ရွင္ဘုရင္ၾကီး ဖြဲစားသည္

စာမေရးတာၾကာေတာ့ တစ္ခုခုေရးခ်င္စိတ္ ျဖစ္တာနဲ႔ ရွင္ဘုရင္ၾကီး ဖြဲစားတဲ့ ပံုျပင္အေၾကာင္း ေရးဖို႔စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ပါ။ တကယ္အျဖစ္မွန္လား၊ ဒ႑ာရီ ပံုျပင္လားေတာ့ မသိပါ။ အမွန္တရားဆိုတာ ဖံုးကြယ္ထားလို႔ မရစေကာင္းဘူးဆိုတာကို ဒီပံုျပင္ကေန သင္ခန္းစာရခဲ့ ပါတယ္။
တခါတုန္းက ရွင္ဘုရင္တစ္ပါးဟာ မွဴးမတ္ေတြနဲ႔အတူ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ ပါတယ္။ တေနရာ ေရာက္ေတာ့ ဘုရင္က ဖြဲႏုေတြကိုေတြ႔ျပီး ဘာမွန္းမသိလို႔ လက္နဲ႔တို႔ျပီး လ်က္ၾကည့္ ပါတယ္။

မေလးရွားနိဳင္ငံ၊ ကြာလာလမ္ပူျမိဳ႕တြင္က်င္းပေသာ ဆ႒မအၾကိမ္ေျမာက္ စာေပေဟာေျပာပြဲမွတ္တမ္း

မေလးရွားနိဳင္ငံ၊ ကြာလာလမ္ပူျမိဳ႕တြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ ဆ႒မအၾကိမ္ေျမာက္ စာေပေဟာေျပာပြဲ အခမ္းအနားကို ၂၀၁၃ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ (၁)ရက္ေန႔တြင္ SM ကုန္တိုက္ခန္းမ၌ က်င္းပခဲ့သည္။ အခမ္းအနားတြင္ ဆရာဦးသက္ေဆြမွ အဖြင့္အမွာစကားေျပာၾကားျပီး၊ စာေရးဆရာမ မစႏၵာမွ ၀တၳဳတပုဒ္ကို ဖန္တီးျခင္း ေခါင္းစဥ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ စာေရးဆရာ ေက်ာ္ရင္ျမင့္မွ ဘ၀ဇာတ္ခံုေပၚက ေခတ္သစ္ပံုျပင္ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ စာေရးဆရာ ခင္ေမာင္ညိဳ (ေဘာဂေဗဒ)မွ အေျပာင္းအလဲအား ရွာၾကည့္ျခင္းႏွင့္ ေဘးမွရပ္ၾကည့္သူ၏ အျမင္ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္လည္းေကာင္း  ေဟာေျပာခဲ့ၾကသည္။

စာေရးဆရာမ မစႏၵာမွ ၀တၳဳတပုဒ္ကို ဖန္တီးျခင္း ေခါင္းစဥ္ကို ပထမဆံုးေဟာေျပာခဲ့သည္။ စာေရးဆရာ (၃)မ်ိဳး ရွိသည္။ အခ်ိဳ႕စာေရးဆရာမ်ားသည္ အေျပာေကာင္းသည္၊ စာေရးမေကာင္း၊ အခ်ိဳ႕က စာေရး ေကာင္းသည္ အေျပာမေကာင္း၊ အခ်ိဳ႕က အေျပာလည္းေကာင္း အေရးလည္းေကာင္း ၾကသည္။ စာေရးဆရာ (၃)မ်ိဳးရွိသကဲ့သို႔ စာအမ်ိဳးအစားလည္း (၃)မ်ိဳးရွိသည္။ ပထမတမ်ိဳးမွာ ကြမ္းေရႏွင့္တူေသာ အေပ်ာ္ဖတ္ စာမ်ား ျဖစ္သည္။ ကြမ္းကို အေတာ္အတန္ ၀ါးျပီးလွ်င္ ကြမ္းရည္မ်ားကို ေထြးျပစ္ရသည္။ ၾကာၾကာဆက္၍ ၀ါးျပီးလွ်င္ ကြမ္းဖတ္အားလံုးကို ေထြးထုတ္ျပစ္ရသည္။ အေပ်ာ္ဖတ္သက္သက္ျဖစ္ေသာ စာမ်ားသည္ အရည္လည္းမရ အဖတ္လည္းမရသျဖင့္ ကြမ္းရည္တူေသာ စာျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဒုတိယ စာအမ်ိဳးအစားမွာ ၾကံရည္ႏွင့္တူေသာ စာျဖစ္သည္။ ၾကံကို အရည္ညွစ္လွ်င္ အဖတ္ကိုျပစ္ရျပီး၊ အရသာ ရွိေသာ ၾကံရည္ကိုေသာက္ရသည္။ ၀တၳဳသည္ ၾကံရည္နွင့္တူေသာ စာျဖစ္သည္။ အသိုင္းအ      ၀ိုင္းႏွင့္ ေရးဖြဲ႔ထားေသာ ၀တၳဳတပုဒ္တြင္ မလိုအပ္သည္မ်ားကိုဖယ္၍ ၾကံရည္ႏွင့္တူေသာ အႏွစ္သာရရွိသည့္ စာမ်ား မွတ္သားစရာက်န္သည္။ တတိယစာ အမ်ိဳးအစားမွာ နိဳ႕မလိုင္ႏွင့္တူေသာ စာျဖစ္သည္။ ထိုစာမ်ိဳးသည္ အရည္ေရာ အဖတ္ပါရေသာ အာဟာရျပည့္၀သည္ စာေပျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။

၀တၳဳေရးျခင္းကို ငါးဖမ္းျခင္းႏွင့္ နိဳင္းျပခဲ့သည္။ ၀တၳဳတိုေရးျခင္းသည္ မွိန္းႏွင့္ထိုး၍ ငါးဖမ္းျခင္းႏွင့္တူသည္။ ငါးကိုေစာင့္၍ ခ်က္ေကာင္းမိေအာင္ မွိန္းႏွင့္ထိုးနိဳင္မွ ငါးတေကာင္ရသည္။ ထို႔နည္းတူပင္ ၀တၳဳတိုေရးသူ သည္ ငါးရေအာင္ ထိထိမိိမိေရးနိဳင္ရသည္။ ၀တၳဳရွည္ေရးျခင္းသည္  ပိုက္ကြန္ျဖင့္ ငါးဖမ္းျခင္းျဖစ္သည္။ ပိုက္ကြန္ျဖင့္ ငါးဖမ္းလွ်င္ အေကာင္ေရမ်ားစြာ ရသကဲ့သို႔ ၀တၳဳရွည္ေရးသားျခင္းျဖင့္ စာေရးသူေပးလိုေသာ မက္ေဆ့မ်ားကို မ်ားမ်ားေပးနိဳင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း တခါတရံ ေရသာက်ယ္၍ ငါးမရတာမိ်ဳး ျဖစ္နိဳင္သည္။ စာေရးမည္ဆိုလွ်င္ မိမိပိုင္နိဳင္ေသာ အေၾကာင္းအရာကို ထိထိမိမိေရးနိဳင္ပါလွ်င္ ငါးမ်ားမ်ား ရနိဳင္သည္။ ၀တၳဳေရးျခင္းသည္ ရင္ထဲမွစကားကို စာျဖင့္ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ စာေရးသူနွင့္သိေသာ လူမ်ားအေၾကာင္းကို အျခားသူမ်ားသိေအာင္ စာေရးေျပာျခင္း၊ မွ်ေ၀ခံစားနိဳင္ေအာင္ ေရးျခင္းျဖစ္သျဖင့္ အတင္းေျပာျခင္း ဟုဆိုနိဳင္ သည္။ စာေရး၍အတင္းေျပာျခင္း၊ မိမိသိေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အမ်ားသိေအာင္ေရးျခင္း၌ ရသပါ ေအာင္ေရးရသည္။ ေတြးရပါသည္။ အေတြးမွန္မွ အေရးမွန္မည္ဟု ဆိုပါသည္။

စာေရးရာတြင္ မိမိကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ၾကံဳရေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အေျခခံ၍ေရးမွသာ ထိထိမိမိ ေရးသားနိဳင္ေၾကာင္းကို ဆရာမ မစႏၵာက သူမ၏ ဆ႒ဂံ၀တၳဳ ေရးျဖစ္ခဲ့ပံုႏွင့္ ဥပမာေပး ေဟာေျပာခဲ့သည္။ မစႏၵာသည္ စာစေရး၍ နံမည္ရခါစ အခ်ိန္တြင္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္မ်ား၏ ဘ၀အေၾကာင္းကို ၀တၳဳ ေရးခ်င္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္၀န္ေဆာင္ဖူးသည့္ အေတြ႔အၾကံဳမရွိသျဖင့္ ေရး၍မရခဲ့။ ေဆးေက်ာင္းသူမ်ားႏွင့္အတူ ေမြးခန္းသို႔လိုက္၍ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္မ်ား ကေလးေမြးသည္ကို သြားၾကည့္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မီးဖြားသည့္ မိခင္မ်ားအေၾကာင္း မေရးနိဳင္ခဲ့ပါ။ ဆရာမ မစႏၵာကိုယ္တိုင္ အိမ္ေထာင္က် ကေလးေမြးျပီး၊ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား စံုလာေသာအခ်ိန္ေရာက္မွ ကိုယ္၀န္ ေဆာင္မိခင္ဘ၀ကို သရုပ္ေဖာ္ထားသည့္ ဆ႒ဂံ ၀တၳဳကို ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္တကယ္သိေသာ အေၾကာင္းအရာကို ေရးသင့္ေၾကာင္းႏွင့္ မသိေသာအေၾကာင္းအရာကို ေရးလွ်င္ မပီျပင္နိဳင္ေၾကာင္း ေဟာေျပာအၾကံေပး ပါသည္။

ဆရာမ မစႏၵာမွ သူမေရးခဲ့ေသာ ၀တၳဳအခ်ိဳ႕အေၾကာင္း မွတ္သားစရာမ်ားကို ေဟာေျပာခဲ႔ျပီး၊ ေငြတာရီ ေရးစပ္ခဲ့ေသာ သာသည့္ေျမသို႔ ကဗ်ာေနာက္ဆံုးပိုဒ္ျဖစ္သည့္
သူ႔ေျမမွာ ျဖဴျပာပြင့္ရင္ျဖင့္
ငါ့ေျမမွာ နီ၀ါတင့္ရမေပါ့
အခြင့္အခါ ေမွ်ာ္လို႔
ဥယ်ာဥ္ေတာ္ သာယာေရးကိုလ
ရွဳျမင္ေမွ်ာ္ ခါခါေတြးပါလို႔
မေႏွးပင္ အားအင္ထုတ္လို႔ရယ္
ေပါင္းႏုတ္ဖို႔ခဲ။ ကိုရြတ္ဆို၍

အခ်စ္အေၾကာင္း မသိခဲ့ဘူး

တေန႔မိုးလင္းခဲ့ ျပန္ပါျပီ။

မိသန္အတြက္ လွေသာ တနဂၤေႏြမနက္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ျပီ။

မည္သူ႔ ကိုမွ အျပစ္လည္း မတင္လိုေတာ့ေပ။ ကိုယ္ဘ၀နဲ႔ ကိုယ့္အေၾကာင္းသာ ရွိပါေစေတာ့။

အရင္တုန္းကဆို မိသန္အိပ္ရာထလွ်င္ အမက ေကာ္ဖီနဲ႔ထမင္းေၾကာ္ကို အဆင္သင့္ျပင္ေပးထားဧ။္။ အလုပ္ပိတ္ေသာ တနဂၤေႏြတြင္ ေသာက္ရေသာ ေကာ္ဖီက ပို၍အရသရွိသည္ဟု ထင္သည္။

မနက္စာ စားျပီးလွ်င္ အမက ေလွ်ာ္ဖြတ္ သန္႔ရွင္းေရးေတြ လုပ္သည္။ မိသန္က ေစ်းသြားျပီး၊ တပတ္စာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ႏွင့္၊ ေစ်းခ်ဳိေသာ ငါး၊ပုစြန္ အဆင္ေျပသလို ၀ယ္ျခမ္းခဲ့ဧ။္။

မိသန္၀ယ္လာသမွ်ကို အမက သင့္သလို ခ်က္ျပဳတ္၊ သိမ္းဆည္းေလ့ရွိဧ။္။ စိတ္ရွည္၍ သိမ္ဆည္း ထားသိုတတ္ေသာ အမကို အိမ္ေထာင္ဖက္ေကာင္းႏွင့္ ေတြ႔ရလိမ့္မည္ဟု မိသန္ယံုၾကည္ ခဲ့မိသည္။ သို႔ေသာ္ အထင္ႏွင့္ လက္ေတြ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး လြဲေခ်ာ္ေနေလျပီ။

ညီအမႏွစ္ေယာက္ ေန႔လည္စာ စားျပီးလွ်င္  ႏွစ္သက္ရာ စာအုပ္ကိုယ္စီႏွင့္ အသံတိတ္ေနၾကဧ။္။

ညေနစာ ေစာေစာစားျပီးလွ်င္ ေရႊတိဂံုဘုရားကို သြားၾကသည္။ ဒီလိုလွပေသာ တနဂၤေႏြေန႔ေတြကို မိသန္ခ်စ္ပါသည္။ မျပည့္စံုေသာ္လည္း အမႏွင့္ ေအးအတူ ပူအမွ် ေနရေသာဘ၀သည္ မိသန္အတြက္ လံုျခံဳခဲ့ ပါသည္။