္းခင္ခင္ ၀တၳဳကို ဖတ္ရတဲ့လူတိုင္းက ဒိုင္းခင္ခင္ဘက္ကေန နာက်င္ခံစား ၾကပါတယ္။ သီေပါမင္းက ဘုရင္ျဖစ္ျပီး၊ ေယာက်္ားမပီသဘူးလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္လည္း စဥ္းစာဥာဏ္နည္းေသာ ကတိသစၥာ မတည္ေသာ သီေပါဘုရင္ကို  အထင္ၾကီးေလးစားလို႔ မရပါ။ မိဖုရားေျမာက္မယ္လို႔ အလြယ္တကူ ကတိေပးျပီး၊ အရိုးခံ မိန္းမပ်ိဳေလးကို အနိဳင္ယူသိမ္းပိုက္တယ္။ ဘုရင္မို႔ မျငင္းဆန္ရဲတာကို အခြင့္ေကာင္းယူတယ္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္စႏွစ္မွာ မိန္းမလွ ျဖစ္ရတဲ့ ဘ၀က မသက္သာပါလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ လွပေခ်ာေမာတဲ့ ဒိုင္းခင္ခင္ကို စြဲလန္းႏွစ္သက္မိတဲ့ သီေပါမင္းရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းဟာ ရယူလိုစိတ္ တခုကိုသာသိတဲ့ ခ်စ္ျခင္း၊ တာ၀န္ယူမွဳကင္းေသာ ခ်စ္ျခင္း။ ရယူလိုမွဳဆႏၵကို ေရွ႕တန္းတင္ျပီး၊ အမ်ိဴးေကာင္းသမီးေတြကို တန္ဖိုးထား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိမရွိျခင္း သာျဖစ္ပါတယ္။

ရက္စက္လြန္းတဲ့ စုဖုရားလတ္ကိုေတာ့ သီေပါမင္းအေပၚ အခ်စ္ၾကီးတာလို႔ ကၽြန္မ မျမင္ပါဘူး။ အတၱသိပ္ၾကီးတာ လ႔ိုပဲျမင္ပါတယ္။  မုန္႔ကိုသာေ၀စားနိဳင္မယ္၊ အခ်စ္ကို ေ၀မစားနိဳင္ဘူးဆိုတာကို ကၽြန္မ နားလည္လို႔ ရတယ္။ တလင္တမယားစႏွစ္ကို က်င့္သံုးခ်င္တာကိုလည္း ကၽြန္မလက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမသားခ်င္း စာနာစိတ္ကင္းမဲ့တဲ့ စုဖုရားလတ္ရဲ႕ စရိုက္၊ အမအရင္းေခါက္ေခါက္ အေပၚလည္း ညွာတာစိတ္မရွိတဲ့ စရို္က္ကို စက္ဆုပ္မိပါတယ္။ ဥာဏ္ပညာနဲ႔ ဆင္ျခင္နိဳင္စြမ္းမရွိပဲ  နန္းတြင္းေရး တုိင္ျပည္အေရးမွာ ၀င္စြက္ဖက္ျပီး၊ အရာရာတိုင္းမွာ အတၱကိုေရွ႕တန္းတင္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ျမန္မာ့သမိုင္းနဲ႔ စုဖုရားလတ္ရဲ႕ ရာဇ၀င္က အက်ည္းတန္ခဲ့ ပါတယ္။

ေျမနိမ္ရာ လွံစိုက္ၾကတဲ့ အသိုက္အ၀န္းမွာ အမ်ိဴးေကာင္းသမီး ဒိုင္းခင္ခင္ရဲ႕ဘ၀ မရွဳမလွ ေၾကြပ်က္ခဲ့ရတာ ရင္နင့္စရာေကာင္း ပါတယ္။ ဒိုင္းခင္ခင္က မိဖုရား ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ သီေပါဘုရင္ရဲ႕ ကတိစကားအေပၚ သာယာတပ္မက္သြားတယ္လို႔ စာဖတ္သူတဦးက ေကာက္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္အခါက မိန္းမသားေတြ မိဖုရားဘ၀ကို မက္ေမာၾကတာ မဆန္းဘူးလို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။ နန္းတြင္းသူဘ၀ကို အလိုမတူပဲ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ လက္ခံခဲ့ရတယ္။ သီေပါမင္း ေျခေတာ္တင္တာကို မျငင္းရဲလို႔ လိုက္ေလ်ာခဲ့ရာက သီေပါမင္းကို ခ်စ္ၾကိဳက္စြဲလန္းသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုး ျပန္ရလိုက္တဲ့ အခ်စ္ဆုလာဒ္က စုဖုရားလတ္ရဲ႕ အမ်က္ေတာ္ရွမွဳေၾကာင့္ မာယာပရိယာယ္ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲက ရာဇဒါဏ္။ တႏြယ္ငင္ တစင္ပါ၊ အျပစ္မဲ့တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးလည္း ေသဒါဏ္ရခဲ့တယ္။ ပါးစပ္ထဲကလာတဲ့ ဥပေဒနဲ့ စီရင္ခ်က္ခ်တဲ့ ရွင္ဘုရင္ေတြေခတ္က အစဥ္အလာေတြကို ကၽြန္မ ေၾကာက္ရြံ႕ တုန္လွဳပ္မိပါတယ္။

ခ်စ္သူေကာင္းစားေရးကို ဦးစားေပးတဲ့ ေတာင္သမန္လယ္စား ေမာင္ေဖငယ္ကိုေတာ့ စာေပသမားမို႔ ေလးစားစိတ္ျဖစ္မိသလို

မေလးရွားလူငယ္မ်ားႏွင့္ ပညာေရးအခြင့္အလမ္း

လူငယ္ေတြက တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ပဲဆိုတာကို အစိုးရတိုင္း နားလည္မယ္ထင္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ပညာနဲ႔ျမွင့္တင္ေပးရမယ္ ဆိုတာကိုလည္း ျမန္မာျပည္အစိုးရ  အပါအ၀င္ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ မွန္သမွ် သိၾကျပီသားပါ။ ဒါေပမဲ့ တိုင္းျပည္အေပၚ တကယ္ေစတနာရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္းေတြသာ  လူငယ္ေတြ အညႊန္႔တလူလူနဲ႔ ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္ေအာင္ ေျမဆီေၾကြး ေရေလာင္းေပး ၾကပါတယ္။ လက္ရွိျမန္မာျပည္ ပညာေရး အေျခအေနၾကည့္ရင္ အမ်ိဳးကိုအင္မတန္ခ်စ္ေသာ လူၾကီးမင္းမ်ားရဲ႕ ေစတနာကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ရပါတယ္။

တိုးတက္တဲ့ အေနာက္နိဳင္ငံေတြနဲ႔ မယွဥ္ပဲ မေလးရွားနိဳင္ငံနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ေတာင္ ျမန္မာျပည္ ပညာေရးက အမ်ားၾကီး ေနာက္က်က်န္ေနျပီ။ ယခုလက္ရွိ မေလးရွားစိုးရ လက္ထက္မွာ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမွဳ အားနည္းေနျပီး၊ လူမ်ိဳးဘာသာခြဲျခားမွဳနဲ႔ နိဳင္ငံေရးမွာ ျခစားမွဳေတြ ရွိေနေပမဲ့၊ အစိုးရက တိုင္းျပည္အေပၚ ေစတနာ ရွိေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အစိုးရသည္ ျပည္သူလူထုအက်ိဳးကို

 ေဆာင္ရြက္ရမယ္ ဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္  ရွိတာကိုလည္းေတ႔ြ ရပါတယ္။ တိုင္းျပည္ အနာဂတ္   ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းေတြျဖစ္တဲ့ လူငယ္ေတြကို ပညာျပည့္၀ေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးထားပါတယ္။ ယခုလက္ရွိ အေျခအေနမွာ မေလးရွားလူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရးနဲ႔  အခြင့္အလမ္းေတြကို ကၽြန္မ သိျမင္မိသေလာက္ တင္ျပလိုပါတယ္။

မေလးရွားမွာ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးကိုးဆယ္ ရာခုိ္င္နွဳန္းေက်ာ္ စာသင္ေက်ာင္းကို ေရာက္ၾကပါတယ္။ ၂၀၁၂ခုႏွစ္ စာရင္းအရ မေလးရွားနိဳင္ငံ စာတတ္ေျမာက္သူဦးေရး (၉၃) ရာခိုင္ႏွဳန္းေက်ာ္ ရွိတယ္လို႔ မေလးရွားအစိုးရက တရား၀င္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာထား ပါတယ္။ ေ၀းလံေခါင္ပါးတဲ့ ေတာရြာေတြက ဆင္းရဲတဲ့ လူအနည္းစုဟာ သူတို႔သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းမပို႔နိဳင္ၾကဖူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ျမိဳ႔ေပၚမွာေတာ့ ကေလးတိုင္းေက်ာင္းတက္ ရပါတယ္။ မိဘကေက်ာင္းမထားေပးနိဳင္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို လူမွဳေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြက ေစာင့္ေရွာက္ျပီး ပညာသင္ေပးပါတယ္။ မေလးရွားမွာ သူတို႔နိဳင္ငံသား စစ္စစ္ထဲက ကေလးအလုပ္သမား မရွိပါ။ တရားမ၀င္ ေရာက္လာတဲ့ နိဳင္ငံျခားသား ကေလးအလုပ္သမား ေတာ့ရွိတယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။

ကြာလာလမ္ပူတခြင္ ခရီးနွင္

 သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္ဆိုသလို နိဳင္ငံအႏွံ႔ကို ကၽြန္မ မေရာက္ေပမဲ့ မေလးရွားေရာက္ ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ကြာလာလမ္ပူမွာ က်က္စားေနထိုင္ရင္း ေတြ႔ရတာေတြကို စျမံဳ႕ျပန္ေျပာျပခ်င္ ပါတယ္။ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ေအာင္မေနတတ္ေပမဲ့ ေတြ႔တဲ့လူနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရင္း ကြာလမ္ပူမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေနသားက်ေနပါျပီ။ မေလးရွားေရာက္ ျမန္မာေတြကို အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းေပးတဲ့ျမိဳ႕။ ကဗ်ာဆရာေတြအတြက္ ေရးစရာမကုန္နိဳင္တဲ့ျမိဳ႕။ ဒီျမိဳ႕မွာ ကၽြန္မ ေနခဲ့တာ ငါးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ကြာလာလမ္ပူကို မေရာက္ခင္က စရင္ဘန္း (Seremban) ျမိဳ႕ေလးမွာ ႏွစ္ႏွစ္လုပ္ခဲ့တာ ေပါင္းလိုက္ရင္ မေလးရွားမွာ  က်င္လည္ေနတာ(၇)ႏွစ္ရွိျပီ။

 

 အသက္အႏၱရာယ္ လံုျခံဳမွဳမရွိတဲ့ မေလးရွားမွာ အလုပ္လာလုပ္ၾကတဲ့ ျမန္မာေတြ က်ီးလန္႔ေတြလို ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔နဲ႔ သြားလာေန ရပါတယ္။ ကြာလာလမ္ပူကို ရန္ကုန္လိုသေဘာထားျပီး သြားလာေနတဲ့ ကၽြန္မ လူတိုင္းနီးပါးၾကံဳဖူးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မရံုးခန္းမွာ Laptopနဲ႔ လက္ကိုင္ဖုန္း အသစ္စက္စက္ကေလး အခိုးခံခဲ့ရတယ္။ မၾကာေသးခင္ကပဲ ညေနအိမ္အျပန္လမ္းမွာ Laptop တစ္လံုး ထပ္ျပီးအလုခံလိုက္ရပါတယ္။ သမင္ေမြးလိုက္ က်ားစားလိုက္ဆိုတဲ့ စကားပံုက မေလးရွားမွာ ေငြလာရွာတဲ့ ျမန္မာေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ မတ္လတုန္းက ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အသတ္ခံလိုက္ရပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ အလုပ္သြားတဲ့လမ္းမွာ အိတ္ကိုလုတာ၊ ေကာင္မေလးက လြတ္မေပးပဲ ျပန္လုလို႔ လည္းပင္းကို ဓားနဲ႔ထိုးသြားတာ ပြဲခ်င္းျပီး ဆံုးသြားပါတယ္။ မေလးရွားမွာ ဒီလို အျဖစ္ဆိုးေတြ မေရနိဳင္မတြက္နိဳင္။ 

ရာဇ၀တ္မွဳေတြေပါေပမဲ့ စီးပြားေရးအေျခအေန ေကာင္းတဲ့ မေလးရွားမွာ လုပ္သက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ လူလတ္ပိုင္းေတြ အားလံုးနီးပါး ကားစီးနိဳင္ၾကပါတယ္။ ကား၊ ရထားေတြ အခ်ိန္မမွန္တာေၾကာင့္ရယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ လံုျခံဳမွဳမရွိတာရယ္ေၾကာင့္ တတ္နိဳင္တဲ့လူတိုင္း ကိုယ္ပိုင္ကားေမာင္းျပီး အလုပ္သြားၾကပါတယ္။ မနက္ရံုးသြားခ်ိန္နဲ႔ ညေနရံုးျပန္ခ်ိန္ေတြဆို ယာဥ္ေၾကာေတြပိတ္ျပီး ခရီးသြားရတာ အခ်ိန္ေတြ အလြန္ၾကန္႔ၾကာပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ကား မရွိတဲ့ကၽြန္မကေတာ့ ကားမွွတ္တိုင္ကို လမ္းေလွ်ာက္၊ ရထားဘူတာကို ကားစီးသြား၊ ဆင္းတဲ့ရထားဘူတာကေန ကားျပန္စီး၊ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ အခ်ိန္ကုန္လူပင္ပန္းျပီး စိတ္ပ်က္စရာေတြ မၾကာခဏ ၾကံဳရပါတယ္။ ကားခေပးဖို႔ အေၾကြမေဆာင္ခဲ့မိရင္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာလိုပဲ စပယ္ယာ ေငါက္တာခံရပါတယ္။ တခါတေလ ခရီးသယ္နဲ႔ စပယ္ယာ ရန္ျဖစ္ၾကတာကိုျမင္ရင္ ရန္ကုန္ကို သတိရလုိ႔ ကၽြန္မ ျပံဳးမိပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာတုန္းက လိုင္းကားတိုးစီးရတဲ့ ဒုကၡကို မေမ့ေသးဘူး။

စိတ္မြန္းၾကပ္စရာေကာင္းတဲ့ ကြာလာလမ္ပူုျမိဳ႕မွာ မနက္ေစာေစာေလကို ရွဴျပီး လမ္းေလွ်ာက္ရတာ စိတ္ကိုၾကည္လင္ ေစပါတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းလည္းျဖစ္၊ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔လည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီးထိေတြ႔ခြင့္ရတာမို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကို ကၽြန္မသေဘာက် ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ထိလမ္းေလွ်ာက္လဲဆို ေပါေခ်ာင္ေကာင္း ဖိနပ္၀ယ္ရင္ တစ္လထက္ပိုမစီးရဘူး။ အေကာင္းစားဖိနပ္၀ယ္ရင္ သံုးလထက္ပိုမစီးပါ။ ဒါေပမဲ့ အလုခံရျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရမွာကို လန္႔သြားျပီမို႔ အျပင္ထြက္ရမဲ့ ကိစၥဆို တတ္နိဳင္သေလက္ ေရွာင္ေနလုိက္ပါတယ္။ စိတ္လံုျခံဳမွဳ မရွိေတာ့ပဲ ေျခေထာက္ေတြ မရွိေတာ့သလို ခံစားရပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္သမားျမင္ရင္ သံသယနဲ႔ ထိတ္လန္႔ေနရ အျဖစ္၊ လူေတြအေပၚ ယံုၾကည္မွဳကင္းမဲ့ ေနရတဲ့အျဖစ္က အရိုးခံေတာင္သူလယ္သမား၊ ရြာသားေတြၾကားမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ စိတ္ဒုကၡျဖစ္ပါတယ္။ 

ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္၍ အထက္သို႔ ေမာ့ၾကည့္ျခင္း

ကၽြန္မတို႔ အေဖ မၾကာခဏ ႏွစ္သိမ့္ဆံုးမဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို သတိရမိပါတယ္။ အေပၚကိုခ်ည္း ေမာ့မၾကည္နဲ႔ ကိုယ့္ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည္ပါ တဲ့။ ေမွ်ာ္မွန္းတိုင္း မျဖစ္တဲ့ဘ၀အေပၚ အလိုမက်ျဖစ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မကို ေလာကဓံနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ အေဖက ေျဖသိမ့္ေပးတာပါ။ ကရင္လူမိ်ဳးပီသစြာ ရိုးသားျပီး ေရာင့္ရဲတတ္တဲ့ လယ္သမား ကၽြန္မတို႔အေဖဟာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ပင္ပန္းဆင္းရဲျခင္း ေလာကဓံနဲ႔ ေကာင္းစြာမိတ္ေဆြဖြဲ႔ သြားသူပါ။ လူ႔ေအာက္က်လို႔ မေသနိဳင္ဘူး၊ လူပိလို႔မေသနိဳင္ဘူး ဆိုတဲ့ေဆာင္ပုဒ္က ကၽြန္မတို႔ အေဖ အျမဲေဆာင္ထားတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ပါ။ လူပိျပီး နလန္မထူနိဳင္တဲ့ အေဖ့ဘ၀ရုပ္ပံုလႊာဟာ ကရင္မ်ားရဲ႕ ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ေဒသကို ထင္ဟပ္ေနပါတယ္။

လူလူခ်င္း ဖိတာကို မၾကိဳက္တတ္တဲ့ ကၽြန္မကို အေဖက သိပ္မလႊမ္းမိုးနိဳင္ပါဘူး။ အေဖ့လို ကၽြန္မ အားနာတတ္ေပမဲ့၊ မဟုတ္ရင္မခံတတ္တဲ့ အေမကသာ ကၽြန္မဘ၀ တစ္ခုလံုးကို လႊမ္းမိုးခဲ့ပါတယ္။ အေဖေျပာသလို ကၽြန္မ ေအာက္ကို မၾကာခဏငံု႔ၾကည္ပါတယ္။ အေပၚကိုလည္း ေမာ့ၾကည့္မိပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္ရင္ အေဖေတြးသလို ေတြးျပီးစိတ္ကို ေျဖသိမ့္ပါတယ္။ ကိုယ့္ထက္ဆင္းရဲ နိမ့္က်တဲ့ သူေတြအမ်ားၾကီး ရွိေနပါေသးလား၊ ကိုယ္ရထားတဲ့ ဘ၀က သူတို႔ေတြထက္စာရင္ ေတာ္ပါေသးတယ္ေပါ့။ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္မိရင္ေတာ့ အေပၚကလူေတြကို အားက်စိတ္ျဖစ္ျပီး၊ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ငယ္ငယ္က စိတ္အားတက္ၾကြေနခိ်န္မို႔ ေလာကဓံကို ဘယ္ေတာ့မွ အရွံဳးမေပးဘူးလို႔ စိန္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အနိဳင္ရလို႔ ေလွာင္ျပံဳးျပံဳးေနတဲ့ ေလာကဓံကို ကၽြန္မ လက္ေျမာက္ အရွံဳးေပးခ်င္ေနျပီ။

ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္တည္းမက်နိဳင္တဲ့ ဘ၀မွာ ေနသားက်ေအာင္ ၾကိဳးစားေနရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ အသက္ေတြ ၾကီးလာျပီ။ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ကို ေရာက္လာျပီဆိုေတာ့ ေအာက္ကိုငံုံ႔ၾကည့္ျပီး၊ အေတြးေတြက ေျပာင္းသြားပါတယ္။ ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ကို ရလာျပီး၊ လူျဖစ္ရက်ိဳးမနွပ္တဲ့ ဘ၀ေတြ။ လူလိုမစားရ၊ လူလိုမေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ။ အျဖစ္သနစ္ေပါင္းစံုကို ျမင္ရတိုင္း ေရႊရင္မေခ်ာင္ ေရႊရင္ဆို႔ရပါတယ္။ ဒီလူေတြကို ကၽြန္မတို႔ ဒီအတိုင္းပဲ ငံု႔ၾကည့္ေနရမလား။ ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြ လူနဲ႔တူေအာင္ ေနရဖို႔ အေပၚကလူေတြမွာ တာ၀န္မရွိဘူးလား။ ေျပာသာေျပာရတယ္၊ အေပၚနဲ႔ေအာက္ အလွမ္းကြာေ၀းလြန္းေတာ့ သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ၾကလိမ့္မယ္မထင္ဘူး။ 

ကၽြန္မက ေတာသူေတာင္းသားေတြနဲ႔ တသားတည္းတစ္ထပ္တည္း ေနထိုင္ၾကီးျပင္းခဲ့သူမို႔ မ်က္လံုးနဲ႔လည္း ျမင္တယ္။ ႏွလံုးသားနဲ႔လည္း ျမင္ပါတယ္။ တေနကုန္ ခါးကိုကုန္းျပီး သမန္းေျမထဲကို ေကာက္ပင္ေတြ စိုက္ခဲ့ဖူးတယ္။ လယ္ကန္သင္းရိုးေပၚမွာ ေကာက္စိုက္သမေတြနဲ႔ အတူတူ ပဲဟင္းရည္ကို ျမိန္ယွက္စြာ ေသာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ လယ္ေတြ ကိုင္းေတြ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြေပါတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ဧရာ၀တီတိုင္းမွာ ဆန္ၾကမ္းနဲ႔ ဟင္းခ်ိဳအရည္က်ဲက်ဲကို ေသာက္ျပီး တင္းတိမ္ေနရတဲ့ လူေတြရွိတယ္။ ေန႔စဥ္ ငရုတ္သီးဆားေထာင္းနဲ႔ ထမင္းမိန္ေနရတဲ့လူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ငရုတ္သီး မ၀ယ္နိဳငိတဲ့အခါ ဆားနဲ႔ပဲ ျပီးသြားရတာေေတြ ရွိပါတယ္။ ခ်က္စရာ ဆန္မရွိတဲ့အခါ ထမင္းရည္ ရွာေတာင္းေသာက္ ေနရတဲ့ အျဖစ္ေတြ တကယ္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မရြာသားေတြ ဆင္းရဲတဲ့ အေၾကာင္းကို မၾကာခဏ စာထဲထည့္ေရး ျပီးသားမို႔ အက်ယ္ခ်ဲ႕ မေျပာလိုေတာ့ပါ။ ဆင္းရဲျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ၊ ဆင္းရဲျခင္းမွ လြတ္္ေျမာက္ေၾကာင္းေတြကို ကၽြန္မ ဥာဏ္မွီသေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ မိပါတယ္။ 

တခ်ိဳ႕က ဆင္းရဲတဲ့သူကို မသနားနဲ႔လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ မလိမၼာလို႔ ဆင္းရဲၾကတာ၊ အလုပ္မၾကိဳးစားလို႔ ဆင္းရဲၾကတာကို သနားစရာ မလိုဘူးလို႔ ယူဆၾကပါတယ္။ ယုတ္တိေဗဒအရ မွန္တယ္လို႔ ဆိုနိဳင္ေပမဲ့ လူသားဆန္ဆန္ ေတြးမယ္ဆိုရင္ မလိမၼာတဲ့လူကို လိမၼာေအာင္ ျပဳျပင္တည့္မတ္ေပး ရမွာပါ။ ဆင္းရဲတဲ့ သူေတြ အမ်ားစုဟာ အသိဥာဏ္နည္းၾကတယ္။ အလုပ္ကို ေရသာခိုခ်င္ၾကတယ္။ အေသာက္အစား ေလာင္းကစားမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူေတြကို စားစရာေပးရံု ေငြေခ်းေပးရံုနဲ႔ ဆင္းရဲျခင္းက လြန္ေျမာက္နိဳင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ (Life Skills) လို႔ေခၚတဲ့ ဘ၀ေနထိုင္နည္းေတြ ကၽြမ္းက်င္လာေအာင္ လူလိမၼာ ဆိုသူေတြက ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ ေပးရမွာပါ။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားမ်ားက အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေကာင္းေတြ၊ တန္ရာတန္ေၾကး လုပ္ခရျပီး၊ အႏၱရာယ္ကင္းတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ေတြကို ဖန္တီးေပးဖို႔ မျဖစ္မေန လိုအပ္ပါတယ္။ 

လူ႔ဘ၀သက္တမ္း တိုတိုေလးမွာ ကၽြန္မတို႔ လူအခ်င္းခ်င္း ေမတၱာထားၾကျပီး၊ အားနည္းသူေတြကို ဂရုဏာစိတ္နဲ႔ တြဲကူေဖးမ ၾကရမယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ အေပၚကလူေတြ ေအာက္ကိုငံု႔မၾကည့္ ၾကဘူး။ တခ်ိဳ႕က မျမင္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က မ်က္မွန္စိ္မ္းတပ္ျပီးၾကည့္ေတာ့ တကယ္အရွိကို မျမင္ၾကဘူး။  အဲဒီလူေတြကို ကၽြန္မေမာ့ ၾကည့္မိပါတယ္။ ေမာ့သာၾကည့္ရတယ္ ကၽြန္မက အထက္တန္းလႊာမွာ ေနဖူးသူ မဟုတ္ေတာ့ အထက္တန္းစားေတြရဲ႕ ဘ၀ကို  နားမလည္နိဳင္တာ အမွန္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ အဲဒီေနရာကိုေရာက္ရင္ သူတို႔လိုပဲျဖစ္မလား ဆိုတာေတာ့ တကယ္မေရာက္ဖူးပဲ ေျပာရခက္ပါတယ္။ ေနာက္ဘ၀မ်ား အထက္တန္းလႊာမွာ လူျဖစ္ျပီး စာေရးဆရာမျဖစ္ခဲ့ရင္ လူ႔မလိုင္ေတြအေၾကာင္း ကၽြန္မစာေတြ ေရးခ်င္ပါတယ္။ ဒီဘ၀မွာ ဒီခႏၶာတည္သေရြ႕ေတာ့ ကၽြန္မရြာသားေတြအေၾကာင္းနဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ေပါင္းစပ္ျပီး ဘ၀ထဲက ထြက္လာတဲ့ စာေတြကို ေရးအားရွိသေလာက္ ေရးေနမွာပါ။ 

လူေခ်ာ

ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာေအာင္ ျပန္မေရာက္ခဲ့ေသာ ျမိဳ႕ေလးထဲ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ခဲ့ေလျပီ။ ျမဳိ႕ေလးက အရင္လို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး မရွိေတာ့သလို။ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔ေသာ ေႏြရာသီႏွင့္ လိုက္ဖက္ေအာင္ ျမိဳ႕ေလးက ေသြ႔ေျခာက္ တိတ္ဆိတ္ေနေတာ့သည္။ ဒီျမိဳ႕မွာ လူေခ်ာ အထက္တန္း ေအာင္ခဲ့သည္။ လတ္ဆတ္တက္ၾကြေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းသား

ဘ၀က တကယ္ကို လြမ္းစရာ။ ေသာၾကာေန႔ ညေနဆို ျမိဳ႕ကေန ရြာကိုအတူျပန္ၾကေသာ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လြမ္းဆြတ္မိေတာ့သည္။ ရြာေရာက္ရင္ သူတို႔ႏွင့္ေတြ႔ရမည္။ 

ဆိုက္ကားမစီးပဲ ရြာကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ ခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ျခင္းေတြ အက်ဥ္းခ် ခံေနရေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ခဏထားခဲ့ျပီး၊ လူေခ်ာ အေမ့ရြာကို ျပန္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေနရန္ၾကံစည္ထားသျဖင့္ ဇနီးႏွင့္ ကေလးမ်ားကို ေခၚမလာခဲ့။

လြတ္လပျ္ခင္း အရသာကို လူေခ်ာ အခုန္မင္ခဲ့ဆံုးအရာတစ္ခု။ ေလာကေကာင္းကင္ျပင္မွာ ေတာင္ပံကို အဆံုးစြန္ထိ ျဖန္ု႕ထြက္ပ်ံသန္းခ်င္ခဲ့ေသာ လူေခ်ာ၏ စိတ္ကူးမ်ားက စိတ္ကူးယဥ္ ကမၻာမွာပဲ က်န္ခဲ့ျပီ။ လက္ေတြ႕ဘ၀မေတာ့ က်စ္ၾကိဳးမ်ား၊ ၀ကၤဘာ ေထာင္ေျခာက္မ်ားႏွင့္ ရွဳပ္ေထြးလွေသာ အသိုက္အ၀န္းတြင္ ဤ ကို ကၽြဲ ျဖစ္ေအာင္ ေျပာေနရသည္။ ၾကာေတာ့ ရူးခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။ 

လယ္ကြင္းထဲက သူငယ္ခ်င္းမ်ားလို တြံေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေအာ္ဆိုရေသာ ဘ၀ကမွ ပိုျပီးအဓိပၸါယ္ရွိသလို ခံစားမိသည္။ 

ဂ်ံဳးဂ်ံဳး ဂ်ံဳ႕ဂ်ံဳ႕ …… ဂ်ံဳးဂ်ံဳး ဂ်ံဳ႕ဂ်ံဳ႕……. ဂ်ံဳးဂ်ံဳး ဂ်ံဳ႕ဂ်ံဳ႕

စပါးအျပည့္တင္လာေသာ ေထာ္လာဂ်ီ ျဖတ္ေမာင္းသြားရာ ဖုန္ေတြအလိပ္လိုက္ ထက်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ လူေခ်ာတစ္ကိုယ္လံုး ဖုန္ေတြနဲ႔ ေဖြးသြား၏။ ခုမွ တကယ့္ ေတာသား ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ကတၱရာလမ္းေဖာက္ရန္ စီမံကိန္းခ်ခဲ့ေသာ ကားလမ္းမသည္ ယခုတိုင္ ဖုန္ထူ ဗြက္ထူေသာ ေျမသားလမ္း အျဖစ္သာ ရွိေနသည္။ ထိုစဥ္အခါက လုပ္အားေပးစနစ္ျဖင့္ တစ္ျမိဳ႕နယ္လံုးက ရြာသားမ်ား၏ ေခၽြးမ်ားးႏွင့္ ေဖာက္ခဲ့ေသာလမ္း။ ေပႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ က်ယ္ေသာ လမ္းမၾကီးေပၚတြင္ ကတၱရာအစား ေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ား ဟိုတစ္ဒီတစ္စ ရွိပါ၏။ ႏွစ္ေတြၾကာ၍ ေျမသားက်သြားသျဖင့္ လမ္းမၾကီးမွာ ျမင့္ရာမွနိမ့္သြားရံုကလြဲျပီး ဘာမွေျပာင္းမသြားခဲ့ေပ။ မိုးရာသီတြင္ ဗြက္ထူ၍ ေႏြရာသီတြင္ ဖုန္ထူ၏။

စီမံတိုင္းမျဖစ္၊ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္သည့္ အနတၱသေဘာဟုသာ မွတ္ရေတာ့မလို။

လူေခ်ာ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရင္း ရြာဆီမွလာေသာ မဂၤလာသီခ်င္းသံကို ၾကားရသည္။

တူႏွစ္ျဖာ…. ဂေဟဆက္…..ေသြမပ်က္တဲ့ ေမတၱာ……

ဘယ္သူ မဂၤလာေဆာင္ပါလိမ့္။ ျပန္လာရင္းၾကံဳလို႔ ႏြဲရခ်ည္ေသး။

ဆို္င္ကယ္နွင့္လာေနေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို မဂၤလာေဆာင္သတင္း ေမးလိုက္မိသည္။

“ဘယ္သူမဂၤလာေဆာင္ တာလဲ ညီ”

“ေအာ္….. ကိုလူေခ်ာ ပါလား။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ၊ မလြင္လြင္နဲ႔ ကိုေအာင္ေမာင္းတို႔ မဂၤလာေဆာင္ဗ်။”

“ဟာ..”

၂၀၁၄ ကို ၾကိဳဆိုျခင္း : မေလးရွား ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးႏွင့္ စာေပေဟာေျပာပြဲ

ဒီႏွစ္ ႏွစ္သစ္မွာ ျပာသိုလဆန္း (၁)ရက္ေန႔ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးနဲ႔လည္းတိုက္ဆိုင္၊ စာေပေဟာေျပာပြဲ လည္းရွိလို႔ ႏွစ္ပြဲလံုးႏြဲျပီး ႏွစ္သစ္ကို ၾကိဳဆိုလိုက္ပါတယ္။ သေလးထိုင္ခုတ္ဖူ ေကာက္ဦးေပၚေသာ ကရင့္ႏွစ္သစ္ကူးမွာ မေလးရွားေရာက္ ေရႊကရင္မ်ားကို စုစည္းေရာက္လာၾက
 ေဟာေျပာ ေဖ်ာ္ေျဖၾကရင္း ႏွစ္သစ္ကိုအတူဆင္ႏြဲခဲ့ၾကတာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုကို ေက်ာ္ခဲ့ပါျပီ။ ကရင္အက်ီ ေရာင္စံု၀တ္ဆင္ထားၾကတဲ့ ခ်စ္စရာေရႊကရင္ေတြကို ျမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာမိပါတယ္။ ေမာင္ညီမငယ္ေတြ ဆိုၾကကၾကတာ ၾကည့္ရင္းစိတ္အပန္းေျပ ခဲ့ပါတယ္။ သေဘာျဖဴအူစင္းလွျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခ်င္ၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ကရင္လူမ်ိဳးေတြ အျမဲတမ္းေပ်ာ္ရႊင္ နိဳင္ၾကပါေစလို႔ ႏွစ္သစ္မွာ ေတာင္းဆုျပဳမိပါတယ္။ အေ၀းေရာက္ ေရႊကရင္ေတြ ဇြဲကပင္ေတာင္နဲ႕ အမိေျမကို မေမ့ၾကပါေစနဲ႔ လို႔လည္း ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

ေန႔လည္ (၁၂)နာရီေလာက္မွာ ကိုတာရာယာမွာ က်င္းပတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲကို သြားခဲ့ပါတယ္။ ခန္းမထဲကိုေရာက္ေတာ့ ဆရာမေဒၚစန္းစန္းႏြဲ႔(သာယာ၀တီ) စတင္ေဟာေျပာ ေနပါျပီ။ အ ေျပာေကာင္းတဲ့ ဆရာမက (၇)ႏွစ္ေက်ာ္ ေထာင္က်ခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ေျပာျပပါတယ္။ ၈၈ အေရးအခင္းမွာ မတရားေသာ အမိန္႔ဟူသမွ်ကို ဖီဆန္ရန္ နိဳင္ငံသားတိုင္းတြင္ တာ၀န္ရွိသည္
ဆိုတဲ့ ဆိုင္းပုဒ္ကို သေဘာတူေရးဆြဲၾကရာမွ ထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာဦးကိုေလး (အင္း၀ဂုဏ္ရည္)က ထိရွေျပာင္ေျမာက္ေသာ ကဗ်ာမ်ားကို ရြတ္ဆိုေဟာေျပာပါတယ္။ ဆရာေနာက္ဆံုးစကားကေတာ့ ကၽြန္မရင္ကို အထိဆံုးပါ။  
သူ႔တို႔ကမ္းလာတဲ့လက္ဖ၀ါးမွာ..အို ငါ့ပါးရာေတြနဲ႔
ရင္ကြဲမတတ္ခံစားခဲ့ရတဲ့ ဆရာ့ရင္ဘတ္က ပြင့္ထြက္လာတဲ့ စကားလံုး။ေထာင္မေၾကာက္ တန္းမေၾကာက္ အာဏာရွင္ေတြကို ကဗ်ာနဲ႔ကေလာ္တုတ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာၾကီး အိုေနပါျပီ။ အိုေနေပမဲ့ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးကို အျမစ္မက်န္ေအာင္ တူးထုတ္ပစ္ခ်င္တဲ့ ဆရာအားမာန္ေတြက ကၽြန္မတို႔ ငယ္ရြယ္သူေတြထက္ အဆမတန္ သာေနပါတယ္။ ဆရာအိုတို႔ လမ္းစဥ္ကို ကၽြန္မတို႔ ညီညီညြတ္ညြတ္ လိုက္နိဳင္မွ ဒီစနစ္ဆိုးကို ေတာ္လွန္နိဳင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မလုပ္ျဖစ္ေသးတဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ဆရာတို႔ကို အားနာမိပါတယ္။

ကဗ်ာဆရာ ညီမင္ညိုကလည္း အေျပာအေဟာ ေကာင္းလြန္းပါတယ္။  ၾကဴ(၄) ၾကဴေကာင္း၇န္ အေရးၾကီး ေၾကာင္းကို  ေဆြးေႏြးေျပာျပခဲ့ ပါတယ္။
ပထမ  Q - IQ ဥာဏ္ရည္ျမင္ျ့ခင္း
ဒုတိယ Q- EQ စိတ္ခံစားမွဳ ဥာဏ္ရည္ျမင့္ျခင္း
တတိယ Q- PQ ကိုယ္ကာယ ၾကံ႕ခိုင္က်န္းမာျခင္း၊ က်န္းမာေအာင္ေနမွ အလုပ္ေတြေကာင္းေကာင္း လုပ္နိဳင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
စတုတၳ Q-SQ ဘာသာတရား ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မွဳဆိုင္ရာ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မွဳ ျမင့္မားျခင္း။ မိမိယံုၾကည္ ဘာသာတရား၏ အဆံုးအမကို လိုက္နာၾကလွ်က္ သူတပါး၏ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မွဳကို ေလးစားတတ္မွသာ မတူညီကြဲျပားၾကသူေတြ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ လက္တြဲေနထိုင္ ၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။

လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရးမွဳိင္းေတြမိျပီး မတည္ျငိမ္ျဖစ္ေနရင္၊ တိုင္းျပည္ေခ်ာက္ကမ္းပါးသို႔ မက်ေရာက္မွီ လက္တစ္လံုးအလိုေလးမွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတဲ့ အေျခအေန ျပန္ေရာက္လာမွာကို စိုးရိမ္ရသျဖင့္ သတိရွိၾကရန္ အေလးအနက္ ေျပာသြားပါတယ္။ တိုင္းျပည္အေရးအတြက္ အပင္ပန္းခံ ေျပာၾက ေရးၾကတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြကို ေလးစားအားက်မိပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္။

ဘာမွမလုပ္ေပးနိဳင္တဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ျမန္မာျပည္အတြက္ ႏွစ္သစ္ဆုေတာင္းေလးပဲ ေတာင္းေပးပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာျပည္ ျငိမ္းခ်မ္းသာယာ ပါေစ....
မိခင္နွင့္တူေသာ အေမစု က်န္းမာပါေစ..
အေမစုကို ၀န္းရံၾကသူေတြအားလံုးလည္း က်န္းမာၾကလို႔၊ ေျပာသမွ်စကား ေရးသမွ်စာေတြ ၾသဇာေညာင္းနိဳင္ပါေစ...
တပ္မေတာ္သားမ်ားအားလံုး အျမင္အာရံုေတြ ၾကည္လင္ၾကလို႔ နွလံုးသားေတြ ပြင္းလန္းၾကပါေစ။



အခ်ိန္မရသျဖင့္ စာေပေဟာေျပာပြဲအေၾကာင္း အေသးစိပ္မေရးနိဳင္တာကို ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္။